De overvloed aan juichberichtjes over de economie zijn niet van de lucht. En hoewel de Aziatische tijgers het heel erg goed lijken te doen is de VS nog altijd een reus op lemen voeten.
Was dit land een bedrijf geweest, dan zou het al decennia geleden failliet zijn verklaard. Correctie, dat is natuurlijk niet waar. Tenslotte is het als bedrijf Too big to fail.
Onze economie, en dus het herstel ervan, is echter in belangrijke mate gekoppeld aan de gezondheid van de Amerikaanse economie. En daarmee is het veel slechter gesteld dan politici ons willen doen geloven.
De bestuurders van de VS zijn politici. Die periodiek herkozen willen worden. En er dus alles aan doen om economische cijfers ten gunste van hun eigen doelen bij te stellen. Zodat ze er zelf goede sier meer kunnen maken. Het lijken net bestuurders van een bedrijf in zwaar weer…
Het probleem in de VS is zo veelvormig dat er op geen enkele manier een structureel herstel van de economie kan worden verwacht. Althans niet op eigen kracht. En zonder een dergelijk herstel kan Nederland/Europa ook maar moeizaam herstellen.
Werkloosheid
De werkloosheid in de VS neemt nog altijd toe, in oktober is het officiele cijfer opgelopen tot 10,2%. Het werkelijke cijfer ligt echter veel hoger, volgens sommigen zelfs boven de 20%. Verder hebben veel werknemers een achteruitgang in salaris moeten accepteren.
Al de economie weer groeit zal het heel lang duren voordat werknemers weer op een vergelijkbaar salaris uitkomen. Want de eerste baan na een werkloosheid zal in heel, heel veel gevallen tot een (aanzienlijk) lager salaris leiden.
Huizen
Het aantal gedwongen huisuitzettingen neemt nog altijd toe, waarbij het allang niet meer om uitzettingen op basis van subprime hypotheken gaat.
Door de instorting van de huizenmarkt is een enorme hoeveelheid kapitaal vernietigd. Kapitaal dat voor veel Amerikanen als spaarpot werd gezien en waartegen zij naar hartelust konden lenen.
Krediet
Het land van de creditcards heeft zich suf geleend. Het meest materialistische land ter wereld liet de lonen van werknemers onvoldoende groeien om hen te kunnen laten sparen. Maar dankzij de creditcards kon naar hartelust worden gekocht. Met een gigantische schuldenlast (meer dan $ 1.000 miljard) tot gevolg. Waar nu tegen de 20% rente voor moet worden betaald…
Sinds de crisis lenen banken helemaal niets meer uit.
Resultaat
Het gecombineerde effect van deze drie ontwikkelingen maakt dat consumenten nog nauwelijks zullen consumeren. Gaarkeukens en voedselbonnen groeien als kool. De gemiddelde Amerikaan weet dat hij langer door zal moet werken voor een lager inkomen en tegen een lager welvaartsniveau dan hij/zij gewend was geraakt. De zeepbel van de welvaart is doorgeprikt.
Omdat economische groei vooral door consumenten (70%) wordt bepaald wil de overheid dat de consumenten gaan consumeren. Maar die consumenten willen dat niet. Sterker nog, ze kunnen het niet. Al hun reserves zijn weggevaagd en hun schulden worden zwaarder belast door de banken. Die consumenten consumeren niet meer.
De zogenaamde jobless recovery waar de VS nu over praat is een fictie. Als 70% niet meedoet is er geen recovery die kan worden gecontinueerd. Onmogelijk. Dan is het slechts een tijdelijke blip in een verder neergaande lijn.
Consequentie
Het is volgens mij tijd voor een Marshall plan voor de VS. De VS is failliet en kan zelfstandig de zichzelf aangedane crisis het hoofd niet bieden. En als zij dat niet kan komen wij ook niet echt uit een recessie. Wat er ook door een OESO wordt gekrakeelt.
Als de VS er niet uitkomt, dan blijven ook wij met te hoge werkloosheidscijfers zitten. En een slappe groei van de economie.
Het enige wat een dergelijk plan kan tegenhouden zijn de politici zelf. Die door de ernst van de situatie te erkennen politieke zelfmoord plegen. Wat ze dus niet zullen doen.
Waardoor we langzaam doormodderen. En elkaar voor de gek blijven houden. Met opgeklopte cijfers; op weg naar de volgende crisis. Die onvermijdelijk en onafwendbaar op ons afkomt. Maar door politici met goed gefingeerde verbazing zal worden begroet…
kuch
says:Overigens was een belangrijk onderdeel van het Marshall plan de postitieve communicatie er omheen. Voor de gek houden is één, maar niet alles hoeft als de gebruiksaanwijzing van een waterkoker gepresenteerd te worden. Hoop mag. Ook in 2010.