Interim Managers die voor vast gaan…

Onderzoek toont aan dat het zelfstandig ondernemerschap nog steeds groeiende is. Eenmanszaken worden veelal gestart door mannen en/of vrouwen met gezinnen.

Want de flexibiliteit is zo handig. Ook bedrijven zouden steeds vaker opdrachten uitbesteden.Misschien wel omdat ze geen vaste invulling kunnen krijgen.

Allemaal koren op de molen van de aarzelende werknemer die al jaren de sprong naar het zelfstandig ondernemerschap wil maken.

Maar is de markt voor interim managers wel zo rooskleurig? En zoeken niet steeds meer interim managers een vaste baan? En waarom eigenlijk? Wordt de markt op dit moment niet overstroomd door interim managers?

Met enige regelmaat spreek ik interim managers die ook weer openstaan voor een regulier dienstverband. De argumenten die zij hiervoor aandragen zijn divers en variëren van ‘ik wil graag weer iets gaan bouwen en er ook daadwerkelijk de vruchten van plukken’ tot en met het verlangen naar collega’s. Zonder meer valide redenen.

Werkgevers en hun recruiters reageren echter niet altijd positief op interim managers die voor vast gaan. Ze zouden een hoger afbreukrisico met zich meedragen en vaak is het lastig om te achterhalen of de interim opdracht niet een vroegtijdig afgebroken vast dienstverband is geweest. En wat doen ze als ze plotsklaps weer een interim opdracht met een aantrekkelijk uurtarief voorbij komt?

Het lijkt een wat krampachtige houding van de werkgever. De ervaringen als zelfstandige, de vaardigheid om zich snel productief te maken en de brede werkervaring zijn immers van levensbelang in deze snelle economie.

Dus recruiters, stel je open voor een nieuw groep kandidaten….

Geef een reactie

1 Comment
  • Bas van de Haterd
    says:

    Goed verhaal en heel herkenbaar. Vooral dat opbouwen en ook een beetje die collega’s (voor Twitterende interimmers minder belangrijk 🙂 )

    Maar het ergens aan bouwen hoor ik vaak. Daarom zie je er ook steeds meer langzaam een bedrijf bij opbouwen. Toevallig is een goede vriend van me ook recent terug gegaan. De grap was dat ik hem 3 maanden daarvoor nog vroeg waarom hij niet terug in loondienst ging (verdiensten schelen op een bepaald niveau niet meer zoveel namelijk). Hij zei dat er eigenlijk bijna geen baan was die hem lang genoeg kon boeien. Nu is hij marketing directeur van grote uitgever, dat was boeiend genoeg.

    En ik merk dat oh zo veel recruiters geregeerd worden door angst. Angst voor allochtonen, angst voor ouderen, angst voor interimmers, angst voor starters, angst voor 30 plussers. Anst voor ondernemers die weer terug willen ondernemen…

    Geluk is de afwezigheid van angst…