“Lekkere titel Prins”, hoor ik mensen denken. Toch was dat één van de twee dingen die ik dacht toen ik de meeting “Fuzzy For Future” van Bluecarpet en Dunit deze week bezocht. Fuzzy For Future wilde de bezoeker concrete handvatten geven zodat er valt om te gaan met de Fuzzy toekomst o.a. op gebied van onze samenleving en de arbeidsmarkt. En één ding is zeker: zolang de toekomst voor ons ligt is deze “Fuzzy”.

Voor de derde keer in mijn leven mocht ik luisteren naar de trendwatcher Farid Tabarki en ook deze keer was het weer een nieuwe presentatie. In heldere taal nam Farid ons in een sneltreinvaart mee naar de toekomst. De “Liquid” samenleving is het beeld dat Farid schetst in zijn verhaal. Een verhaal dat de moeite waard is en je over al onze zekerheden van deze samenleving laat nadenken. Maar juist bij het kijken naar lange termijn trends begint de trend altijd in het verleden. Ook Farid doet dit. Voor mij als historicus kom ik dan op bekend terrein. Farid blikt terug op hoe de arbeidsmarkt zich door de industriële revolutie heeft gevormd en geeft ons in deze trend een vloeibare toekomst waar arbeidsverhoudingen ook vloeibaar worden. Deze trend van vloeibaar worden, wordt o.a. gevoed door een technologische computer revolutie.

Als historicus weet ik dat ook het verleden iedere keer verandert als je er naar kijkt. Dit komt simpelweg doordat je iedere keer vanuit een ander standpunt kijkt. Zo is het ook met de toekomst: door vooruit te kijken zie je niet wat er opzij of achter je gebeurt. Een structuralist zal zo alleen via de structuren die hij herkent of vermoed naar de toekomst of het verleden kijken. Als pragmaticus zeg ik dan weer: ik wilde toch handvatten voor de fuzzy toekomst. Toch blijft het handig om te beseffen dat het maar een standpunt is. Derek Sivers zei ooit “The opposites of your assumptions are also true”. Dit was het tweede wat ik dacht toen ik bij “Fuzzy for Future” was.

Naast Farid was Marc Lammers gevraagd die als uitsmijter een motivatie presentatie gaf over teambuilding en talentmanagement. Aan de hand van zijn ervaringen met grote sportteams maakte hij de parallel met het bedrijfsleven. Naast de les die ik leerde dat het zitten op een Fatboy voor iemand met een beetje overgewicht oncomfortabel is, leerde ik van Marc dat verantwoordelijkheid nemen altijd confronterend is en dat coachen iets anders is dan hiërarchisch leiding geven. De dienende manager hebben we nodig om onze talenten in de toekomst te faciliteren. Nu ben ik dat al jaren maar er is altijd wel iemand die je dan buitenspel zet, om het in wedstrijd termen te stellen. Hoe mooi, aantrekkelijk en leerzaam de sport vergelijkingen ook zijn, er schuilt een gevaar dat we echt denken dat bedrijven sportteams zijn. Het grote verschil zit in het feit dat het doel van een bedrijf meestal continuïteit is en bij een wedstrijd de finish het doel is. Zoals ik al vaker heb betoogd, is de recruiter die het recruitmentproces als een wedstrijd ziet een doorn in mijn oog.

Het middengedeelte van de bijeenkomst bestond uit twee degelijke verhalen. Roger Muys met een verhaal over hoe PostNL langzaam anders naar personeel is gaan kijken. Jan-Ide van Helden van xs2talent met een verhaal over hoe werkgevers de huidige fiscale regels kunnen gebruiken voor individuele spaarpotjes voor opleiden en leren, zodat de moderne medewerker kan voldoen aan de eisen van de nieuwe samenleving. Het verhaal van xs2talent is zo interessant dat ik mij er verder in ga verdiepen en er zeker op terug ga komen. Als ik nu eens in de toekomst kijk dan zie ik een mooie rol voor xs2talent bij de resource planningen van de toekomst, maar: “Wie vooruit blikt kijkt één kant uit”.