Ondanks dat ik LinkedIn soms wat oneerbiedig een geavanceerde Rolodex noem, maak ik er wel veel gebruik van. En dat komt omdat die Rolodex wel goed werkt. Tenminste, als je er voldoende aandacht aan besteedt. In het begin deed ik weinig tot niets met mijn LinkedIn profiel. In het begin verzamelde ik vooral connecties, om er pas daarna voorzichtig mee te gaan communiceren.

Meer gebruik
Het omslagpunt van regelmatig gebruik naar meer gebruik lag voor mij in 2008, toen ik van Ambroos Wiegers (destijds GeenStijl) een ‘recommendation’ ontving. Op dat moment werd me duidelijk dat mensen mijn LinkedIn profiel anders konden gaan beoordelen dan de Rolodex. En vanaf dat moment ben ik nog meer en nog bewuster met LinkedIn omgegaan. Dat uitte zich bijvoorbeeld in…

– het bewuster toevoegen van mensen (als in: meer mensen, maar ook alleen mensen die ik echt ken en daarnaast mensen ‘unfrienden’ die ik niet kende)
– het feit dat ik zelf mensen die ik bijzonder vind, ben gaan ‘recommenden’
– het moment waarop ik voor de eerste keer met het schaamrood op mijn kaken om een recommendation vroeg! (ja ja, been there done that)

Stoorzender
Maar nu ik iedere dag minimaal één keer per dag inlog op LinkedIn, stoor ik me wel een beetje aan het feit dat mijn profiel maar voor 90% compleet is. Dat hebben de ontwikkelaars goed bedacht, want iedere keer dat ik zie dat ik slechts 10% van een compleet profiel verwijderd ben, is dat toch een soort van stoorzender. Vergelijk het met een gemorste druppel koffie op je witte overhemd terwijl je weet dat je geen afspraken buiten de deur meer hebt. Het is niet erg, maar je bent je om de één of andere reden continu bewust van het feit dat dat vlekje daar heel erg bruin zit te wezen op dat witte overhemd.

Nu is dat druppeltje iets waar je niet zo veel aan kunt doen als je van huis bent, maar die missende 10% op je LinkedIn profiel natuurlijk wél.

Tip
LinkedIn heeft mij zelfs geruime tijd geplaagd met een tip om die missende 10% te verzamelen. Wat ik moest doen? Een tweede baan toevoegen aan mijn profiel. Maar helaas voor de LinkedIn techniek, ben ik vanaf mijn studententijd al 11 jaar bezig aan mijn eerste baan, dus dat gaat niet lukken.

Niet zo lang geleden viel mijn oog op twee andere tips. LinkedIn vertelt mij dat ik met het invullen van mijn ‘summary’ en mijn ‘specialties’ voor beide 5% kan vergaren zodat de storende incompleetheid voorgoed tot het verleden behoort.

Summary
Na wat snel speurwerk te hebben verricht op enkele profielpagina’s van connecties vind ik dat ook ik om de laatste ontbrekende procenten moet gaan strijden en me moet overgeven aan nuchtere zelfbevlekking. Vrolijk ratelend op mijn toetsenbord tik ik een eerste stuk ‘summary’ bij elkaar. Maar ik kan nog steeds slecht wennen aan het gevoel dat het schrijven van ‘positieve dingen’ over mijzelf oproept. Zo slecht zelfs, dat ik een collega heb gevraagd wat te schrijven op basis van mijn concept.

Een concept tekst die vanaf het begin voorzien is van een persoonlijke noot, want de mooiste LinkedIn profielen vind ik de profielen waarop ik de mensen en personen achter de functie, organisatie en banen kan bekijken.

En nu komt het, ook die door mijn collega geschreven concepttekst vind ik niet goed, of misschien toch wel, maar ik twijfel of… Voor wie schrijf ik de summary ook alweer? Oh ja, voor mensen die mijn profiel bezoeken. Dus, vroeg ik mijzelf af,  waarom vraag ik het dan niet gewoon niet aan hen? Zo gezegd, zo gedaan. Ik heb de concept tekst geplaatst in een openbare Google Doc.

Zodat je dit door kunt lezen, het aan kunt passen of een reactie op dit blog kunt achter laten als je een tip voor me hebt.

Zou het dan toch meer worden dan een geavancheerde Rolodex?