Ik word nog wel eens een echte netwerker genoemd. Zelf kijk ik dan naar andere netwerken en dan denk ik: valt best mee. En ik schrijf, roep, schreeuw, praat en blog natuurlijk veel over werven in sociale netwerken. Ik geloof daar heilig in en snap soms het wervingsprobleem van organisaties niet echt. Maar dan denk ik: tja, misschien heb ik het ook makkelijk, met mijn netwerk.
Voor digitaal-werven hebben we een paar part-timers in dienst. De één ken ik via de HR weblogs en toen ik heb vroeg zei hij meteen ja.
Maar dan heb je ineens meer aanmeldingen dan verwacht en loopt het proces minder snel dan je hoopt, dus zoek je er één of twee bij. Je benadert één persoon, die ik ken via een band waar ik fan van ben en actief op het forum, en ja, ze wil wel. En dan mail je de jury van digitaal-werven met een update, waarbij je aangeeft dat je ook nog bezig bent met een extra student, en dan heeft één van de juryleden een broer van een collega die ook wel interesse heeft.
En ineens heb je weer meer dan voldoende personeel. En dan vraag ik me wel eens af: waarom is het voor mij zo makkelijk? Is dat omdat ik zo’n netwerk heb? Hebben Marc en ik gewoon een onwijs leuke baan bedacht, websites evalueren vanuit huis? Of is het het netwerk dat het zo makkelijk maakt? Ik denk de combinatie, maar ergens is werven soms best makkelijk volgens mij. Gewoon een leuke baan aanbieden aan de juiste persoon die op zoek is naar een leuke baan…
Bas van de Haterd
says:Tja, ben niet zo van de spelling, vind ik niet echt relevant, maar je hebt gelijk, het is nu aangepast.
Linda
says:Inhoudelijk leuk verhaal maar haal er voortaan even de spellingchecker overheen…. “Je benaderd één persoon”
Raymond Bresching
says:@ Bas
Dat is precies wat ik bedoel. De corporate identity wordt naar mijn mening voor een groot gedeelte gedragen door de mensen die bij het bedrijf werken én gewerkt hebben.
Als een vriend van mij met zichtbaar enthousiasme over zijn werk en werkgever kan vertellen is mij dat 1000 (noem maar even wat… :-)) keer zo waardevol als ieder ander medium.
Ik ga een biertje doen met mijn vrienden! 😉 Goed weekend
Bas van de Haterd
says:@Raymond: grappig dat je dat zegt, want als je enthausiast bent over je werk doe je dat volgens mij juist wel. Maar daar zit misschien dan ook de crux: hoeveel mensen zijn echt onwijs blij met hun werk?
Ik roep over mijn werk, ik vind het onwijs leuk wat ik doe en praat er met iedereen over die het wil horen. Dat deed ik ook bij mijn oud werkgever, Media Plaza, en nog steeds. Onwijs leuke club, op een gegeven moment niet meer voor mij, maar ik raad het nog steeds mensen aan.
Ik denk dat als mensen niet meer bevlogen over hun werk praten in welke setting dan ook, dat meer aan het werk ligt dan aan de mensen…
Raymond
says:Is het ook niet zo dat veel mensen binnen het eigen netwerk niet zo bevlogen en enthousiast praten over de eigen werkzaamheden en het bedrijf waarvoor ze werken zodat vrienden, vrienden van etc. niet zo snel worden aangestoken om te reageren?
Jorrit Blok
says:Tja, één van onze supportmedewerkers is een vriend van de ander en kwam dus zo aan een baan. Onze laatste telesales kwam zelf binnenlopen met zijn cv, onze COO is iemand die ik al kende (via Marc Drees overigens) en de laatste 3 andere mensen komen via het recruitmentbureau van een oud-collega. Johan Peter (één van onze sales) kwam via een klant van ons, ze waren vrienden en zijn (klant) vriend vond ons helemaal bij elkaar passen (doen we nog steeds). Ook in Tsjechie komt met elke nieuwe programmeur wel een netwerkje van vrienden die óók graag bij ons willen werken etc.
Ik zou het woord online niet eens aan sociaal netwerk willen toevoegen. Als je mensen blij zijn, zeggen ze het vanzelf aan hun vriendjes. Als je klanten blij zijn, komen ze vanzelf met goede tips. Mooi toch? En ik zou het dus eens willen omdraaien: wat moet je nou zónder netwerk en zouden dat de mensen zijn die idealiter klant worden van Monster of NVB?