Wat moeten we hiervan denken:

The gap in the Greek national budget is greater than previously expected. According to preliminary findings, the troika of European Commission, European Central Bank and International Monetary Fund, the Der Spiegel reported that the government of Prime Minister missing Antonis Samaras currently around 20 billion euros – nearly twice as much as last admitted.

Of hiervan:

Dit jaar beloofde de Spaanse premier Mariano Rajoy het tekort terug te brengen naar 6,3 procent, hoewel hij eerder nog een doelstelling van 5,3 procent had afgegeven.

Economen gaan nu uit van een tekort van circa 8 procent. Sommige schattingen reppen zelfs van 9 tot 9,5 procent.

Met leugens van een dergelijke omvang is er geen enkel vertrouwen over de juistheid van enig cijfer dat door de regeringen van deze (en alle andere) PIIGS-landen wordt gecommuniceerd. De enige zekerheid is dat elk volgend cijfer weer slechter is dan het vorige cijfer.

Tegelijkertijd is er de ambitie om het permanente noodfonds (ESM) in omvang te verdubbelen (EUR 1 biljoen) of zelfs te verviervoudigen (EUR 2 biljoen). Want als landen als Spanje en Italie aanspraak moeten maken (en dat zal met dergelijke begrotingstekorten onverbiddelijk gaan gebeuren) op het noodfonds, is de huidige omvang onvoldoende. Maar die verdubbeling of verviervoudiging moet uit de markt komen. Een eerdere poging (voor het ESFS) is volledig mislukt; en met verrassingen als bovenstaand zal geen weldenkende marktpartij (land (lees: China) of private partij) een cent in een dergelijk noodfonds storten.

Vrijwel alle politici tuimelen over elkaar heen om te be(z)weren dat er geen weg terug is uit de volstrekt gemankeerde monetaire unie die de Euro heet. Het is dan goed om te bedenken dat diezelfde monetaire unie het product is van diezelfde politici. De enige weg naar voren volgens diezelfde politici is een nog hechtere samenwerking in Europa. Welk vertrouwen kan aan deze politici worden gegeven? Want het klinkt in mijn oren als een kus des doods.