Deze week wederom een “verzoeknummer”, ditmaal van Ivo Claessen (hopelijk de goede …). Hij vroeg me eens stil te staan bij de sociaal-maatschappelijke functie van (werving & selectie en uitzend-)bureaus en meer in het bijzonder in relatie tot moeilijk plaatsbare kandidaten. Wat hem daarbij triggerde was de zee aan reacties op RecruitmentMatters n.a.v. deze post.
Tsja, een goede vraag natuurlijk. De noodzaak tot winstgevendheid lijkt namelijk op het eerste gezicht strijdig met het bemiddelen van moeilijk plaatsbare kandidaten. Aan de andere kant heb je natuurlijk als professional in je vak en als bedrijf ook een maatschappelijke verantwoordelijkheid. We hebben gezien in de afgelopen anderhalf jaar waar puur op winst gerichtheid toe leidt. Anderzijds kun je zo begaan worden met de zwakkeren dat je er zelf toe gaat behoren – als onderneming – en uiteindelijk dus niemand meer kunt helpen. Hoe los je dat dilemma op?
Allereerst denk ik dat de moeilijk plaatsbaren vaak dit stempel krijgen op basis van leeftijd, geslacht, of etnische afkomst en afgelegde loopbaan. Ik denk dat je als bureau simpelweg moet weigeren om kandidaten voor te selecteren op leeftijd, etniciteit of geslacht, ook als je klant dat vraagt. Gewoon verwijzen naar de wet. Ik denk dat je zelfs zo ver moet gaan dat als de klant – alleen – om die reden je kandidaat afwijst, je je kandidaat daarover moet informeren, zodat die actie kan ondernemen als die dat wil.
Zelf loop ik eigenlijk het meest aan tegen leeftijdsdiscriminatie. Ik heb daar al eerder op EmploIT een mooi voorbeeld van gegeven en op Monsterboard tips gegeven hoe je je leeftijd kunt maskeren als sollicitant. Zo kun je dus als bureau(recruiter) wat terug doen voor de groep van moeilijk plaatsbaren.
Anderzijds is het een feit dat je het voor een moeilijk plaatsbare kandidaat als bureau alleen maar moeilijker maakt als je er ook nog eens een prijskaartje aan gaat hangen. Dus waarom toch moeite doen?
Laat ik eerst maar eens de hand in eigen boezem steken. Wat doe ik zelf? Een paar voorbeelden, zonder mezelf nou als filantroop te willen bestempelen.
Ik ben bijvoorbeeld op EmploIT begonnen met de rubriek “Professional in het zonnetje”, waarin ik kandidaten “gratis” aanbied, omdat ik het onvoorstelbaar vind dat ze nog geen baan hebben. Zo figureerde “Gert” (meer dan een jaar werkloos) al een keer. Als elk bureau dat nou een één keer per maand zou doen: één kandidaat zonder fee of marge aanbieden in bedrijfsuitingen? Dat kun je als bureau makkelijk hebben en je vergroot de kans van moeilijk plaatsbaren sterk. Het is leuk om te doen en ook nog eens goed voor je PR, daar ben ik heel eerlijk in. Het mes snijdt dus aan twee kanten: zakelijk en maatschappelijk.
Wat ik doe bij mensen die liever niet zo publiekelijk uitgevent worden, is een kandidaat om niet aanbieden bij een passende klant of ik geef de klant de gelegenheid zelf het factuurbedrag te bepalen. Deed ik laatst voor een kandidaat die wat ouder was (55), maar daardoor wel tot de 4e ronde kwam bij een klant. Hij heeft het net niet gehaald helaas, maar niet door zijn leeftijd in ieder geval. En de man gaat er nu weer met frisse moed tegenaan.
Gisteren had ik een meeting met mijn zakenpartner Ricardo Risamasu van Rise. We hebben daar een training ontwikkeld, Solliciteren via (Sociale) Netwerken, die we op de reïntegratie- en outplacementmarkt aan het lanceren zijn. Ik heb hem voorgesteld om de training één keer per maand kostenloos aan werkzoekenden te geven, die niet de luxe hebben van de begeleiding van een dergelijk bureau. Vond ie een prima idee, nu alleen nog even iemand vinden die de ruimte en de catering sponsort en we gaan ervoor.
