Toen ik gisteravond om een uur of half zeven thuis kwam, vroeg een (Pakistaanse?) buurtbewoner mij of de dag er weer op zat. Ik liep waarschijnlijk weer eens met een verwonderde blik rond. “Ik ben ‘m nog aan het overdenken”, antwoordde ik snel. “Je moet je werk loslaten als je naar huis gaat”. Hij weer. Nu daar heb ik nog even over nagedacht.
Diezelfde dag had ik namelijk ‘meegedaan’ aan het Nationaal Bevlogenheidsonderzoek 2009 van NRC Carrière en Schouten & Nelissen. Een monitor die ‘inzicht verschaft in factoren die uw werkbeleving beïnvloeden’. Door het invullen van de vragen, waar je ongeveer 10 minuten mee bezig bent, verkrijg je een beeld van je werkbeleving en de mate waarin je bevlogen bent in je werk.
Ik blijk redelijk ‘groen’ te scoren. En groen is goed. Alleen op het gebied van werkstressoren sta ik zwaar in het rood. De werkdruk is veel te hoog en ook met de werk-thuisinterferentie zit het niet snor.
“Uit het onderzoek blijkt dat uw werk een negatieve invloed heeft op uw privéleven. Dit kan betekenen dat u regelmatig thuis nog met uw werk bezig bent of dat u ’s avonds uw gedachten niet kunt verzetten en alsmaar piekert over het werk. Het is ook mogelijk dat uw werktijden het moeilijk maken om aan uw verplichtingen thuis te voldoen. Het gevolg hiervan is dat u niet toekomt aan allerlei privéactiviteiten, zoals het huishouden, uw hobby’s, de zorg voor de kinderen en het doen van boodschappen.”
Kijk. En dan vertrouw ik dus al niet meer op zo’n test. Ik moest van te voren aangeven hoe mijn thuissituatie eruit ziet. Samenwonend, met kinderen; samenwonend, zonder kinderen; gehuwd; alleenstaand. Dat werk. Dan mag ik er toch vanuit gaan dat deze test op mij wordt toegespitst? Voor de duidelijkheid: op een samenwonende vrouw zonder kinderen?
En is het niet normaal voor mijn generatie (jawel, ik moest ook mijn leeftijd opgeven) om werk mee naar huis te nemen? Ik werk immers ook mijn sociale netwerken bij in de baas z’n tijd. Maar misschien is dit onderzoek vooral gericht op werkend Nederland die na vijf uur de computer uit doet, stamppot van moeder de vrouw oplepelt en vervolgens Shownieuws aanzet.
Dat dacht ik, toen ik naar huis liep. Om vervolgens macaroni van vriendlief naar binnen te schuiven en mijn laptop open te klappen.
Lucy
says:Voor jouw vader (Floor) geldt het dan waarschijnlijk niet, maar ik zie hier op mijn werk een aantal mensen die weinig van hun gezin zien. Die van de ene vergadering in de andere duiken, ook in de avonduren, en de boterham in de auto opeten of gewoon niet tot eten komen. Daar staat een leuk salaris tegenover, maar is het aardig om ‘later’ van je kinderen te horen dat papa of mama er nooit voor ze was toen ze klein waren.
Ik vind het kortzichtig om de mening te hebben dat een “workaholic” beseft vaak beter dan een 9 tot 5 mens dat hij of zij niet genoeg heeft gepresteerd onder “werktijd” om rustig achterover te leunen in zijn of haar “vrije tijd”.
Ik denk dat zowel de werknemers die normale werktijden hebben als degene die door de dag en avond heen werken goed beseft wordt of er een dag minder wordt gepresteerd. Niet iedere dag is hetzelfde ( althans niet voor mij) een ook de omstandigheden verschillen.
Waar ik heen wil is dat er bij mensen die geen standaard werktijden hebben vaak geen grens wordt gesteld aan het werken thuis of op vakantie. Er is helemaal niets mis met hard werken, dat is een bewonderenswaardige eigenschap, zo zouden er meer moeten zijn, maar soms is de rem er een beetje af en dat vind ik jammer, ook voor de achterban.
Dus geen kritiek op beide soorten werknemers, eerder een constatering dat het soms ook anders kan.
Overigens typ ik dit in de baas z’n tijd en ga toch om 5 uur weg…
Floor Drees
says:Nu wil het ook nog eens, Lucy en Pieter, dat mijn inspiratielevel een nulount bereikt om een uur of 3/4. Ik ben ’s ochtends waanzinnig productief. ’s Avonds ook. Dat dat niet schijnt te passen binnen de werktijden van traditionele organisaties, soit. Daar werk ik dan ook niet.
