Sommige kandidaten sturen meer sollicitatiebrieven dan anderen. Ze doen hun best en werken hard. Toch krijgt een deel van hen minder respons dan de rest. Wat nu?

Zouden deze kandidaten zich beter bij een werkgever naar binnen kunnen práten, door te béllen? Werkt dit bij hen beter dan zichzelf naar binnen forceren met een onweerstaanbaar, perfect opgepoetst, vlekkeloos cv?

Dat hangt ervan af, als je het internet mag geloven. Drukke recruiters willen niet dat je zomaar belt. Ze zijn immers druk bezig met het vervullen van vacatures. Stuur hun dus liever een cv. Dan kunnen zij je meenemen in hun proces. Dit proces verstoren met de vraag om meer informatie over de vacature is vaak geen goed idee. Of je moet wel een verdraaid goeie vraag hebben. Algemene vragen zijn echt taboe. Een welwillende recruiter zal je de vacaturetekst best willen voorlezen, maar punten scoor je er niet mee.

Minder drukke recruiters, te herkennen aan het open hebben staan van heel weinig vacatures, hebben vaker tijd voor een praatje dan hun drukkere vakgenoten. Die kun je dus met geruster hart bellen. Sterker nog, als je hen via je cv benadert, dan kunnen ze daar misschien niet zoveel mee. Ze hebben immers geen vacature om mee te matchen. Dan kun je overwegen om ze te bellen, te vragen waar hun uitdagingen liggen en hen via die weg ertoe te bewegen jou aan te nemen.

De les, op hoofdlijnen, voor kandidaten is dus: staan bij een bedrijf heel veel vacatures open, stuur dan je cv. Staan ergens heel weinig vacatures open, bel het bedrijf dan op.

Omgedraaid

We weten nu wat kandidaten zouden moeten doen. Maar doen ze dat ook? Die vraag beantwoord ik hieronder ik aan de hand van mijn eigen gegevens. En ik kan alvast verklappen dat dit niet het geval is.

Kandidaten maken geen onderscheid. Ze sturen gewoon meestal hun cv. Soms bellen ze. Onafhankelijk van de de wervingsdrukte bij de organisatie.

Dit betekent dus, dat kandidaten, in zijn algemeenheid, moeten stoppen met al te veel tijd steken in het oppoetsen van hun cv. Een beetje glans is goed genoeg. Ze kunnen in de gewonnen tijd werkgevers bellen. Het liefst zonder ze te irriteren, wat ze kunnen leren door het te proberen. Ofwel: Niet poetsen, maar lullen!