Oud collega Wilco blogt op Emploit over een wel heel ver gaande manier om mensen te identificeren (en zwaar onnodig omdat ik weet over welke ex collega het gaat en die ook gewoon in digitale netwerken te vinden is, maar dat terzijde).
De case in het kort: je belt, doet je voor als student bezig met een onderzoek, vraagt om het mail adres van een bepaalde persoon (hoe je aan zijn/haar naam komt is me nog even een raadsel). Dat krijg je niet, maar hij mailt ‘haar’ wel, studenten helpen we graag immers. En dan krijg je een mail terug met ‘eigenlijk werk ik voor een gerenomeerd werving en selectiebureau en heb ik misschien een leuke baan voor je’.
How low can you go?
Jorrit Blok
says:We zijn het dus niet zo oneens. Een crm systeem is niet meer dan een tool die je helpt op tijd mensen even een belletje te geven, informatie met ze uit te wisselen, etc. Het is een goede stap om iemands informatie te hebben. Dan weet je waar hij woont (of bedrijf heeft) etc. Maar helemaal eens dat de relatie tussen mensen is. Voor een nieuwe medewerker is de crm van het bedrijf interessant omdat het een reden kan zijn contact aan te knopen.
“Wij kennen elkaar nog niet persoonlijk, maar u heeft in het verleden zaken gedaan met ons bedrijf en ik wilde eens weten hoe het met u gaat”. Zoiets. Daarom is het handig om alles in een database te stoppen, zodat de nieuwe mensen verder kunnen gaan met waar hun voorganger gebleven was.
Bas van de Haterd
says:Ik geloof dat je de essentie dus nu wel begrijpt. Je kan als bedrijf dus nooit eigenaar zijn van een netwerk, net zo min als je eigenaar kan zijn van je personeel.
Het gaat om mensen en mensen doen zaken met mensen en mensen bepalen wanneer ze geen zaken meer met je doen. Dat je die contacten kan overdragen is logisch en dat je daar als bedrijf (deels) naar moet streven ook. Het is een zogenaamde zero sum game, het feit dat ik iemand ken wil niet zeggen dat jij hem niet kan kennen en dat hij ons beide mag (of niet).
Wat ik dus zeg is dat je wel de contactgegevens van iemand kan hebben, maar de waarde zit in de relatie. Als ik ergens heen ga neem ik mijn netwerk mee. Dat draag ik natuurlijk ook (deels) over, voor zover mogelijk en wenselijk. Als jij echter geen goede relatie met die persoon opbouwt, vertrekt die relatie met mij, ongeacht of je zijn gegevens nog in je CRM systeem hebt staan.
Vandaar dat ik zeg: je kan als bedrijf geen eigenaar zijn van een sociaal netwerk (en mocht je een keer mijn lezingen of trainingen willen volgen (4 december is er weer één in Pakhuis de Zwijger) weet je dat ik linkedin en hyves niet beschouw als een sociaal netwerk, maar als social software of een tool. En je kan dus als bedrijf eigenaar zijn van het platform, de tool, de data, maar nooit het netwerk. Dat is wat ik zeg, maar volgens mij zeggen we nu hetzelfde.
Jorrit Blok
says:Ga ik toch nog even dieper op in. Een bedrijf is een verzameling van mensen die als het goed is een zelfde doel hebben. Los van het feit dat zo’n bedrijf mensen uitnodigt hen kenbaar te maken dat iemand op zoek is naar een nieuwe baan, of aktief op zoek gaat naar zulke mensen, is de database van het bedrijf dus ook in wezen een verzameling van de netwerken van de personen die er werken. En van mensen die er gewerkt hebben.
In mijn bedrijf adverteer ik dus ook dat iedereen die er werkt zijn eigen LinkedIN moet opbouwen. Omdat het goed is voor de verdere carrière van mijn collega’s. Dat er in die persoonlijke netwerken ook mensen voorkomen (voorál) die tevens in het CRM systeem van het bedrijf staan is dus een gegeven.
Nu zijn wij geen recruiters, maar we hebben wel met de recruiter gemeen dat we feitelijk ons geld verdienen met het vinden van mensen die geinteresseerd zijn in wat wij te bieden hebben. Basis uitgangspunt van ieder bedrijf denk ik.
