Vorige week vond het ondernemersbivak plaats van Defensie. Ik zou hier graag nu een blogje aan wijden. Er is echter iets wat eerder aandacht verdient: ons leger.

De landmacht is namelijk onderbemand en zoekt 8.000 mensen die willen strijden voor vrede en veiligheid. Kunnen recruiters een druppel laten vallen op deze gloeiende plaat? En, zo ja, waarom zouden zij defensie aan mensen willen helpen? Om drie redenen.

Omdat defensie hulp nodig heeft

Veel militairen hebben het leger verlaten. Een belangrijke oorzaak hiervan is de kaasschaaf die jarenlang ongenadig is toegepast. Officieren kregen te maken met een 0-lijn en soms zelfs met salarisdaling. Respect voor het leger in de samenleving is gedaald; het is vrede. Investeringen in spullen zijn teruggeschroefd. Het vertrouwen in eigen middelen is afgenomen. Het vertrouwen in eigen kunnen staat onder druk. Intussen raast de maatschappij voort. Waar ontgroenings-incidenten vroeger de kazerne zelden verlieten, halen ze tegenwoordig de krant. Elk incident is er één teveel, laat dat duidelijk zijn, maar incidenten zijn soms maatgevender voor beeldvorming dan voor praktijk. Defensie hit rock bottom, zou je kunnen zeggen. Hulp is welkom.

Omdat defensie steeds meer te bieden heeft

Net als met aandelen; het is altijd verstandig om in te stappen op het laagste punt, rock bottom. Zeker als de weg omhoog is ingezet. En dat is bij defensie het geval. De noodzaak van een goed leger begint zich terug vast te zetten in de hoofden van de Nederlanders. Er komt geld beschikbaar voor mensen en middelen. Het vertrouwen in eigen kunnen neemt toe. De publieke aandacht vijlt langzaam de scherpste randen van de Hooah cultuur. De defensienota 2018 bevat “een ongekend grote nadruk op het beter zorgen voor personeel en daarmee het herwinnen van het vertrouwen“. Defensie is een organisatie waar kansen liggen.

Omdat defensie betekenis kan geven

‘Wat geeft defensie jou?’. Die vraag stelde ik aan onze commandanten, reservisten die defensie verlaten hadden en na succesvolle excursies in het bedrijfsleven waren teruggekeerd. Kennelijk niet omdat ze soldij nodig hadden om rond te komen. Kennelijk niet omdat hun kwaliteiten elders niet tot hun recht kwamen. Waarom dan wel?

In de verte – ik schrijf dit met terughoudendheid – reflecteerden hun antwoorden mijn medewerkers en mezelf. Wij zetten ons dag in dag uit in voor een perfecte arbeidsmarkt. We geloven met hart en ziel in de idealen die we verwezenlijken. We voelen ons verbonden met de mensen die we kunnen helpen en met de samenleving. Ons werk geeft ‘een stukje betekenis’ aan ons leven.

Van dichtbij reflecteerden hun antwoorden onze bezieling niet. Wij zetten ons leven niet in de waagschaal. Wij hoeven mensen die aan ons zijn toevertrouwd niet een mijnenveld in te sturen. De antwoorden die we kregen gingen over ‘betekenis’ vanuit lotsverbondenheid, geen ‘stukje betekenis’.

Conclusie

Het leger voert de belangrijkste maatschappelijke taak uit. Jij kunt daaraan bijdragen. Als elke recruiter één rekruut per jaar aandraagt is het probleem uit de wereld. Je kandidaten krijgen een duidelijk carrièreperspectief met groeikansen. De organisatie verbetert voorzichtig op allerlei fronten en maakt een cultuuromslag door waaraan jij kunt bijdragen.

Dus, recruiters, help, wees de staat van dienst, stuur je beste kandidaten het leger in. Vandaag nog. Ingerukt, mars.