Zelf ben ik iemand wiens werk altijd in zijn privé leven overloopt en omgekeerd, dus heb ik soms wat moeite de hele privé-werk discussie te volgen. Als je immers doet wat je leuk vindt, zie je werk niet zo als werk. Maar Ernst & Young blaast het probleem weer ernstig op, door te stellen dat we bijna een halve dag per week van onze werkgever stelen.

Opvallend is dat mannen van die 5 uur gemiddeld 4 uur inhalen door juist in privé tijd voor werk bezig te zijn. Daar besteed men weinig aandacht aan, maar in een interview met RTL Z kwam dat naar voren. Dus gemiddeld iets meer dan een uur per week ‘stelen’ we. Grappig genoeg nemen vrouwen onder de 35 dus meer tijd om privé dingen te doen en besteden ze minder privé tijd aan werk. Of… zijn vrouwen daar gewoon eerlijker in? Want het onderzoek is gedaan door vragen te stellen, niet door observatie. De vraag is dus: is het heel betrouwbaar? Ik vraag het me af. Want een man is weer veel rationeler in het ‘verklaren’ waarom hij bepaalde zaken gedaan heeft dat die wel voor werk nuttig zijn, terwijl een vrouw ze misschien tot privé rekent?

Ik weet het niet, alleen zie ik het in zijn geheel niet als een probleem, zolang je het maar bespreekbaar maakt. En ja, als een werknemer gaat zeuren als je hem of haar een keer thuis belt, dan heb je ook het volste recht om 100% aandacht op het werk te eisen. Maar eigenlijk moeten we eens van die uren keer bedragen paradigma’s af. Beoordeel mensen op hun kwaliteit en hun geleverde werk, niet op de uren die ze erin gestoken hebben. Hoewel, dat zullen veel mensen wel heel erg eng vinden, want dan moeten ze ineens presteren…