Er zijn van die momenten dat je alle zenuwuiteinden in je hele lijf tegelijkertijd voelt; de zogenaamde fight or flight momenten. Je leven flitst aan je voorbij en je prevelt nauwelijks hoorbaar “morituri te salutant”. Zo’n moment beleefde ik op een druilerige zaterdagmorgen toen ik na uren online prutsen met de Belastingdienst wilde uitloggen. Het volgende moment zat ik naar deze boodschap te kijken:

Pure, rauwe paniek maakte zich van mij meester, met de daarbij behorende bewustzijns vernauwing. Toen ik enkele tellen later nog bleek te leven stelde ik mezelf de volgende vragen:

1. Wat is er misgegaan?
2. Hoe zeker is misschien?
3. Welke gegevens zijn niet opgeslagen?
4. Wat gebeurt er als ik op OK klik? Onherstelbare schade? Word ik vanaf nu als fraudeur gebrandmerkt?

Ik weet het allemaal niet. En de Belastingdienst helpt op geen enkele wijze bij het beantwoorden van deze vragen. En dat levert een dikke, vette onvoldoende op voor de user experience van deze boodschap. Het doet meer kwaad dan goed.

In relatie tot full-disclosure: het krijgen van deze boodschap kwam door het wegvallen van de wifi-verbinding. Dat doet echter niets af aan de ‘kwaliteit’ van de boodschap en wat het met de state-of-mind van een gebruiker kan doen.