In een zeer  slecht geschreven artikel van de Dow Jones Nieuwsdienst geeft Jilko Andringa (algemeen directeur ManpowerGroup Nederland, plus een paar andere landen) een aantal opvallende inzichten. Waarbij ik deze er uit vond springen:

Een trend die ook bij de ManpowerGroup als organisatie in Nederland zichtbaar is, betreft de uitdunning van het kantorennetwerk. Dat zie je ook bij de concurrentie. Maar de reden daarvan wijkt af. “We veranderen zelf ook en die veranderingen willen en moeten we monitoren. We hebben daarom intern onderzoek gedaan naar wat mensen nu eigenlijk met hun werkzame leven wilden. Daaruit bleek dat ManpowerGroup-werknemers het liefst in grote teams werken en hun talenten benutten in plaats van hun competenties ontwikkelen, oftewel datgene leren waar ze nog niet goed in zijn, maar wel moeten worden. Daar hebben we uit geconcludeerd dat we naar minder en grotere vestigingen moesten. Dat dit vastgoedgeld scheelt is mooi meegenomen, maar belangrijker is dat de effectiviteit en productiviteit met sprongen vooruit zijn gegaan en mensen meer plezier in hun werk hebben gekregen.”

Het lijkt erop dat Andringa hier suggereert dat in tegenstelling tot haar concurrenten Manpower niet in haar personeelsbestand heeft gesneden. Wat natuurlijk onzin is, want ook Manpower heeft mensen moeten ontslaan.

Maar de zin over het benutten van talenten in plaats van het ontwikkelen van competenties is volstrekt bizar. Het kan de hoeveelheid bijzinnen zijn, maar volgens mij staat hier toch echt dat Manpower medewerkers zich niet willen ontwikkelen. En dat de directie daarin meegaat. Is het gemiddelde verblijf van een medewerker zo kort geworden dat investeren in mensen niet langer zinvol is?

Deze uitspraak van Andringa vond ik ook interessant:

Andringa signaleert al enige tijd dat de uitzendsector zijn status als vroegcyclische indicator aan het verliezen is. “De cyclus vlakt al enige tijd af en daarmee verdwijnt ook de signaalfunctie. In tegenstelling tot vroeger sturen bedrijven bij een aantrekkende vraag meer op productiviteit in plaats van werving.

Sturen bedrijven anders, of zijn bedrijven niet overtuigd van de houdbaarheid van een aantrekkende vraag? En wachten ze daarom met de (tijdelijke) uitbreiding van hun personeel? Als je uitbreiding van je personeelsbestand uitstelt bij een aantrekkende vraag is er automatisch sprake van een stijgende productiviteit, daar hoeft geen bewuste sturing achter te zitten. Of ziet Andringa daadwerkelijk investeringen die gericht zijn op een structurele verhoging van de productiviteit en daarmee een verlaging van arbeid per eenheid product/dienst?

En wat hiervan te denken:

De genoemde margedruk leidt overigens niet tot prijsvechterij. “Het komt in de markt natuurlijk voor, maar je vindt het vooral terug bij partijen die een kleine en wendbare organisatie en dus lagere kosten hebben, waardoor hun marges op peil blijven. Het is voor een organisatie als ManpowerGroup in een aantal gevallen mogelijk kosten zo laag mogelijk te houden, maar het bedrijf heeft ook schaalgrootte nodig om de klanten datgene te kunnen bieden wat kleinere organisaties niet in huis hebben en voor ons is dat een zeer belangrijk argument waarom klanten bij ons aan tafel blijven.

ManpowerGroup richt zich dus niet op ‘lokale spelers’ maar uitsluitend op internationaal opererende klanten? Die dan ook nog eens principieel een single vendor keuze hebben gemaakt? Of heeft ManpowerGroup met Randstad, Adecco en Kelly Services soms prijsafspraken gemaakt? Hoe dan ook, Andringa geeft hier duidelijk aan dat Manpower niet op een kostenniveau kan opereren dat vergelijkbaar is met kleinere uitzenders en dat ze zich daarmee niet als prijsvechter opstelt en dus het MKB min of meer links laat liggen. Dat is de enige manier om niet in een neerwaartse margespiraal te komen. Masar ik kan het me nauwelijks voorstellen.

Overigens, zou het missen van de traditioneel vroegcyclische functie van uitzenden te maken hebben met de focus op grote, internationaal opererende bedrijven?

Hoe dan ook, interessant leesvoer.