Ik heb een prachtige brief geschreven en verstuurd. Tot mijn grote vreugde ben ik uitgenodigd voor een kennismakingsgesprek. Een functie bij een detacheringsbureau, als recruiter! Ik heb ervaring aan de bureaukant (financiële werving en selectie en uitzendbranche) dus dat komt goed.

Vol enthousiasme bereid ik mezelf voor op het gesprek. Wat zou ik willen weten en vragen als ik mezelf moest interviewen? Wat is belangrijk om te benoemen en welke eigenschappen benadruk ik? Vervolgens bekijk ik het bedrijf wat beter. Hoe ziet de website eruit. Wat doen ze allemaal. En met wie heb ik het gesprek?

De volgende dag is het zover. Na het schudden van de handen en het aanbieden van een kopje thee komen we ter zaken. Het begint met een zeer uitgebreide uiteenzetting van de functie door mijn gesprekspartner. Zij is recruiter, en niet zomaar recruiter, maar … eerste recruiter! Vervolgens wordt het bedrijf waar ik solliciteer toegelicht. Hier word een uitgebreide presentatie voor gebruikt. Netjes, zeker!

Maar de kinderachtige toon die mijn gesprekspartner gebruikt bij het opdreunen van de tekst bezorgt me rillingen. Ze vertelt dat de organisatie werkt in diverse branches, waaronder administratief en financieel. Of ik me misschien enig idee heb welke functies je in de branche financieel kan tegenkomen. Ik val echt bijna van m’n stoel! Of ik enig idee heb? Uhm, nou wat denk je zelf! Ik heb drie jaar lang mensen bemiddeld in de financiële branche! Ik vraag me af deze dame zich wel voorbereid heeft, anders had je dat toch gezien!

Het lukt me netje te antwoorden; ‘Zoals u op mijn cv zou hebben kunnen zien heb ik drie jaar gewekt met financiële kandidaten dus, ja, ik heb wel een idee’. De sarcastische toon in mijn antwoord wordt compleet genegeerd… of ik dan wat voorbeelden kan noemen. Natuurlijk!!!!! Met grote ´moeite´ geef ik wat voorbeelden.

De functies die ik niet genoemd heb, maar wel op haar presentatie staan worden ook nog even opgedreund door deze dame! Het hele verhaal herhaalt zich, maar nu voor de branche administratief! Echter nu geef ik aan dat ik echt géén idee heb wat er nu precies onder administratief verstaan zou kunnen worden, maar dat zij me dit ongetwijfeld gaat vertellen. Ook dit sarcastisch bedoelde antwoord wordt compleet genegeerd. Al zie ik wel enige irritatie in haar ogen! Prima, zitten we qua non verbale communicatie tenminste wel op één lijn! Ik ben ook geïrriteerd!

De volgende vraag verergerd de sfeer nog meer! ‘Heb je enig idee wat het verschil is tussen een uitzendbureau en een werving en selectiebureau’. Whaaaaaaaaaaaaa!

Heb jij, mevrouw de eerste recruiter mijn cv wel gelezen? Heb jij je wel voorbereid? Weet je het zelf wel? Mijn antwoord, ‘ja’, ik heb wel enig idee. Aangezien ik bij beide werkzaam ben geweest. Mijn antwoord en blik zijn zo resoluut en onaardig dat ze nu niet durft te vragen of ik het even kan uitleggen, al zie ik dat die vraag op het puntje van haar tong ligt!

Wellicht overbodig om te vertellen dat het gesprek daarna niet zo lang meer duurden, en dat ik niet ben uitgenodigd voor een vervolg gesprek!

Dit gastblog is geschreven door Joyce van der Burg: Spontaan, recruiter, doorzetter, fietser, creatief, reiziger, eigen-wijs! En… na vijf jaar bureau ervaring op zoek naar een corporate recruitment uitdaging!

Ze schreef eerder al: Het leed dat solliciteren heet! en Online solliciteren kan frustreren!