Bij de redding van de SNS bank is een opvallende tweedeling aangehouden bij het nivelleren van de houders van schuldpapier. In zijn brief aan de Tweede Kamer zegt Dijsselbloem (minister van Financien) hier het volgende over (pagina 9):

Er worden zowel aandelen als achtergestelde crediteuren onteigend.

In theorie hadden nog meer crediteuren […] onteigend kunnen worden, namelijk […] de concurrente crediteuren. […] Er is echter afgezien van een dergelijke optie vanwege de negatieve gevolgen voor de financiële stabiliteit

Een interessante tweedeling, zeker als naar de argumentatie hiervan wordt gekeken. Voor de aandeelhouders en achtgergestelde crediteuren is het een bijzonder simpele: eigen schuld, dikke bult:

De houders van deze schuldtitels ontvangen een relatief hoog rendement, met als keerzijde een groter risico op verliezen

Maar bij concurrente crediteuren is dat argument plotseling niet van toepassing. Nee, nu worden totaal andere overwegingen gemaakt

Nog nergens in het eurogebied hebben tot op heden ongedekte crediteuren van een systeembank bijgedragen aan de redding van een bank. Als Nederland hierop nationaal een uitzondering zou maken zouden de financieringskosten van andere banken in Nederland volgens DNB plotseling sterk kunnen toenemen. Er is dan een kans dat de financiering van andere banken opdroogt.

De woorden kunnen en kans spelen in deze alinea een hoofdrol. En het is nog nooit eerder gedaan, dus waarom zou Nederland de eerste zijn..  Mar er is meer; zelfs de belastingbetaler wordt van stal gehaald om de fluwelen aanpak te verantwoorden:

Het mee laten betalen van senior crediteuren om problemen bij één enkele systeemrelevante instelling op te lossen zou daarom grotere schade kunnen veroorzaken dan dat zij oplost, en alsnog de belastingbetaler voor grotere problemen op laten draaien.

Hopla, aansprekende angstzaaierij. Wederom met het disclaimerwoord kunnen in de zin. Waarom hogere financieringskosten voor de banken op de schouders van de belastingbetaler terecht zouden komen wordt overigens niet uitgelegd. Dit is een bijzonder doorzichtig staaltje bangmakerij, en dat terwijl de overheid juist zelf te bang is om de concurrente crediteuren op eenzelfde manier te behandelen als aandeehouders en achtergestelde crediteuren. De kosten voor deze fluwelen aanpak komen in ieder geval bij de belastingbetaler terecht. Een consequentie die om begrijpelijke redenen niet expliciet in de brief wordt vermeld…

Zou de gemiddelde concurrente crediteur soms veel, veel groter zijn dan een aandeelhouder of achtergestelde crediteur? En zou hiermee dezelfde too big to fail politiek naadloos worden doorgezet? Nee, zo slecht is het toch niet gesteld met onze politieke ‘leiders’?