Dat in het proces van kennismaken met deze mensen mijn collega’s ook hun eigen sociale netwerken (on- en offline) uitbouwen is iets waar ik ten eerste niets aan kan doen, maar wat ik ten tweede eigenlijk als een soort secundaire arbeidsvoorwaarde beschouw. Door bij ons bedrijf te komen werken, kunnen mijn collega’s in rap tempo een netwerk opbouwen in onze branche. Ik weet dat er bedrijven zijn die daar wat anders over denken, maar schat zo in dat dit komt omdat ze nog niet zo 2.0 kunnen denken. En dus proberen ze daar te beletten dat mensen hun eigen netwerken uitbouwen met zakelijke relaties.
Bij recruiters is het nog veel duidelijker. Wanneer je een nieuwe recruiter zoekt (als collega in je agency), zoek je idealiter naar iemand die zelf een netwerk meebrengt. Naarmate iemand meer ervaring krijgt, bouwt hij als het goed is ook zijn netwerk uit. Bij elk bedrijf waar hij voordien gewerkt heeft, zijn dat uiteraard ook zakelijke contacten geweest. Zowel kandidaten als klanten. Door zo iemand een baan aan te bieden, vraag je hem eigenlijk zijn netwerk én zijn vermogen dat te benutten in dienst van jouw bedrijf te stellen. Het is een sympathieke aktie (en erg sociaal ook) wanneer die recruiter vervolgens ook daadwerkelijk zijn netwerk déélt met het bedrijf. Dat doe je denk ik het best door eens een collega te introduceren bij jouw favoriete “klanten-van-vroeger”. Die collega brengt daarmee feitelijk een beetje risicospreiding aan in de investering van het bedrijf. Wanneer ik jou aanneem om je netwerk te kunnen gebruiken, wil ik uiteindelijk natuurlijk óók gebruik van dat netwerk kunnen blijven maken wanneer jij weer onderweg bent naar een nieuwe uitdaging. Dáárom heeft een bedrijf de behoefte om zich tenminste het fysieke deel van jouw contact met zulke mensen “toe te eigenen”. Gelukkig maar, want mensen hebben ook vaak een bedrijf nodig om goed hun werk te kunnen doen. Het engelse woord voor bedrijf is eigenlijk een veel meer 2.0 omschrijving van wat het is, “company” (gezelschap). We doen het sámen. En we profiteren sámen van de resultaten die we met ons gezelschap behalen.
“Bedrijf” is eigenlijk “iets doen” (iets bedrijven). Dat houdt veel minder rekening met het feit dat je het sámen doet.
Jorrit Blok
says:Mijn database is niet anders dan mijn Hyve. Het is een verzameling van mensen die hebben aangegeven (in dit geval met als reden dat ze een baan zoeken) contact met mijn bedrijf te willen hebben. Wanneer zij geen contact meer met mij willen, verdwijnen ze uit mijn database. Net als bij mijn hyve of mijn LinkedIN. Zij zijn eigenaar van hun eigen data, dat is wat jij waarschijnlijk bedoeld. En dat is in wezen bij “databases” in beginsel niet anders. Nu is het best mogelijk dat er mensen gebruik van maken die daar anders over denken en er dus eigenlijk op een manier gebruik van maken waarvoor het niet bedoeld is, maar ik kan ook alle data van mijn LinkedIN downloaden en ergens opslaan om er “op te gaan zitten”. Dat is niet waar recruitment databases voor bedoeld zijn en in die zin zijn het dus net zulk soort applicaties als LinkedIN of Hyves.
Bas van de Haterd
says:Nee Jorrit, je zegt het namelijk correct en vervolgens trek je de verkeerde conclusie.
Je zegt: MIJN linkedin is in wezen een sociaal netwerk, daar ben IK feitelijk eigenaar van. En daar heb je gelijk in. Maar jij bent niet Otys, jij bent Jorrit Blok. En dat is dus wat het punt is dat ik maak: een sociaal netwerk is altijd eigendom van personen, want mensen doen zaken met mensen (zeker in Business to Business). Een bedrijf kan dus geen eigenaar zijn van een sociaal netwerk. Wel van de database met contactgegevens, ook van het platform (je voorbeeld van de hyve), maar niet van het sociale netwerk. Denk daar maar eens over na.
