Geachte heer Bolhuis,
Ik heb enige tijd gewacht met het versturen van deze brief, omdat ik lange tijd moest nadenken over mijn motivatie en uiteraard of ik uw schoenen zou kunnen vullen, Immers de naam Bol.comhuis is een begrip, de grondlegger van “Recruiters zijn fijn, maar wij doen het in de lijn” en uiteraard “Je bent pas een Player, met Layar” en uiteraard de man die als enige corporate recruitment manager een fulltime twitter addict in dienst heeft.
Uiteraard zou ik nu kunnen opscheppen over mijn capaciteiten als recruiter. Echter u kent mij, ik ben een bescheiden mens. Mijn kennis en ervaring op het gebied van corporate recruitment en het transformeren van een organisatie van Digibeet tot hardcore twee punt nul gelul, is iets wat ik al jaren doe. Het schrijven van prikkelende proza op recruitment gebied is meer een hobby. Het vinden en binden en boeien van kandidaten mijn passie. Zoals u zelf eens heeft gezegd, ik ben een authentieke recruiter.
Al enige tijd word mijn naam helaas in verband gebracht met de term “Zwaffelpak” en dit is volledig onterecht. Ik ben wel degelijk in het bezit van een pak, ook 1 waar je niet in zwaffelt, maar ik heb maar enkele stropdassen. De meeste stropdassen zijn cadeaus van organisaties als PWC, KPMG en Ernst & Young. Uiteraard wil ik mij conformeren en een stropdas omdoen. Ik ben als de dood, dat ik getooid met een stropdas van een andere Big 5 organisatie, ik wellicht door een aantal register accountants in een hoekje word gedreven en in elkaar word geslagen.
Ik snap echter dat ik zelf niet genoeg kwaliteiten heb om uw schoenen te vullen. Ten tweede moet u zich afvragen of ik wel het juiste persoonsprofiel heb voor een gedegen organisatie als Deloitte. Echter ik zou graag een compromis met u willen sluiten. Wellicht is het mogelijk om deze baan te vervullen als Duo baan, in combinatie met de heer Marc Drees.
De nieuwe recruitment website kunnen wij dan al intern affikken voordat het weer door de heer Drees op RecruitmentMatters komt te staan. Ik heb met de heer Drees overleg gepleegd en wij zagen de verdeling als volgt. Ik zou het daadwerkelijke werk doen, en hij zou door de organisatie flaneren en af en toe zeggen tegen mensen: Ben jij al 2.0.
Uiteraard is de heer Drees liever lui dan moe. Dus hij wil maximaal 10 uur per week flaneren, dan doe ik wel die andere 70. U haalt ons inziens met dit ijzeren duo alles binnen wat u nodig heeft. Mijn charme, authenticiteit en corporate recruitment ervaring en de benodigde vleespet en grijze haren van de heer Drees. De enige eis die ik heb is dat ik van die schoenen wil met vlammen erop.
Graag kom ik in een persoonlijk gesprek mijn sollicitatie toelichten,
Hoogachtend,
Martijn
@martijnrecruit ( even mijn 3.0 karakter onderstrepen )
Marc Drees
says:@Robert:
Helemaal mee eens. Ik solliciteerde vroeger meestal met de onliner: Hallo, ik ben uw man. Past nog altijd in een tweet!
Als ze het onverhoopt na deze ijzersterke binnenkomer toch niet zagen zitten gaf ik aan dat er volgens mij geen ‘cultural fit’ was. Om me vervolgens go go go naar de volgend gesprek te spoeden. Want ze moesten natuurlijk niet denken dat zij de enige waren!
Overigens zou Deloitte zich natuurlijk in de handen moeten knijpen met dit ijzersterke duo. Hoewel ik Martijn natuurlijk nog nooit op een eerlijke dag werk hebben kunnen betrappen. En mijzelf ook niet. Maar het gaat om het ongekend hoge reuring effect waarmee we Deloitte binnen de kortste keren tot het Nieuwe Werken hebben bekeerd. Een manier van ‘werken’ die Martijn en ik tot in de puntjes beheersen. Waarom recruiten als je ook niets kunt doen? Dat is pas 3.0! Ik crowdoutsource het volledige recruitmentproces in de cloud en laat de beste accountants op magische wijze tot mij komen. Terwijl ik met vlammende schoenen op het bureau een serious game aan het spelen ben.
Ik ben er klaar voor!
Robert
says:Mooi 🙂 alleen een vette no-go voor velen gezien het feit dat je in de eerste zin al een woord bent vergeten.. Tevens veel te lange motivatie natuurlijk, dit zijn bijna 47 twitter berichten 🙂