Conclusie: zakelijkheid en maatschappelijke relevantie gaan samen. Elk bureau is in staat om het bovenstaande – of iets vergelijkbaars – één keer per maand te doen, zonder daar financieel veel slechter van te worden. Sterker nog: de indirecte positieve (in- en externe) PR zou wel eens tot méér zakelijk succes kunnen leiden op de langere termijn. Voorwaarde is dan wel dat een aantal bureaus verder leren denken dan de ultrakorte termijn.
Wie doet er mee?
Rianne
says:Uiteraard zullen degenen die het niet aangaat zich niet aangesproken voelen.
Boos? Valt mee hoor, het is een gegeven dat het bestaat en feit dat ermee gedeald moet worden. Ik noem het beestje graag bij de naam. Dat is alles.
Ik ben het met je eens dat we er met z’n allen iets aan moeten doen. Er zijn meerdere wegen die naar Rome leiden. Bij de wortel aanpakken is er 1 van.
Bas Westland
says:@Rianne: Sorry voor de wat trage reactie op jouw reactie. Ik heb geen kandidaten in dienst, want ik detacheer niet en doe niet aan uitzenden. Mijn kandidaten gaan bij mijn klanten in dienst. Ik weiger voor te selecteren op leeftijd en doe dat dus ook niet. Daardoor voel ik me ook niet aangesproken met de term “discriminatiecrimineel”. Ik vent mensen niet uit, ik probeer werkloos werkzoekenden die ik goed vind onder de aandacht brengen. Geen fee vragen maakt het dan gewoon makkelijker voor ze om aangenomen te worden.
Zoals ik hier elders ook al meldde, moeten we met zijn allen wat doen aan de perceptie van de oudere medewerker, want die is wel een feit waar je/we mee moeten dealen. Kun je heel boos om worden, maar daarmee komt die baan niet dichterbij. Met handige strategieën wel.
Succes met de banenjacht.
Rianne
says:Discriminatie op basis van leeftijd of etnische afkomst is verboden.
Als professional in je vak en als bedrijf heb je de maatschappelijke verantwoordelijkheid gehouden te zijn aan naleving van artikel 1 van de grondwet.
Maatschappelijke verantwoordelijkheid nemen en daar wat winst voor inleveren klinkt nobel. In feite zou het idee niet nodig moeten zijn. Als bedrijf maak je je schuldig aan overtreding van de Wet gelijke behandeling als je discriminatie betracht om een klant te werven danwel te behouden. De werknemer bij die klant komt in dienst bij jouw bureau, waarmee jij de officiële werkgever bent. Niet de klant is daarmee de discriminerende, maar het bureau. Bij wetenschap en medewerking aan discriminerende wensen van de klant, maak je je als bureau schuldig aan overtreding van de Wet en begeef je je op verboden terrein.
Het stuit me tegen de borst om als werknemende klant gratis uitgevent te worden door discriminatiecriminelen. Evenals het als oudere continue belogen te worden. Desalniettemin is iets beter dan niets. Er wordt in ieder geval over nagedacht.
Ik ben benieuwd welk bureau als eerste de handschoen durft op te pakken en een omvangrijke reclamecampagne durft te starten onder de vlag einde aan (strafbare) discriminatie. De rest zal volgen als zij aandeel in de markt willen behouden. De bureau’s zullen de nu gediscrimineerden nog hard nodig hebben met de aanstaande vergrijzing. Als er nu niets gedaan wordt, zouden die weleens massaal de bureau’s de rug toe kunnen keren wanneer de bureau’s hen nodig zijn en zij aan zet zijn. Voor wat hoort wat.
Misschien ook iets om over na te denken?
Bas Westland
says:@allen: In het kader van het goede doel. In de rubriek “Professional in het zonnetje” is nu Frank (Programma Manager – regio Amsterdam) zonder fee direct beschikbaar. Doe er je voordeel mee en bezorg Frank een nieuwe baan, hij verdient het: https://www.emploit.nl/professional-in-het-zonnetje-frank-programma-manager
Bas Westland
says:@Bas van de H.: Was dat een verzoek of een opdracht (“minimaal 3”)? Voor dat laatste ben ik namelijk – gezien mijn autoriteitsprobleem – een tikkeltje allergisch. Maar volgende week gaat het over alternatieve prijsmodellen voor w&s!