Jorrit Blok
says:Elk bedrijf met een beetje een hyve, is eigenaar van een sociaal netwerk. Mijn LinkedIN (640 contacten ondertussen)is in wezen een sociaal netwerk. Daar ben ik feitelijk eigenaar van. Misschien is er iets in het concept database veranderd de afgelopen jaren en heb jij dat nog niet opgepikt? Elk van die social networks draait namelijk op een database. Men moet het concept van een database maar niet verwarren met de manier waarop die wordt gebruikt. Een “systeem” is een goed ding voor mensen, omdat men daarmee beloftes kan nakomen, wordt geattendeerd op bepaalde belangrijke zaken en een proces in zijn werk kan maken. Dat geeft dan weer veel meer aanleiding om te denken dat de klant (kandidaat) kan worden behandeld als een persoon en geen doos, dan het afschaffen van databases.
Bas van de Haterd
says:@Jorrit: en daar verschillen we dus grandioos van mening. Een database heeft verdomd weinig te maken met een sociaal netwerk. Je kan als bedrijf namelijk eigenaar zijn van een database, maar niet van een sociaal netwerk.
En de opmerking van Jan sprak boekdelen, hij stelde letterlijk dat je een zo groot mogelijke database moest opbouwen om een zo goed mogelijk resultaat te behalen. Hij stelde daarbij dat je dan 3 type groepen had (intieme, minder intieme en zelden gesproken) contacten. In mijn optiek een compleet plaatje van de oude wereld waarin je database gedreven contacten onderhoud, in plaats van mens gedreven.
Nog steeds schijnen recruiters te denken dat je een bepaald aantal mensen moet benaderen voor een functie en van daar uit hun tijd in te delen. Dat bestrijd ik dus en daarvan zie je het resultaat bij partijen die dat advies hebben opgevolgd. Ik zeg dat de overgrote meerderheid van de recruiters (zeg 90%) nog steeds denkt in aantallen, in databases (zoals jij ook al aangeeft), niet in menselijkheid. En het is een mens dat je verplaatst, geen doos.
Jorrit Blok
says:Oh, en wij staan niet te springen om slechte recruiters hoor. We kunnen het alleen niet altijd vooraf bepalen. En wanneer we (dat is nou eenmaal de aard der dingen) geconfronteerd worden met iemand die niet zo goed in zijn vak is, helpen we hem graag beter te worden.
Jorrit Blok
says:Oh Bas, maar dát ben ik honderd procent met je eens. Ik zie alleen een halfvol glas en jij een half leeg exemplaar. In mijn beleving hoeven we deze persoon alleen nog maar even inhoudelijk te scholen. Dat is veel gemakkelijker dan iemand die geen gevoel heeft voor ondernemerschap (die dus niet dúrft te bellen) te leren de hoorn van de haak te halen.
Het gaat (ook denk ik bij Jan) niet zozeer om hoe groot je database is, maar om hoeveel mensen daarin zitten waar je op vertrouwde wijze mee kunt communiceren. Een database is niet zoveel anders dan een sociaal netwerk, met dien verstande dat ze gemaakt is voor een specifiek communicatie- en werkproces. Niet meer en niet minder. Bij een sociaal netwerk moeten we wachten op aktie van de individu, een crm-oplossing is gemaakt om in de interactie het initiatief te kunnen nemen. Ik ben er een absolute voorstander van zo’n database zo schoon mogelijk te houden met mensen die ook echt aangeven op zoek te zijn. Al dan niet nadat je ze met een mogelijkheid geconfronteerd hebt. Die confrontatie is helemaal in orde, zoals gezegd..het is een doodnormale impuls zoals we er dagelijks duizenden krijgen. Natuurlijk moet het wél resultaat opleveren en kan de aktie die jij beschrijft dus béter en subtieler worden uitgevoerd. Maar ik heb liever dat mensen het proberen en een fout maken, dan dat ze het lef niet hebben om aktie te ondernemen.
Wij vinden dat we, uitgaande van de idee dat ook de recruiter een intelligent, hoogopgeleid wezen is, onze klanten moeten hélpen een betere dienstverlening te leveren. Jouw statements geven meer een endlosung-gevoel, en vandaar dat ik er ook even wat minder genuanceerd mee omga 🙂 Wanneer we beide wat objectiviteit en nuance aanbrengen in onze stellingen kan zich vast en zeker nog een mooie discussie ontspinnen de komende tijd.
