Onderstaande grafiek geeft een bijzonder fraai inkijkje in “ons” devicegebruik voor snel nieuws gedurende de dag:

Nieuwsjunkies hebben blijkbaar last van slapeloosheid en zitten in hun wakende nachtelijke uurtjes vastgeplakt aan hun smartphone die ongetwijfeld op het nachtkastje ligt. Ook in de vroege ochtend wint de smartphone het van de tablet en de laptop (zijn er nog desktops in Nederland?). Maar eenmaal op werk aangekomen wordt de laptop dominant, blijkbaar staat er altijd een browsertabje met snel nieuws open. De avonduren gaan echter met overmacht naar de pantoffels en de digitale krant; hier is de tablet de overduidelijke winnaar. Een weede scherm naast de TV…

(meer…)

Vorige week deed ik verslag van het mRecruitment Congres in San Francisco. Daar verzamelden op 30 september 2011 alle ‘innovators + early adopters’ -waaronder drie Nederlanders- zich, voor de komende (r)evolutie, de beweging vanuit de digitaliteit naar “Mobile”. Het mobiele tijdperk waarin we letterlijk op persoonlijk niveau met werving aan de slag gaan. De iPhone/smartphone en de iPad/tablet zijn immers de meest persoonlijke apparaten sinds de introductie van de IBM PC op 12 augustus 1981.

Aan – Uit
Omdat het niet voor iedereen direct duidelijk was hoe dat nou allemaal werkte, werd Charlie Chaplin in 1982 door IBM ten tonele gevoerd om duidelijk te maken hoe simpel het allemaal was. Computers waren tot dat moment immers het domein van zeer serieuze technische mannen, die de hele dag zwaar geconcentreerd naar hun grote beeldschermen met groene letters zaten te turen in een airconditionde ruimte met zwevende vloeren en ruimtebeveiliging. Die computerruimte was hun heiligdom. Charlie liet ons in paginagrote advertenties zien waar de rode knop voor diende: AAN en UIT. Die knop was groot, en erg rood. Je kon ‘m niet missen. En als zo’n grappig mannetje, dat normaliter alles fout deed wat maar fout kon gaan, zo’n machine gewoon aan en uit kon zetten, dan kon iedereen het. Toch? En zo kwamen we uit de Realitijd in de Digitaletijd terecht

(meer…)

Binnen recruitmentland hebben we onze eigen agent provocateur; genaamd Dr.John Sullivan. Vooral dat Dr. doet het hem; het geeft de suggestie van kennis. Sullivan is een beetje de Michael Moore van recruitment. Eerst een onderwerp maximaal in één richting uitvergroten, vervolgens die uitvergroting als de enige werkelijkheid beschouwen en daarna de uitvergroting belachelijk maken.

Dat kan zeer vermakelijke effecten hebben, zolang je het maar met een wagonlading zout neemt. Maar soms gaat het te ver. Zoals met Sullivan’s laatste stukje, genaamd Recruiting’s Blunder of Epic Proportions: Ignoring Mobile. Waar hij als een soort godsdienstwaanzinnige probeert recruiters van de naderende rapture probeert te overtuigen. De mobile rapture dan natuurlijk. En dat levert me toch een partij onzin op!

(meer…)

Terwijl menigeen zijn uiterste best doet om het toenemende aantal moeilijk of niet te vervullen vacatures anno vandaag toch tot een goed einde te brengen, denken en werken anderen aan de oplossingen van de toekomst. Broedende kippen dient men bij voorkeur niet te storen, dus voer ik met mijn team de spanning graag nog even op, ook al pogen de Hard Core Techies vooruit te snellen. We experimenteren, enerzijds met de voor de hand liggende zaken in nieuwe combinaties. En we leggen onze bevindingen voor aan proefgroepen. Afgelopen week deelden we de tussentijdse resultaten op de mRecruiting Conference in San Francisco. Het vervolg van het verslag.

In Amerika gelooft men nog heilig in het zenden van wolken TXT messages. Vacatures staan niet alleen op job boards, ze worden ook -letterlijk!- aan de lopende band voorgelezen op TV networks door aantrekkelijke mevrouwen in stemmige mantelpakjes. Helga’s van Leur die met vacatures leuren, in de hoop dat er iemand kijkt die matcht. Dat moet toch anders kunnen, zou je denken.

(meer…)

Ruim 15 jaar geleden stond ik in mijn kantoor in het Gelderse Arnhem aan de wieg van wat de eerste digitale kandidatenbank van Nederland zou blijken te zijn. Alle papieren curricula vitae die wij in ons werving en selectiebureau in keurige kasten vol met orders verzameld hadden, werden tevoorschijn gehaald. We hadden een deel van de gegevens weliswaar ook in een heuse relationele database ondergebracht, maar ons nieuwe systeem kon meer: zoeken op alle woorden uit een CV! Zo scanden wij wekenlang dag en nacht al dat oude papier naar een nieuwe toekomst. We zetten de gescande documenten via Optical Character Recognition (OCR) om naar digitale documenten, indexeerden al die digitale documenten en binnen de kortste waren al die CV’s “full text” doorzoekbaar: Googlen in je eigen off line kandidatenbank anno 1996.

Binnen 1,5 – 2 jaar hadden we ruim 300.000 werkzoekenden in het zogeheten matchbank systeem ondergebracht, en was de eerste Nederlandse job board geboren. Daarna ging het hard, Waar wij nog discreet offline vraag en aanbod op een discrete wijze combineerden via echte HR-professionals, bleek privacy minder gevoelig te liggen dan wij indertijd vermoedden. Jobnews, Monsterboard en anderen volgden, en de digitale revolutie was begonnen.

(meer…)

Geruime tijd geleden heb ik een iPhone gekocht, uitsluitend om er mobiele recruitment apps mee te testen. Wat overigens een nog droeviger ervaring bleek te zijn dan de reguliere online recruitment sites, maar dat terzijde. Want met de daarop volgende aanschaf van de iPad en het uit huis gaan van mijn jongste dochter besloot ik mijn iPhone aan haar uit te ‘lenen’. Zij had er wat aan en ik dacht het nog nauwelijks te gaan gebruiken; ik had tenslotte de iPad en om te bellen is er mijn ouwe, trouwe Nokia E71.

Maar aangezien de iPad voor mij geen mobiel device is in de zin dat ik het mee op pad neem, begon ik buiten de deur ineens mijn connectiviteit te missen die ik wel had met de iPhone. Soms zaten er meerdere uren tussen mijn online shots en dat leverde meerdere cold turkeys op. Niet goed… Dus heb ik sinds vandaag een iPod Touch, dankzij een tip van mijn jongste dochter die natuurlijk de iPhone niet meer terug wilde geven. Die iPod is feitelijk een iPhone zonder de belfunctie; een functie die ik toch al niet gebruikte toen ik de iPhone wel had.

En dat betekent dat ik voortaan weer continu online ben. Godzijdank, want voor informatiejunkies is het tegenwoordig not done om nieuws van een paar uur geleden tot je te nemen. Dan hoor je er echt niet meer bij.