Bas van de Haterd
says:@Bas W: hoezo is dat een vraag? Als je dat toch gaat behandelen, laat dan je creativiteit eens gaan en geef eens een serieuze hoeveelheid alternatieven (ik denk minimaal 3) met de voor- en nadelen ervan.
Bas Westland
says:@Bas van de H. en @Rob: Volgens mij hebben we een nieuwe post te pakken voor deze rubriek: Is de traditionele recruitmentfee aan vervanging toe?
Lars Ros
says:Zoals ook Martijn Aslander aangeeft; hoe ga ik zo zuiver mogelijk om met WA? Welke handvatten biedt je aan je samenwerkingspartner? Hiervoor kun je gebruik maken van het handboek “PRINCIPIEEL SAMENWERKEN“. Ervaringen delen? #TYTPS
Bas van de Haterd
says:@Rob: wat een ronkende onzin. Natuurlijk kan waardebepaling achteraf wel in de W&S. Niemand had het natuurlijk over betaling na een jaar, of twee. Hoewel, ook dat zou je kunnen inbouwen. Als jij goede diensten levert aan betrouwbare klanten is er geen enkele reden dat het niet kan. Martijn Aslander bewijst al jaren dat het kan op gebieden waar iedereen zegt dat het niet kan. Ja, je wordt wel eens teleurgesteld omdat een klant veel minder waarde in gedachten heeft dan jij. En soms wordt je heel positief verbaasd. En als een klant het waardeloos vind en jij denkt van niet, doe je dus nooit meer zaken met die persoon. Maar het is een bijzondere stap, die alleen gezet zal worden door mensen die echt waarde toevoegen in een proces en juist geen prutskwaliteiten leveren. Jij ziet het als een minderwaardig model, ik denk dat je klant laten bepalen wat het waard was het ultieme blijk is van vertrouwen in je eigen kunnen.
Eerlijk is eerlijk, ik ben op veel gebieden nog niet zo ver. Ik experimenteer er mee.
Rob van Elburg
says:Waardebepaling achteraf in relatie met permanente werving & selectie kan natuurlijk nooit. Je hebt geen invloed op het Managen, de werkomstandigheden, de organisatie ontwikkelingen, de economie etc. Enkel zolderkamer prutsers en/of tekentafel recruiters, die tevreden zijn met elke euro zullen hier in mee gaan. Ook dat is schade.
Bas van de Haterd
says:Ben het in deze, for once, geheel met Bas W eens. Juist dit geeft het imago een iets betere branche. Een bijdrage storten aan Greenpeace heeft niets met een maatschappelijke functie te maken, dat is Greenwashing. We naaien iedereen en kopen dat vervolgens af met een donatie aan een goed doel. De aflaat heette dat in hele vroegere tijden.
Kandidaten gratis bemiddelden of op basis van waardebepaling achteraf kan in deze inderdaad heel goed werken denk ik. Ik geloof soiso in waardebepaling achteraf, doe dat ook steeds meer in mijn business. Moet je natuurlijk wel vertrouwen hebben in je klant en in je product.
Bas Westland
says:@Marcel: Die voorbeelden ken ik ook, maar als je met je personeel – ik noem maar wat – een tuinhuisje gaat timmeren voor het verzorgingstehuis, zodat de oudjes droog buiten kunnen zitten – zet je niet je kerncompetentie in – namelijk mensen aan een baan helpen. Volgens mijn voeg je maatschappelijk veel meer toe als je je kernkwaliteit voor een maatschappijk doel inzet, dan wanneer je iets gaat doen wat anderen (in dit geval een timemrman) veel beter kan.
Overigens zocht ik alleen een in natura sponsor en zoals je hebt gezien hierboven, hebben we die nu, dus dat is opgelost.
@Rob: Ik vrees dat we het deze keer niet eens zijn. Zoals ik in mijn reactie hierboven naar Marcel al aangaf, geef je veel meer als je je kerncompetentie ook maatschappelijk inzet.
