Enkele dagen geleden stond er een interessant artikel op Marketingfacts over eye-tracking. Aangezien het op deze site stond had het artikel natuurlijk een marketing invalshoek, zoals de titel van het artikel direct duidelijk maakt: Banner blindness en tips om het te verminderen
Zelf train ik dagelijks mijn banner blindness en zou ik liever tips willen hebben hoe ik deze onzin nog beter kan negeren; maar dat terzijde.
Een schitterend ongeluk?
Het gaat namelijk om een belangrijker punt: Wij zijn als mens blijkbaar uitstekend in staat om al scannend bepaalde vormen van ruis volstrekt te negeren. Prachtig spul toch, onze hersenen!
En banners horen tot die vorm van ruis. Banners op een website zijn namelijk uitsluitend bedoeld om de website eigenaar een paar zilverlingen te geven. Door de bezoeker lastig te vallen met onzin. En daardoor een mindere ervaring te bieden…
Vreemd genoeg zijn we zo geconditioneerd door het fenomeen reclame dat we in staat zijn om dit fenomeen uit te schakelen. Als we tenminste die mogelijkheid hebben.
En die mogelijkheid hebben we met websites, kranten en tijdschriften. Hier kunnen we om de onzin heen lezen. Die mogelijkheid hebben we niet met TV en radio. Daar moeten we door de onzin heen.
Bereikcijfers voor reclame uitingen hebben dus feitelijk uitsluitend zin voor kanalen die een lineair innamepatroon hebben. Waar je dus niet aan kan ontsnappen. En dat zijn websites en kranten niet; daar kunnen we de informatie parallel tot ons nemen. Dankzij de kracht van de hersenen.
Meten is weten, niet meten is…
En dat maakt waarom kranten ten dode zijn opgeschreven. Want in een wereld waar de impact van marketing gemeten moet worden zijn kranten hopeloos verouderd. Zelfs billboards kunnen tegenwoordig op hun kijkers reageren.
Terwijl banners op websites een continue informatiestroom leveren over hun effectiviteit moet je voor advertentie in de krant maar afwachten wat daar de impact van is. En dat vinden opdrachtgevers natuurlijk niet leuk. Nog even los van de kosten van een advertentie in print.
Krimpende lezersaantallen, krimpende advertentie inkomsten, krimpende rubrieksadvertenties vormen met elkaar een wel zeer dodelijke combinatie voor het medium print. Binnenkort dus alleen nog gesubsidieerd te lezen, zou ik zo denken.
Mijn toekomst?
Ik vraag me af wanneer ik met mijn computer als uitvouwbaar scherm op schoot mijn personal news feeds zit te lezen op een Italiaans terras (de zomer komt er tenslotte weer aan). Terwijl mijn hersenen efficient de eventuele banners volstrekt weten te negeren.