Mijn artikelen hier op RecruitmentMatters behandelen meestal de wondere wereld van online recruitment vanuit het perspectief van een niet te benijden doelgroep: de werkzoeker. Het is tegelijkertijd de belangrijkste doelgroep in online recruitment; ook al wordt de rekening (bijna) altijd betaald door de werkgever.
Maar vandaag wil ik eens een uitzondering maken en online recruitment van een andere kant bekijken. Vanuit het perspectief van de werkgever. En ik wil dat doen aan de hand van een vertaling van het zeer fraaie werkje: 10 Reasons Why I Hate Recruitment Agents
Het stuk is van de hand Nick Halstead; een Internet entrepreneur. Maar ik neem natuurlijk de volle verantwoordelijkheid, al was het alleen maar voor de vertaling.
Zitten we goed? Een paar uppers bij de hand? Daar gaan we dan; 10 redenen waarom ‘ik’ W&S bureau’s haat:
1. Ze vragen “Wat is uw wijze van interviewen”
Een klassieker; ieder bureau wil haar kandidaat een voorsprong geven door te weten te komen welke interview technieken door de opdrachtgever worden gebruikt.
Advies van Nick: Stuur het bureau het bos in of beantwoord deze vraag niet. Je wil geen kandidaten die voorbereid zijn op een interview. Kandidaten die voorbereid moeten zijn, zijn de verkeerde kandidaten.
2. Ze bellen op om je vervolgens niets zinnigs te melden
En dit buitengewoon irritante gebruik komt in twee vormen:
- Ik krijg een e-mail en wordt direct daarna gebeld met de vraag wat ik van de e-mail vond. Denken ze soms dat ik geen Beantwoorden knop heb?
- Ik wordt opgebeld om even ‘bij te praten’. Natuurlijk, alsof ik niets beter te doen heb.
3. Ze vragen of ze me kunnen ontmoeten
Op een bepaald moment (meestal aan het begin) besluit het bureau dat het goed is om elkaar te onmoeten. Waarom? Ze zeggen dat ze op die manier potentiele kandidaten beter kunnen beoordelen. FOUT. Ze proberen een relatie op te bouwen door een persoonlijke ontmoeting te organiseren. DUBBEL FOUT
4. Ze werken kandidaat CV’s bij
Jawel, dit gebeurt altijd. En dit is eenvoudig te ontdekken. Want het komt regelmatig voor dat je van een kandidaat een CV krijgt van meerdere bureau’s.
En wat ze zoals ‘opleuken’? Vooral de vereisten voor de specifieke functie.
5. Ze liegen
Dat doen ze allemaal, en altijd. Alles wat nodig is om de klus te klaren, inclusief liegen.
Ik heb het afgelopen halfjaar aan alle bureau’s duidelijk gemaakt dat ik geen freelancers wil. Maar dat stopt ze niet om freelancers aan te bieden. Ook al lijkt het CV van iemand met een vaste baan.
6.Ze ‘verzinnen’ vage bedrijven
Een andere favoriete tactiek van bureau’s: als je echt interesse in een kandidaat hebt (en ze hebben dat gehoord) dan zijn er ineens allerlei vage bedrijven die ook interesse tonen en bereid zijn meer voor de kandidaat te betalen.
Trap er niet in, betaal wat je denkt dat iemand waar is en negeer de rest.
7. Ze spammen
Ze zijn er gek op, spam spam spam. Er zijn meerdere bureaus waarbij het business plan blijkbaar bestaat uit het spideren van het Internet om ieder bedrijf te vinden dat IT personeel zoekt. Om ze vervolgens suf te e-mail met random kandidaten die ze nooit nodig zullen hebben.
E-mails sturen om van hun mailing lijst te worden verwijderd heeft geen enkele zin.
8. Ze verwijderen contactinformatie
Dit is feitelijk nog een wijziging die bureaus op een CV uitvoeren. Want hoe de waard is vertrouwd hij zijn gasten. En de waard blijkt in dit geval totaal niet te vertrouwen.
9. Ze benaderen eerder geplaatste kandidaten
Bij herhaling bureaus erop betrapt medewerkers te benaderen die diezelfde bureau’s eerder bij mij hadden geplaatst. Alle bureau’s bewaren hun CV databases blijkbaar op ROM (read only memory) want het is onmogelijk om jezelf uit hun database verwijderd te krijgen.
Dus als je eenmaal geplaatst bent blijf je in hun zoekresultaten omhoog komen en wordt je dus ook weer benaderd met de vraag: “Heb je het nog steeds naar je zin?”
Een aardige truc om ze dit af te leren is door de telefoon over te nemen en te zeggen: “Hallo, je spreekt met <naam manager van de medewerker>, wat kan ik voor u doen?”.
