Natuurlijk zijn we druk bezig met wervingssites van bedrijven. Het is immers doorgaans de spil in het web van je (online) werving. En dan is het altijd weer bijzonder om de verschillen te zien. Want daar waar er al grote verschillen zijn tussen de genomineerden van Digitaal-Werven en Succesvolwerven, zie je nu dat de Wall Street Journal 3 Nederlandse bedrijven in de top 30 zet: ABN AMRO (2e) Philips (5e) en Shell (24e). Geen van deze drie komt voor in de lijstjes die we in Nederland produceren.

Komt dit door het verschil aan eisen dat Amerikaanse MBA studenten hebben t.o.v. Nederlandse? Komt het door het verschil in corporate careersites die deze bedrijven hebben voor de internationale (lees Engelstalige) markt t.o.v. de Nederlandse? Want de Nederlandse careersite van Shell is voor mij doorgaans het voorbeeld van hoe het niet moet.

Bijzonder is trouwens wel het commentaar van Gerry Crispin op het artikel. Hij stelt dat een corporate careersite niet zowel een ‘source’ als een ‘destination’ kan zijn. In andere woorden: het kan niet zowel het begin zijn van een kandidaat zoektocht als het eind waar men moet solliciteren. Iets waar ik het duidelijk niet mee eens ben, volgens mij kan het zeker wel. Sterker, ik denk dat een goede carrièresite beide moet zijn. Het moet het eindpunt zijn waar je wordt aangezet te solliciteren, maar als je een sterk employer brand hebt moet het zeker ook de als een beginpagina kunnen dienen waar je potentiële kandidaten aankomen, vinden wat ze zoeken en dan meteen solliciteren.