Een paar dagen geleden belde mijn vader me op met de volgende vraag: hoe lang zit je nu eigenlijk al bij ikki? Ik: bijna een jaar. Hij: tijd voor jou, als reachtgeaarde Gen y-er om op te stappen. Pardon? Moet ik nu als zelfverklaard nieuwe-generatie-to-the-max na een jaar opstappen, al heb ik het heel erg naar mijn zin?
Natuurlijk niet. Feit is wel dat veel van mijn leeftijdsgenoten na een jaar verdwenen is. Misschien is het aantal enigszins afgenomen door de crisis, maar er zijn nog altijd veel vertrekkers onder de starters van deze eeuw. Generatie Y laat zich niet zo makkelijk binden. Werkgevers zoeken, vaak tevergeefs, naar hun loyaliteit en naar een manier om die te voeden.
Kortom: als je vader je belt dat je daar al te lang zit, dan is je vader een jonge geest in een oud (en dik) lichaam. En kun je gerust blijven zitten waar je zit, mits het goed voelt.
jos
says:@Floor
Het gegeven dat je nu ervaren hebt dat het merendeel van je Y-collega’s reeds vertrokken zijn en zich moeilijk laten binden. Kan ik als X-er dan maar beter een Y-er aannemen op basis van enkel resultaat afspraken?
Loyaliteit in de vorm van er-gewoon-zijn daar heb ik nog nooit iets ingezien. Het heeft volgens mij meer te maken met ergens achter staan en daadwerkelijk in geloven….ook als het even flink tegenzit.
Want wie zit er met de Y-tjes uiteindelijk met de gebakken peren?
martijn betgem
says:Hmm, ben ik blij dat ik geen Gen Y-er ben..om moe van te worden!
Marc Drees
says:@Floor:
Als jij over Gen Y wil schrijven, moet je je natuurlijk wel als Gen Yer gedragen! You gotta move!!
Rob van Elburg
says:De mens wil ergens bij horen. Vast ook de generatie Y. In de wereld van keuzes dan juist graag die paar zekerheidjes, ook op de computer. Ondanks alle mogelijkheden, alle nieuwe inzichten, alle toepassingen en alle grilligheid, loopt de generatie Y op de carrierebeurs in de RAI toch gewoon het snelst naar de Philips stand en komt vast een bloemetje brengen op Moederdag.