Bij de klanten en kandidaten waarbij ik dit – gratis of “bepaal je eigen prijs” – tot nu toe heb gedaan, heb ik alleen maar positieve reacties gehad. Dus dat negatieve branche imago, wat jij ziet, zie ik niet. Ben het wel met je eens dat je er helder over moet communiceren, zodat er geen verkeerde verwachtingen ontstaan.
Tsja, en vwb de autovergelijking, die gaat natuurlijk niet op. Niet iedereen kan of wil een Ferrari (het allerbeste dus in jouw ogen?) aanschaffen en als je drie kinderen en een hond hebt, is die ronduit onhandig. En die Starletjes waren verdomd pittig en erg betrouwbaar, dat weet ik nog heel goed. Kortom, de voor iedereen ideale auto bestaat niet en dat geldt ook voor kandidaten. Er bestaan alleen goede en slechte matches.
Ter aanvulling. Ik stel dit “soort” kandidaten alleen spontaan voor en aan meerdere relaties, waarvan ik denk dat ze mogelijkheden voor hem of haar zouden kunnen hebben. Ik bemiddel ze dus niet met voorrang in een bestaande wervingsopdracht met een reguliere fee, tenzijn ze daar toevalligerwijs de beste match voor zijn. Want ook ik ga daar voor.
Rob van Elburg
says:Organisaties willen het allerbeste en betalen daar de allerbeste fee voor. Keer op keer. Juist gespecialiseerde bureaus bieden hierdoor keer op keer het allerbeste aan. Een Social maatschappelijke functie hebben ze dan alleen door het storten van een bonus in de kas van Greenpeace oid.
Stunten met kandidaten, weggeefacties etc etc. Juist dat zorgt voor vertroebeling en draagt bij aan het vaak negatief imago van de branche, mede door valse en verkeerde verwachting, hoe goed bedoeld ook. Kandidaten met “een handicap” kunnen beter hun weg vinden via arbeidsbureaus, herintredingsbureaus etc. Hard, maar eerlijk! In een Ferrari garage vind je ook geen Toyota Starlet uit 1996.
Marcel
says:@Bas
Er zijn volgens mij genoeg bedrijven die bijvoorbeeld eens per jaar hun personeel en hun kandidaten belangeloos en kostenloos inzetten voor goede doelen en/of de minderen in de samenleving. En sterker nog, die vragen geen sponsor bijdrage voor ruimte en/of catering, daar zorgen ze zelf voor.
Als bureau kun je dit natuurlijk relatief makkelijk zelf ontwikkelen, kan low budget en kost je alleen vrije tijd. En bij bureaus die het zich wel kunnen permitteren, kost dat het eigen personeel ook geen vrije tijd.
En zo zijn er nog wel meer praktijk voorbeelden die relatief snel en low budget geinitieerd (kunnen) worden.
Bas Westland
says:@cncpt: Om je te overtuigen dat ik het echt niet doe voor het linken, heb ik de link naar de Rise site inmiddels verwijderd uit de post. De andere laat ik staan, omdat die naar inhoudelijke artikelen verwijzen. En daar kunnen we het dan vanaf nu weer over hebben: de inhoud.
Bas Westland
says:@Laura Bedankt voor het aanbod. Dat ga ik direct opnemen met Ricardo.
@Mark Ik heb Gert nog niet kunnen plaatsen helaas. Het is echt een geweldige vent, dus als je wat voor hem hebt….Ik ga hem vragen zijn profiel nog wat verderaan te scherpen.
@Marcel Ik snap je scepsis, zoals ik al in mijn reactie naar @cncpt schreef, het is een moeilijk onderwerp om zonder voorbeelden te doen en ik praat nou eenmaal vanuit mijn eigen praktijk.
Even terugkomend op de omvang van mijn bureau: dat is “me, myself and I” na een doorstart in mei van 2009. Dus dat argument gaat bij mij in ieder geval niet op. Maar fijn om te merken dat ik klaarblijkelijk een grote “footprint” heb 😉
Mijn idee is ook niet om mezelf te promoten, maar om anderen te triggeren het ook te doen. Ik denk dat je weinig omzet verliest, omdat je dit nu juist doet bij kandidaten die je anders zou laten liggen. Je gebruikt alleen je netwerk, that’s it, je investeert tijd eerder dan dat je omzet verliest.
