Wat krijg je als alle werkgevers en alle werkzoekers elkaar volledig kunnen zien? Antwoord: Maximale transparantie van de arbeidsmarkt. En wat zou dat voor de intermediairs (uitzenders, werving & selectie bureau’s) betekenen? Antwoord: Niet veel goeds.

In elke markt bestaat de intermediair bij de gratie van een ongelijke verdeling van informatie. Hebben de primaire marktpartijen (vraag en aanbod) de beschikking over alle informatie die nodig is om een transactie te realiseren dan is een intermediair overbodig.

De huidige situatie op de arbeidsmarkt
Dat principe geldt dus ook voor de arbeidsmarkt. Waar vraag en aanbod bestaat uit werkgevers en werkzoekers. En waar vraag en aanbod tegenwoordig vrijwel volledig online te vinden is. Maar waar ondanks de overvloed aan data er geen maximale transparantie bestaat. Omdat de data van werkgevers de data van werkzoekers niet automatisch weet te vinden.

In essentie wordt dit veroorzaakt door het ontbreken van een tweetal mechanismen:

1. Er is geen mechanisme wat de data van beide martkpartijen bij elkaar brengt
2. Er is geen mechanisme wat de data van beide marktpartijen vergelijkbaar maakt

Een akelig voorbeeld
Vacaturesites zijn misschien wel het meest schrijnende voorbeeld van het ontbreken van deze twee mechanismen. Want een vacaturesite heeft aan de ene kant een verzameling vacatures en aan de andere kant een verzameling CV’s. En in het midden is er niets wat deze twee verzamelingen met elkaar in contact brengt.

In een minder vriendelijk moment heb ik deze situatie in het Engels als volgt omschreven: two piles of shit with nothing in the middle. Op de een of andere manier klinkt het in het Engels minder akelig, vandaar.

Tegelijkertijd heeft een vacaturesite de mogelijkheid om die transparantie te verwezenlijken. Tenslotte hoeft het slechts de structuur van vacatures en profielen van werkzoekers vergelijkbaar te maken en er een match engine tussen te gooien. Klaar is Kees!

Jawel, en daarmee zouden ze de grootste bron van inkomsten (intermediairs…) direct weggooien. Als ze hun business model tenminste niet zouden veranderen.

Maar er is een groter probleem; vacaturesites zijn walled gardens. Een vacaturesite bevat niet alle beschikbare vacatures en CV’s. Dus een eventuele transparantie van de markt zou alleen binnen het domein van de individuele vacaturesite gelden. Beter, maar niet goed genoeg.

Het kan anders
Enter de spiders. Aan de vacaturekant hebben we JobFeed en de nodige vertical search engines; aan de ‘werkzoeker’ kant is Zoominfo misschien wel het enige voorbeeld. De spiders maken het dus mogelijk om alle informatie te verzamelen. Maar daarmee is de data nog niet vergelijkbaar gemaakt.

Enter parsing. Extractie en structurering kan (in theorie en deels in praktijk) de informatie uit al die verschillende bronnen vergelijkbaar en daarmee bruikbaar maken. En dat is een voorwaarde voor de derde component.

Enter matching. En dat betekent dus echte matching, niet de bekende woordvervuiling waarbij een simpele zoekfunctie als matching wordt betiteld. Matching betekent dat zowel vanuit het perspectief van de werkgever als het perspectief van de werkzoeker naar elkaar gekeken wordt.

En voila, transparantie is bereikt. Met als buitengewoon vervelend bijverschijnsel dat die transparantie ook direct de bestaande business modellen onder vacaturesites en intermediairs vandaan trekt. De enige die een dergelijke actie ook maar zou kunnen overwegen is de arbeidsvoorziening van een overheid.

Het bestaat, of toch niet
In ons geval is dat dus Werk.nl. En gek genoeg hebben die vergelijkbare data aan zowel de vacature- als de CV kant. En om het nog gekker te maken; ze hebben ook al zo’n tien jaar een match-engine. Ongelogen!

De belangrijkste vraag is dus: waarom hebben we nog altijd geen transparante arbeidsmarkt? Hoe is het mogelijk dat het Arbeidsbureau, CWI en nu UWV WERKbedrijf er na 10 jaar nog altijd niet in zijn geslaagd dit te bereiken?

Of zou het dan toch een initiatief van de vrije markt moeten zijn?