Simpel jat- en aanpaswerk deze titel; met dank aan Michael Wesh. Wij zijn in de Web 2.0 wereld allemaal prosumers geworden. Wij consumeren niet alleen content, maar produceren het ook. Op allerlei manieren, en in grote hoeveelheden: The Internet is us!

Bedrijven op wiens websites die “user generated content” wordt geplaatst mogen zich verheugen in een soms obscene marktwaarde (bv. MySpace, Facebook, Flickr, YouTube): The Internet is using us?

Web 2.0 kan deels worden gezien als de verwezenlijking van wat de Cluetrain Manifesto voorzag; markten als conversaties. Uitstekende voorbeelden hiervan zijn sites waar producten en diensten op basis van gebruikerservaringen kunnen worden beoordeeld en vergeleken. Het resultaat: beter geinformeerde gebruikers en bedrijven die steeds beter luisteren naar de klant. Getuige ook een sterke groei van corporate blogs, in ieder geval in de US.

Maar er zijn ook talloze sites waar “user generated content” wordt hergebruikt buiten het doel waarvoor gebruikers die content in eerste instantie hebben gegenereerd. Ik heb het dan vooral over de sociale netwerken. Feitelijk kan door remixen en daarop volgend hergebruik de content voor marketing- en onderzoeksdoeleinden worden geexploiteerd. En daar wordt een soms zeer forse omzet mee geboekt.

Online recruitment heeft jaren vooruit gelopen op deze trend. Ruim voor de “user generated content” hype waren vacaturesites al bezig hier geld aan te verdienen: via de CV database. Prosumers plaatsen hun CV in de database; de database wordt uitgebaat (lees: uitgebuit) richting werkgevers die tegen betaling toegang krijgen om kandidaten te zoeken.

Het lijkt me fatsoenlijk dat bedrijven die geld verdienen met het hergebruik en de wederverkoop van content van derden hiervoor royalties gaan betalen. Aan de eigenaren van die content. Aan ons dus!

Steven Frank geeft een aardig idee van hoe dit zou kunnen werken. Vanuit het perspectief van een sociaal netwerk schetst hij een zeer onderhoudend en duidelijk ironisch bedoeld beeld van mogelijke incentives per geplaatst deeltje content. Maar ondanks de ironie ligt hier een concrete mogelijkheid.

En zijn idee is uitstekend te vertalen naar een online CV. Waarom zouden vacaturesites niet betalen voor kwaliteit, actualiteit en volledigheid van een CV. Een incentive voor het aangeven of je al dan niet beschikbaar bent, incentives voor het completeren van werkervaringen, opleidingen, vaardigheden, een incentive voor het jaarlijks actualiseren van het CV, etc. En nu ik toch bezig bent, wat te denken van een vergoeding voor het aantal views op een CV? Volgens het IPC model, oftewel incentive per click!

En geheel in lijn met bovenstaand voorstel wil ik met plezier Michael Wash ‘schadeloos’ stellen voor het gedeeltelijke hergebruik van zijn titel. Hoewel ik natuurlijk geen stuiver verdien met bloggen op RecruitmentMatters…

(Deze blog is eerder geplaatst op 22 september 2007 op Recruitingfacts)