Zoals beloofd een tweede deel van mijn boekrecensie van Malcom Galdwell’s Outliers. Deel 1 ging over met name het verkwisten van talent en de 10.000 uur regel. Hierbij is het misschien goed om hier heel kort nog bij stil te staan. Want zoals altijd als een boek een theorie geeft die niet helemaal strookt met ons gevoel zijn er veel mensen die er veel onzin over gaan vertellen.
Gladwell stelt dus niet dat iedereen die 10.000 uur ergens mee bezig is meteen de wereldtop is. Er is wel zoiets als talent, maar hij stelt dat talent maar een beperkte invloed heeft op het eindresultaat. Hij stelt ook dat er zoiets bestaat als voldoende talent. Zo stelt hij dat een IQ van 120 voldoende is om goed op de universiteit te doen, de rest is hard werken. Of je nu een IQ van 120 of 190 hebt maakt dan ineens nog maar heel weinig meer uit. Die 10.000 uur regel is dus niet, zoals door enkele mensen die het boek niet gelezen hebben maar wel commentaar leveren, een regel dat je na 10.000 uur wereldtop bent in alles.
Maar dan het tweede deel van het boek en deze review: cultuur.
Weer een sector die zichzelf heel erg belangrijk vind en geld wil van de overheid. Want er is crisis en dan kan je je handje ophouden. Op zich heb ik niets tegen tijdelijke steun, zoals de werktijdverkorting, als dat echt nodig is. Ik heb niets tegen partijen die buiten hun schuld in de problemen zijn gekomen uit de brand helpen of partijen (zoals banken) die te belangrijk zijn niet laten omvallen. Hoewel er bij de banken natuurlijk een serie kanttekeningen te plaatsen zijn. Maar soms lees je in die steun aanvragen dan ook dingen waarvan ik denk: huh?
