Gisteren werd op landgoed de Horst (Driebergen) het resultaat van het Beste Werkgeversonderzoek van 2009 (een initiatief van Intermediair) gepresenteerd. Uw trouwe blogster was gevraagd als panellid en heeft, in afwachting van het debat, het een en ander voor u opgenoteerd.

“Welkom bij het hoogtepunt van uw jaar”
Peter ter Horst (hoofdredacteur Intermediair) opende met een verhaaltje over een Tsjechisch stadje. Over Skoda. En een nieuw stel werknemers. Want wat was er mis dat er toentertijd zulke slechte apparaten de fabriek verlieten? Wel: de werknemers waren gedetineerden en een cursus ‘passie in je werk’ had niet misstaan. Niet dat Peter de aanwezige werkgevers en P&O-ers als bewakers ziet. 
Heus niet. Hij vraagt zich eerder af of de werkgever niet de gevangene is, nu zijn gangen gereguleerd worden door de eisen en grillen van de werknemers.

“De beste werknemer is een betrokken werknemer”
Karin Bouwman-Brouwer, onderzoeker, laat ons vervolgens zien hoe de steel in de spreekwoordelijke vork in de steel zit. 13175 medewerkers hebben het onderzoek ingevuld. Waar voorheen de focus lag op werktevredenheid, richt Satisaction zich nu op de betrokkenheid van de medewerker. Bij het werk, dat is. Met een goed gevonden ‘je kunt immers ook tevreden achterover leunen’ (een aantal P&O-ers gaan wat meer rechtop zitten), verklaart zij deze verandering. 

Het onderzoek is gebaseerd op het JD-R model en toetst of medewerkers zelf initiatief nemen en actief richting geven aan hun (werkende) leven, of ze feedback kunnen generen op hun eigen werk en of het ook betrokken types zijn buiten het werk. Dat maakt namelijk een betrokken medewerker. Annemarie: “En betrokken medewerkers leren sneller, presteren constant op hoog niveau en zijn creatiever.”

Voor precieze cijfers en winnaars moet je even de site van Intermediair in de gaten houden, maar ik heb het volgende goed onthouden: het rapportcijfer voor de algehele betrokkenheid bij het werk is al met al een behoorlijke 7. De cijfers uit de profit-hoek zijn net iets positiever dan non-profit.

“Vijftien jaar na dat telefoontje zit ik aan de andere kant”
Annemarie de Jong, directeur van Baak Change, leest ook een column voor. Over een telefoontje dat zij op 22-jarige leeftijd moest plegen, met de directeur van een adviesbureau, waar ze stage wilde lopen. Ze hield er een baan en flink wat blauwe plekken aan over. Want het ging allemaal niet zo makkelijk. Ze wist niet alles. En doen alsof je iets gewoon kan is best energie-slurpend. Vijftien jaar na dat telefoontje zit ze nu aan de andere kant. Uit rondvraag met een aantal van haar vrienden (voornamelijk managers en leidinggevende figuren) blijkt dat de ideale professional-in-loondienst bizar veel positieve eigenschappen en competenties moet bezitten. Zoveel, dat je je afvraagt waarom deze mensen in hemeltjesnaam nog voor een werkgever zouden willen werken.

“Na een week heb ik ontslag genomen”
Hierna was het tijd voor een debat tussen twee werknemers (Leo van der Ent, bedrijfskundige en ondergetekende) en twee werkgevers (Ronald van Weegen van de Rabobank en Rene Hamstra van MnServices). Het bleef wat stil in de zaal, maar Peter en Annemarie zijn uistekende debatleiders. Peter moedigde mede-jongeling Leo aan om te vertellen over zijn eerste echte baan. Waar hij na een week weg was. “Ik had getekend voor 40 uur, maar moest wel elke dag om acht uur aanwezig zijn en om zes uur rapporteren aan mijn baas. Ook als ik mijn werk al om half vier af zou hebben.” Ik zeg: moedig. En: goed! Hij zou waarschijnlijk alleen maar ongelukkig zijn geworden in zo’n ouderwets, star bedrijf.

Het was een leuk gesprek waarin het werknemersfront aangaf helemaal niet te zitten wachten op een sportschool indoors. Of een meditatieruimte. We willen alleen en vooral vrijheid, verantwoordelijkheid en vertrouwen, zodat wij werk kunnen verzetten waar en wanneer we dat willen. Reken ons maar af op het eindresultaat.

De overall winnaar van gisteren? De Rabobank (juist, mijn mede-panellid).

Illustratie: Bas van der Schot