Wees niet bang dit artikel gaat niet over Marc Drees en zijn enorme vleespet. Dit artikel gaat ook niet over smoothies, bodygroomers of ontharingscrème.  Het gaat over mannen die zich de les laten lezen door hun vrouw gedurende sollicitatie procedures. Vrouwen in het algemeen doen waar ze zelf zin in hebben in deze tijd van empowerment. Mannen daarentegen hebben vaak een kale plek van de duim van hun vrouw. Een duim waar vele mannen duidelijk onder zitten, wat vaak blijkt in sollicitatie procedures.

Nu is onder de duim zitten niks nieuws. Mijn vader, een baby boomer, zei altijd. Mijn vrouw denkt na over de kleine dingen in het leven en ik over de grote dingen in het leven. Mijn vrouw bepaalt, waar we wonen, welke mensen wij mee omgaan, waar we werken en waar de kinderen naar school gaan. Ik mag nadenken over zaken als : wat te doen met het midden oosten, wel of niet deelname aan de EU en of de Euro nou wel of niet een goed idee is.

De laatste tijd hoor ik steeds vaker dat kandidaten een gehele sollicitatie procedure doorlopen bij een organisatie en dan op het laatste moment besluiten niet over te stappen. Procedures duren vandaag de dag steeds langer. Vaak ook vanwege de besluiteloosheid van veel organisaties. In plaats van een quick en dirty wervingsactie, willen bedrijven vier gesprekken en een kleuren test doen om te kijken of iemand wel de juiste kleur Oker heeft om in het team te passen. Wat mij verbaast is dat steeds vaker kandidaten, als de eindstreep in zicht is, hun keutel terug trekken.

De reden is dan veel al; ” ik heb het met mijn vrouw overlegd en zij is van mening dat ik het beter niet kan doen”. De redenering loopt uiteen van: We weten nu waar wij aan toe zijn, ze is bang dat ik minder tijd met de kinderen door kan brengen of we gaan er financieel op achteruit.

Uiteraard allemaal zeer legitieme redenen. Vaak zie je echter dat deze redenen op niks gebaseerd zijn. Het is vaak een gevoel, een gevoel die mannen niet weten te weerleggen. Wat mij de eerste vraag lijkt, waarom ga je überhaupt een procedure in zonder dat met het thuisfront te overleggen. Ik ben helemaal niet iemand die tegen het feminisme is. Ik ben zeker niet een man die zegt: wat is er aan de hand als een vrouw de keuken uit komt rennen…dan is de ketting te lang. Ik ben iemand die als eerste op de baricade springt en roept “you go girl”.

Wat mij wel essentieel lijkt is dat je goed overlegt met het thuisfront en je motivatie uitlegt waarom je een overstap maakt. Veelaal is de primaire reden, een stuk onvrede over de huidige werkgever. Als partner zijnde wil je toch dat je hubby gelukkig is met zijn werk ?  Immers hij brengt daar vaak meer tijd door dan met jou.  Laten we eerlijk zijn de tijd met jou is nou ook niet altijd quality time. Veel gezeur over kinderen, de hypotheek, familie en vrienden. De tijd van wilde apensex en hangen aan de lampen is voor velen een gepasseerd station.

Laatst overkwam het mij ook weer eens. Een kandidaat die door zijn vrouw werd terug gefloten. Ik heb vervolgens zijn vrouw gebeld, in het kader van “nee heb je, ja kan je krijgen”. Aantal zaken werden direct duidelijk;

1. Dat hij  een slappe zak

2. Ik denk dat hij thuis ook alleen mocht nadenken over de problematiek in het midden oosten

3. Zijn vrouw een grotere snor had dan Tom Selleck.  

Uiteindelijk heb ik de echtgenote overtuigd dat het wel degelijk een goede stap was. Het voelde alsof ik aan zijn mama ging vragen of hij buiten mocht komen spelen.

Uiteraard is de huidige arbeidsmarkt en algehele economie niet echt betrouwbaar.  Als mens zijn wij allemaal zekerheidszoekers, maar in het huidige klimaat heb je nergens zekerheden. Wat wel fijn zou zijn voor recruiters is als mannen van te voren nadenken waarom ze gaan solliciteren en welke obstakels ze tegen gaan komen. Ga daarna maar vragen aan je vrouw of je buiten mag gaan spelen.

@martijnrecruit