Hebben werkgevers één employer brand of meerdere, vroeg Employer Branding Today zich onlangs af. Enigszins verbaasd wordt daar geconcludeerd “that employers typically have multiple employer brands”. Wat de ene doelgroep namelijk aantrekkelijk vindt in een werkgever, interesseert een andere doelgroep totaal niet.

Ik heb het artikel drie keer gelezen en toen was ik er van overtuigd dat er inderdaad de flauwekul stond die ik de eerste keer al meende te lezen. Meerdere employer brands…? Dat klinkt als ‘meervoudige persoonlijkheidsstoornis’ en degenen die daar aan lijden worden daar, in elk geval in dit land, over het algemeen voor behandeld.

Wat er in het bewuste artikel verkeerd is gegaan, is het verzuimen om onderscheid te maken tussen een ‘employer brand’ en een ‘job brand’. Is het eerste een manier om te laten zien met wat voor werkgever we te maken hebben, met doelen, visies, waarden en noem alles maar op, het tweede zakt één niveau naar beneden en koppelt deze werkgeverskenmerken aan de banen die er zijn. In het ideale geval op zo’n manier dat degene die je zoekt eenvoudig een verband kan leggen tussen wat hij/zij in een baan van belang acht en de doelen en omstandigheden ervan. Een uitermate simpel principe: van groot naar klein. Van algemeen naar specifiek. Van vertellen naar verbinden. Voor de ene doelgroep of voor de andere.

Het is allemaal heus niet zo moeilijk, maar het onderwerp employer branding wordt op deze manier nodeloos ingewikkeld gemaakt. Dat dat gebeurt door de ‘president’ van een aanmodderende stage- en traineeshipbemiddelaar is tot daar aan toe. Maar dat het plaatsvindt op een platform dat pretendeert te streven naar “relevant, compelling and actionable employer branding news”, levert bij mij een minstens zo dwingende neiging op om deze door het hypercommerciële Universum uitgebate website vanaf heden maar niet meer te bezoeken.