Dankzij een eindeloze rit terug uit Groningen heb ik woensdag noodgedwongen uren geluisterd naar politici die over elkaar heen rolden om het kabinet verbaal te steunen danwel af te vallen. Dit naar aanleiding van de Troonrede.

En ineens viel bij mij het kwartje: die bankzittters in de Tweede Kamer zijn rijkelijk betaalde marketeers die uitsluitend met personal branding bezig zijn. Niets meer, maar vooral niets minder.

Elkaar aftroevend met de meest snedige quote; zoals bijvoorbeeld Pechtold (visionaire terugblik) of Halsema (ondraaglijke leegheid). Wat vervolgens eindeloos herhaald wordt op TV, radio en in de krant. Waarmee ze zich weer een paar sporten omhoog kunnen wurmen op de personal branding ladder.

Deze zelfbevlekking is buitengewoon misplaatst tegen de achtergrond van de miserabele economische situatie waarin Nederland zich bevindt. Met een bijbehorende sterk groeiende werkloosheid.

Als ik me verplaats in de positie van een niet-werkende werkzoeker dan zou ik me buitengewoon ongemakkelijk voelen bij al dat gekakel van goedbetaalde politici die zich collectief als wethouders Hekking op de voorgrond drukken, maar de essentie vergeten lijken te zijn.

En die essentie is niet een nog beter betaalde carriere na de politiek; maar wat te doen aan de huidige situatie. Als er enig moment is om de rijen te sluiten en gemeenschappelijk aan hetzelfde doel te werken, dan is het nu wel.

Maar nee, de dames en heren van de oppositie zien veel teveel kansen om zich nadrukkelijk te profileren. Beschamend.