En dat workaholic-verhaal. Ach, mijn vader is er één en ik zie hem nooit ongelukkig.
Pieter
says:@Lucy
“Het is een feit dat workaholics op lange termijn minder presteren dan de van 9 tot 5 werkenden”
Waarom is dit een feit? Omdat jij dat vindt? Er zijn ook mensen die langer dan 8 maanden “workaholic” zijn, zoals jij het beschrijft. Hoewel ik niet bestrijd dat het mogelijk zou moeten zijn om binnen 9 tot 5 tot prestaties te komen, is het in mijn ervaring zo dat de meeste mensen hopeloos ineffectief zijn. En dus hun werk niet afkrijgen. Koppel dat aan een “na 5 uur is mijn tijd niet meer werkgerelateerd” en je krijgt mensen die altijd achter de feiten aanlopen.
Het gaat volgens mij niet zozeer om de arbeidstijden, maar om het vermogen om jezelf te realiseren dat tijden minder belangrijk zijn dan men denkt. Met andere woorden…een “workaholic” beseft vaak beter dan een 9 tot 5 mens dat hij of zij niet genoeg heeft gepresteerd onder “werktijd” om rustig achterover te leunen in zijn of haar “vrije tijd”. Die instelling waardeer ik altijd bijzonder bij mensen. Omdat veel mensen zich niet lijken te realiseren dat er een oorzakelijk verband is tussen het geld dat je verdient en de prestatie die je levert. Dat noemt men al eeuwen “luxe paarden” (als in: er zijn luxe paarden en werkpaarden). Veel mensen vinden zichzelf onterecht een luxe paard. Men presteert slecht, maar vind dat men op vanalles “recht” heeft. Men is inefficient en het werk komt niet af, maar men vind toch dat men recht heeft op vrije tijd. Dat is een vorm van ontkenning dat je rol in een bedrijf een verantwoordelijke is. Niet erg voor mijnwerkers, en logisch ook want het is een rotjob. Maar voor kenniswerkers een teken van ernstige tekortkoming in de beleving, en daarmee een teken van weinig realisme en sociale intelligentie.
Bovendien, in de moderne maatschappij is alles met alles verweven. Je doet ’s avonds nog even je LinkedIN, want dat is zowel goed voor je huidige baan als voor je toekomst (mogelijk bij een ander bedrijf). Je leest natuurlijk je e-mail als je onderweg bent naar een feestje, want we moeten snel kunnen inspringen op onvoorziene zaken. Je leert dat het niet erg is om op dat feestje ook eens iets over je werk te vertellen, want je weet nooit wat daar nog van komt.
Mijns inziens kun je beter leren om het allemaal met elkaar te laten samenkomen, dan om 5 uur de deur achter je dicht te trekken en de “werkgerelateerde apparaten” (ik neem aan dat je doelt op computer, telefoon, etc) uit te zetten.
Lucy
says:Pakistaanse buurtbewoners zijn zo gek nog niet.
Het is een feit dat workaholics op lange termijn minder presteren dan de van 9 tot 5 werkenden. Vrije tijd is een belangrijk onderdeel van de werkweek. Een uitgeruste werknemer zou hetzelfde werk in een 40-urige werkweek moeten kunnen inpassen met dezelfde bevlogenheid als de altijd-werker.
Ik kan het weten. Heb mijzelf in het verleden 8 maanden lang helemaal gek gewerkt, overigens zonder waardering van de baas, en uiteindelijk moest ik toch toegeven dat dit niet goed voor het werk en zeker niet goed voor mij was.
Dus werktijden zijn tijden waarop je werkzaamheden voor de baas verricht en vrije tijd is tijd die je naar eigen inzicht indeelt, zonder werkgerelateerde apparaten.
Marc Drees
says:@Floor:
Kijkt werkend Nederland naar Shownieuws? Ik dacht dat het vooral voor moeder de vrouw was bedoeld. Voor na de stampot en de afwas dus…
Fraaie test en buitengewoon dom dat de opgegeven criteria niet worden meegenomen in het advies. Een kwestie van luiheid bij de opstellers dus.
Wat losstaat van het element werkdruk; tenslotte is dat perceptie. Als je lang genoeg als workaholic door het leven gaat wordt dat rode balkje links bovenin vanzelf groen. Zeg ik typend vanaf mijn laptop op de bank.
Floor Drees
says:Geheel en al voor de duidelijkheid, mevrouw van Montfort.
Frank van Montfort
says:Geachte heer Drees,
Tijdens het lezen liet het feit dat jou werd gevraagd naar jou dag, het tussen haakjes geplaaste Pakistaanse niet meer los, omdat ik bij elke zin verwachte dat de relevantie hiervan duidelijk zou worden.
Maar dat werd het niet ?