Maar om wat voorbeelden te noemen van wat kleinere bureaus kunnen doen: CV of Linkedin-profiel helpen pimpen, sollicitatiegespreekken oefenen, ….jij nog ideëen Marcel?
Ivo
says:@ Bas; goed stuk, vind het een goed idee om moeilijk plaatsbare kandidaten gratis of tegen flink gereduceerd tarief te bemiddelen. Zowel kandidaat als opdrachtgever zijn geholpen, en de onderlinge relatie wordt verstevigd.
Marcel
says:@ Bas:
Ik vind deze bijdrage ook een beetje rieken naar professionele zelfbevlekking. Of, om in termen van Marc te spreken…een ´ronkend stukje proza´.
Het voorbeeld is prachtig natuurlijk, maar zoiets kun je zoveel makkelijker doen op het moment dat je de bekendheid (en wellicht ook omzet) hebt van een bureau als die van jou.
Bureaus die net bezig zijn of die klein blijven (en daar zijn er genoeg van) zullen blij zijn als ze het hoofd boven water kunnen houden. Het weggeven van kandidaten zal voor hen een financiele doodsteek zijn, dat kunnen ze zich gewoonweg niet permiteren. Bovendien vind ik die actie niet zo zeer een mooi maatschappelijk gebaar, maar eerder concurrentie vervalsing.
Ik had gehoopt dat er meer voorbeelden kwamen waarin ook ‘de kleine ondernemer’ zich in kan vinden. Maar wellicht is dat een idee voor een volgende blog.
Laura Zijlstra
says:@Bas,
Bij OTYS hebben we een cursusruimte voor ongeveer 12 man. Die mag je één keer in de maand gebruiken wanneer je dat wilt.
Mark
says:@Bas: Mooi en interessant stukje. Heb je Gert overigens al verder kunnen helpen? Zijn motivatie is nou niet zo onderscheidend.
Bas Westland
says:@cncpt: De links zijn bedoeld als voorbeelden en zeker niet om te scoren. En EmploIT (let op: geen link ;-)) is een blog, geen bedrijf. Heb inderdaad lang getwijfeld of ik mijn eigen vorbeelden zou noemen op het gevaar reacties als die van jou te krijgen. Anderzijds schrijf ik deze rubriek op basis van mijn eigen praktijk en ervaringen en wordt het zonder voorbeelden wel een heel hypothetisch verhaal. Ik nodig jou uit voorbeelden uit jouw praktijk te noemen hoe je je maatschappelijke functie invult en daar mag je van Marc best links bijzetten als de voorbeelden relevant zijn.
@Mathijs Als ik de kandidaat “weggeef” is dat doorgaans op basis van een werving voor een vaste baan. Dus de kandidaat gaat in dienst. Dan heb je dat probleem niet. Uiteraard ga ik geen “garantie” o.i.d. geven, dat gaat wel erg ver.
Ook bij uitzenden of detacheren kun je natuurlijk iemand tegen kostprijs wegzetten, dus zonder marge, lijkt me. Als de inlener henm dan weer doorplaatst met een marge, tsja, dan heb je pech. Of bedoelde je dat niet?
Mathijs Duisdecker
says:Bas,
Met veel genoegen volg ik je blogartikelen en ook deze vind ik weer bere interessant, met name het gratis aanbieden van mensen. Het lijkt me een effectief middel in sommige gevallen, maar ik ben wel benieuwd hoe hier opvolging aan te geven aangezien er toch vaak een inleen termijn bestaat en de kandidaat misschien wél opleverd voor het bedrijf. Spreek je bijvoorbeeld een termijn met de klant af (de eerste 4 weken) of bij gebleken geschiktheid (no cure no pay) of geef je eigenlijk de kandidaat weg?
Ben benieuwd hoe jij dit ziet.
@cncpt
says:Pff, wat is precies de meerwaarde van de directe links naar jouw bedrijven emploit en rise? Krijg toch een beetje de indruk dat dit artikel geschreven is om mooi even een aantal goede links te scoren. Verder dragen deze verwijzingen niet of nauwelijks bij aan je artikel. @marc: doe er wat aan!