Bas van de Haterd
says:Tja, ik denk dat het kaf van het koren scheiden voor heel veel partijen goed zou zijn (niet voor Otys en andere software leveranciers, toegegeven), maar dit niveau van recruiting heeft volgens mij niets met recruiting te maken. Net als telemarketeers die zich voordoen als onderzoekers (wat dus niet meer mag).
Ik zie zoveel mogelijkheden voor recruiters, vooral voor interne (bij bedrijven zelf), maar ook voor externe. Al die mogelijkheden laat men liggen, helaas, en vervolgens gaan ze op een rampzalige manier door. Zelfs de door jouw hoog in aanzien staande Jan Ootes (tenminste, je had hem in je event in het panel) sloeg volgens mij de plank volledig mis. Hij gelooft nog steeds dat het gaat om kwantiteit (een zo groot mogelijke database was volgens hem essentieel), terwijl de wereld veranderd is en het nu gaat om kwaliteit. En daar trek ik dus tegen van leer. Misschien dat deze persoon wel te overtuigen was geweest als je hem goed benaderd had (ik betwijfel het in zijn geval, maar goed). Maar dan moet je eerst een conversatie met iemand aangaan, niet snel proberen een vacature te vervullen.
Jorrit Blok
says:Haha..nee hoor, dat is het niet. Ik voel me prima, maar bedankt. Ik vind gewoon dat er teveel mensen vanuit een beetje een softe invalshoek over recruiters praat. Het wordt nog zieker, want we geven de recruiters die zich graag voordoen als aardige mensen om er beter van te worden zelfs een platform wanneer ze volledig ongefundeerd hun concullega’s lopen af te vallen. Wat ik doe, is slecht een beetje tegenwicht bieden.
Bas van de Haterd
says:Wat ben je de laatste dagen trouwens een advocaat van slecht recruitment gedrag Jorrit (en wat lees je slecht, dat ben ik niet van je gewend). Ik snap dat voor je business het niet heel goed zou zijn als het kaf van het koren wordt gescheiden in recruitmentland (en de helft van de bureaus die eigenlijk geen enkele toegevoegde waarde leveren omvallen), maar toch ben ik dit niet van je gewend.
Ben je gewoon aan weekend toe? Of is er iets anders?
Bas van de Haterd
says:@Jorrit: inderdaad, gelijke monniken, gelijke kappen.
Mocht je dit verhaal gelezen hebben zie je dat deze persoon dus niet gebeld is met ‘ik heb een baan’ maar met ‘ik lieg dat het gedrukt staat en probeer je een baan aan te smeren’.
Die student van je die hem een pensioenplan wil verkopen is daar eerlijk over. Die belt niet met ‘een onderzoek’ om vervolgens iets te verkopen. Dat is zelfs door de call centre branche namelijk tegenwoordig verboden. Helaas blijken recruiters voortaan nóg lager te zakken dan call centre marketeers. Dit zijn acties uit de jaren ’90, die totaal achterhaald zijn en niet werken. Het is gewoonweg te triest voor woorden.
Jorrit Blok
says:Los van de melding dat er ook een andere manier was geweest om hetzelfde te bereiken, namelijk iemand iets aanbieden waarvan je vermoed dat hij/zij erin is geinteresseerd zou ik willen zeggen…how creative can you get?
Wanneer overigens die persoon thuis komt en zijn zuurkool met worst op heeft, wordt hij vast en zeker gebeld door eenzelfde “student” die hem probeert een pensioenplan te verkopen…en vind hij in zijn brievenbus de melding dat hij mogelijk (kleine lettertjes) een miljoen heeft gewonnen.
Waarom is dezelfde persoon opeens kwetsbaar en zielig wanneer het om zijn werk gaat? Hij staat de hele dag bloot aan koopsignalen. Waarom dan niet als het om zijn baan gaat? Ik zou willen stellen: verbied het allemaal en loop de kans dat onze economie (bijna zeker) op de klippen loopt, of laat ook commerciele mensen in arbeidsbemiddeling gewoon hun werk doen. Gelijke monniken, gelijke kappen zeggen ze dan.