Een titel die enige uitleg behoeft. Met de komst van het Internet werd het vertrek van de middle man aangekondigd: disintermediation. Direct contact tussen producent en eindklant zou aan die (zinloze) tussenschakel(s) een einde maken. Hoera!
Intermezzo
In het pre-Internet tijdperk waren vacatures alleen in de krant te vinden. In mijn geval de zaterdag editie van de Volkskrant. En natuurlijk het weekblad Intermediair. Simpel en overzichtelijk. Je kreeg er alleen hele zwarte vingers van.
Einde intermezzo
Voor vacatures zou de komst van het Internet dus geen vereenvoudiging teweeg kunnen brengen. Hoewel het medium wijzigt kan er geen middle man worden weggesneden. Hij bestond in de eerste plaats tenslotte al niet!
Fast forward naar vandaag:
Wat schetst mijn verbazing? Er zijn ineens wel middle men (jaja, meervoud!) aanwezig: Superintermediation (niet opzoeken).
Er zijn vacaturesites, sites van uitzendclubs, sites van werving en selectiebureau’s, aggregatoren, vertical search engines, Google (de moeder van alle vertical search engines), sociale netwerken, veilingssites, huizensites, allerlei andere sites, blogs en natuurlijk wervingssites. En dan heb ik er nog een paar weggelaten…
Een toren van Babel, met bijbehorende Babylonische spraakverwarring. Voor werkzoekers wel te verstaan. Want waar kan ik nou een baan vinden?. En van wie is die baan eigenlijk? Geen idee!
Vroeger was de arbeidsmarkt behoorlijk transparant. Maar tegenwoordig staat er tussen werkzoeker en werkgever een enorme matglazen plaat! In een tijd dat de krapte op de arbeidsmarkt de economische groei dreigt te stagneren.
Niet elke verandering is een verbetering…
Geertje dam
says:@kuch, Interessant dat je over marktwaarde begint, wat zijn indicatoren die iemands zijn marktwaarde bepalen? Studentstock start op 12 juni met deze gedachte in het achterhoofd. Welke deeldiensten zou je nog wel goed kunnen verkopen, kijk ter vergelijk naar de huizenmarkt en funda. Ik geloof dat de middleman er nooit helemaal tussenuit zal gaan. Ik denk wel dat je steeds meer een brokers functie krijgt, waarbij je de kandidaat centraal stelt.
Kuch
says:Het zou mij niet verbazen als het verdienmodel omklapt.
Hoe raar het ook klinkt: het lijkt niet ver weg dat een werkzoekende een partij betaalt voor het vinden van de juiste baan. De kandidaat vangt dan wel zelf de totale plaatsingsfee. Een % daarvan gaat naar de bemiddelaar.
De kandidaat verdient zo het meeste aan zijn marktwaarde en heeft geen last meer van een wirwar van aanbieders/banen/kanalen, etc.
Ik vind dit een gezonde en logische stap in de huidige marktsituatie.
Michel Rijnders
says:@Marc: grotendeels hebben we hier natuurlijk gewoon te maken met het grote verschil van vroeger dat er veel meer vacatures gepubliceerd worden en vindbaar zijn (en profielen en CV’s). Zo veel en zo divers (dat is internet) dat de informatievergaring lastiger wordt en diensten en services (je middle men) daarop inspelen.
Is dit nu zo specifiek aan vacatures gebonden en een rare of slechte ontwikkeling? Vroeger las je je nieuws in de krant, overzichtelijk en duidelijk. Er was geen ‘middle man’. Er was geen Google! En nu wel! Je hebt blogs, zoekmachines, rss readers, etc. Is dat een toren van babel en slecht?
thijm
says:Of wat dacht je van 3% van de plaatsingsfee?
paul van oosterhout
says:haha maar wie bepaalt de kwaliteit dan?
Hervé
says:Affiliates for the win!
Als ik jou een x aantal sollicitanten aanbreng, dan krijg ik x% van deomzet die jij er mee maakt. Geïnteresseerd?
Marc Drees
says:@Gijs:
Een probleem signaleren kost 1 blogposting; een oplossing beschrijven 1 boek!
Maar kort gezegd is het aantal tussenpersonen ontstaan door marktwerking. Waarbij in recente jaren parasitair gedrag het aantal tussenpersonen wel heeft doen exploderen. Tot droevenis van direct betrokkenen (werkzoekers en werkgevers)
Gijs Bos
says:Je hebt gelijk. Maar wat is de oplossing? Anders gezegd: waarom bestaan al die tussenpersonen?