Elk jaar, op de eerste zaterdag na Sinterklaas, moet ik met mijn vrouw naar Intratuin. Om een kerstboom te kopen. En met ons de rest van Nederland; althans zo lijkt het.

Zo ver ik kan kijken zie ik mannen met winkelwagens gelaten achter hun licht hysterische vrouw of vriendin aansjokken. Die om de vijf meter het volgende pad vol wanstaltige prullaria moet bekijken en bevoelen.

De jonge mannen doen nog hun best om interesse te veinzen. Door gemaakt enthousiast: “Mooi”! te roepen bij elke misvormde kerstbal die vrouw of vriendin omhoog houdt. Oudere mannen zeggen niets; in de ijdele hoop zo eerder thuis te zijn.

Mijn tactiek? Heb ik niet. Na meer dan 20 jaar huwelijk ben ik ondertussen zo murw gebeukt dat zelfs mijn hersenen mij bedriegen. En mij valselijk doen geloven dat het leuk en gezellig is om een kerstboom met bijpassende, glinsterende kitsch te kopen.

Wat natuurlijk flagrante onzin is. Een boom met ballen en lichtjes, een schaal met ballen en lichtjes, een bak vol kerststerren, drie porseleinen kerstmannetjes, een rood geborduurd handdoekje in de wc, overal kaarsen en aan de deur een kerstkrans. Tot overmaat van ramp verschijnt er ook nog een stalletje in de woonkamer. Als evolutiebioloog word ik daar behoorlijk kribbig van.

De rest van het jaar is ons huis heerlijk schoon, met een absoluut minimum aan prullen. Maar tijdens de kerst gebeurt er iets in het hoofd van mijn vrouw. En in dat van alle andere vrouwen.

Voor mij bestaat er daarom geen enkele twijfel: Kerst is uitgevonden voor vrouwen. En Nieuwjaarsdag is nog veel te ver weg…