10. Ze zijn allemaal schurken
Het zijn vast hele prettige mensen buiten hun werk, maar de druk van de bonus zorgt ervoor dat ze doen waartoe normale mensen zich nooit toe zouden verlagen.
Nawoord
Oke, leven we allemaal nog? Want hier is een laatste noot. Om enige balans in dit verhaal te brengen laat Nick nog even het volgende weten:
They on occasion find me brilliant people
Hebben we op tijd en met regelmaat een pilletje onder de tong gelegd? Dan is het nu tijd om te reageren. En dat kan hieronder. Maar eerst natuurlijk even tot 10 tellen. Goed zo!
Tara Maddox
says:Hi, I have noticed that on https://recruitmentmatters.nl/2008/07/03/ws-bureaus-kunnen-dit-beter-niet-lezen-nee-echt-niet/ you mention that you have used the search engine scraper by creative bear tech for B2B lead generation and finding guest posting opportunities. Would you recommend this software? The £500 price tag is a bit steep for our business and I wanted to do my due diligence before committing ourselves to this sale.
Thank you in advance.
Ted Meulenkamp
says:@Alexander: waar we in principe mee bezig zijn is het op meer structurele wijze selecteren van suppliers in onze niche markt. Dit gaat om het aanleveren van overzichten van de ingevulde functies (wil profielen zien) en vooral het leveren van referenties van zowel klanten als geplaatste kandidaten.
Vervolgens selecteren we afhankelijk vna het volume en de verschillende specialisaties 2 of 3 bureaus waarmee we samen willen werken. Wij proberen die bureaus allemaal op een Agilent supplier contract te krijgen zodat wij veel meer overzicht hebben in de T&C’s en er zeker van zijn dat we ook aan de legale kant helemaal gedekt zijn. Voor de recruiter is het vervolgens heel simpel om een bureau in te schakelen door middel van een order form dat verwijst naar het contract nummer. Ieder bureau heeft een login voor onze ATS en we accepteren alleen kandidaten die we ontvangen via onze ATS.
Het is even vechten met de meeste bureaus maar in principe accepteren ze dit allemaal en na verloop vna tijd zien ze de voordelen van onze werkwijze.
Alexander Crepin
says:Marc heeft het onderwerp W&S bureaus zodanig aangesneden dat het in ieder geval voor een aantal insiders aanleiding biedt om hun verbazing c.q. ongenoegen over hun ervaringen met ons te delen. Wat is blogging toch een leuk fenomeen.
Vanmiddag heb ik zelf aan de recruitment lesmodule gewerkt die o.a. aandacht besteedt aan samenwerking met externe W&S bureaus. Dat verlangt om terug te gaan naar de kern van de zaak.
Deze ligt naar mijn idee in het woord samenwerking. Werk je samen met een extern bureau of huur je een extern bureau in en leg je het probleem op hun bordje en succes er mee!
Persoonlijk denk ik dat er uiteindelijk een vorm van samenwerking nodig is. Dat impliceert o.a. vinden van een balans tussen leveranciers- en inkoopvoorwaarden.
Mijn inkoopwensen, maar ook mijn leveranciersmogelijkheden (geen standaard voorwaarden) zijn doorgaans heel helder en voorkomen een hoop gezeur. Ik ben ook benieuwd of de preferred supplier voorwaarden van Ted feitelijk standaard inkoop voorwaarden zijn of een vertrekpunt om tot maatwerk afspraken te komen met ruimte voor inbreng van leveranciers.
Hier gaat echter nog een stap aan vooraf. Naar mijn idee moet je primair een besluit nemen of je sowieso open staat voor W&S acquisitie of dat je slechts zaken doet op basis van aanvragen van offerte en/of uitschrijven van een tender.
Klinkt wellicht wat instrumenteel, maar zoals zo vaak is weten hoe en met wie je te werk gaat de beste basis om tot een succesvolle samenwerking te komen. Pech voor al die anderen, straks wellicht nieuwe ronde met nieuwe kansen.
Voor het overige hebben we het hier over “people business” en dat is een vak apart. De consultants die dat begrijpen die zullen met plezier het stuk van Marc hebben gelezen. Die hebben tevreden klanten & kandidaten en kennen geen omzet stress.
Bas van de Haterd
says:@Ted: ik weet het. Daarom zeg ik dus ook dat ze niet moeten zeuren om exclusiviteit. Put your money where your mouth is. Exclusief is dus leveringsgarantie. En een garantie geef je door daar iets tegenover te zetten, iets hards, iets dat pijn doet. Meestal geld dus.
Ted Meulenkamp
says:@Bas: zal zeker wat vaker proberen te reageren :-). Mijn comments zijn natuurlijk ook gechargeerd maar het is gewoon om aan te geven dat het kwaad aan 2 kanten zit (zei de corporate recruiter).
Ik moet trouwens nog het bureau tegenkomen dat een boete clausule wil inbouwen. Ik heb het wel eens geprobeerd om een dalende fee structuur in te bouwen maar dat vonden de grote jongens toch niet zo leuk.
Bas van de Haterd
says:@Ted: en toch hoop ik dat je vaker gaat reageren 🙂
Ik wil echter wel op één puntje ingaan. Over exclusiviteit valt niet te praten. In mijn optiek is daar altijd over te praten, mits je daar ook iets tegenover stelt. Als jij met een harde garantie zegt: wij leveren, binnen periode X (mits jullie je aan afspraken, Y & Z houden), zo niet, hebben we een boete clausule van 20.000 euro die wij aan jullie betalen. Zeker weten dat er over te spreken is.
Exclusiviteit moet je verdienen, als jij altijd levert en altijd je werk perfect doet, zoeken ze geen ander meer.
Verder zijn het deels bekende verhalen van elkaar de zwarte piet toeschuiven. Maar als een partij werkt op de manier waarop je beschrijft, dan stop je je relatie toch met die partij?
En tot slot: je punt 9, maak ik ook (te) vaak mee. Is dan in principe altijd de laatste keer dat ik er zaken mee gedaan heb. Gewoon je principes vasthouden, afspraak is afspraak. Ik heb één partij gehad die me dat nu 2 keer geflikt heeft (ondanks de tweede keer heldere afspraken). Voortaan dus 50% vooruitbetaling voordat ik aan het werk ga.
Ted Meulenkamp
says:meestal reageer ik niet op blog postings omdat ik gewoon aan het recruiten ben of met leuke recruitment dingen bezig ben (zoals een prefered supplier criteria set voor recruitment agencies bijvoorbeeld). Deze discussie trok echter mijn aandacht en even voorbijgaand aan het geruzie tussen Jorrit en Marc wil ik toch even reageren.
Ter intro, ik heb bij 3 bureau’s gewerkt (waaronder Michael Page en Mercuri Urval) en 3 functies als corporate recruiter gehad (Compuware, ACS en nu Agilent Technologies. Ik kan dus zeggen dat ik wel wat ervaring heb aan beide kanten van de tafel.
Terwijl het artikel met de 10 redenen erg amusant was en ik zeer zeker mij kan vinden in de punten “ze bellen op om niks zinnigs te melden”, “ze vragen of ze me kunnen ontmoeten” en “ze spammen” moet ik toch zeggen dat het wel erg gechargeerd is. “Ze liegen” en “het zijn allemaal schurken” is toch een beetje teveel van het goede. Uiteraard zijn er inderdaad schurken bij maar die zijn geen lang leven beschoren in dit vak. Zelf heb ik ook met heftige commerciele druk gewerkt en ik was het zeer zeker niet altijd eens met sommige van de praktijken maar dat wil toch
niet zeggen dat ik mindere etische normen en waarden heb dan een corporate recruiter? Ik ben het er helemaal mee eens dat iemand bij een bureau een ander profiel heeft dan een corporate/HR recruiter. Dat maakt ze niet minder,
gewoon anders 🙂
Laten we echter ook eens nadenken aan de dingen die een bureau tegen het lijf loopt als hij voor een klant werkt:
1) ze laten je opdraven voor een gesprek omdat ze een functie open hebben en vervolgens krijg je nooit meer wat te horen. Na 3 weken zie je dat ze via een ander bureau bezig zijn en niet even de moeite genomen hebben om je te informeren.
2) je mag aan de slag maar alleen als het no cure no pay is. Het feit dat je als bureau ook kosten maakt en je ook je mensen moet betalen komt niet bij ze op. Daarnaast geven ze de opdracht aan nog 4 bureau’s waarbij je vervolgens allemaal met dezelfde kandidaten aankomt. Over executive search en exclusiviteit hoef al je niet praten want 30% fee is veel te hoog en dan ook nog in 3 termijnen???
3) De HR persoon weet eigenlijk helemaal niks van de funktie af maar weigert je te laten praten met de hiring manager “omdat ze die niet extra willen belasten”. vervolgens moet je dus maar met halve informatie de perfecte kandidaat vinden.
4) Je presenteer 3 kandidaten en vervolgens krijg je nooit meer wat te horen. Vervolgens blijkt dat ze een hiring freeze hebben, de vacature gesloten hebben, een interne kandidaat hebben of whatever. Toch weer aardig dat ze je informeren.
5) Het duurt 3 weken voordat ze iemand kunnen interviewen die je gepresenteerd hebt en vervolgens klagen ze als de kandidaat in de tussentijd een andere aanbieding accepteert.
6) Als je dan uiteindelijk je kandidaten door de interview rondes hebt duurt het 3 weken voordat ze een beslissing nemen.
7) Terwijl in eerste instantie het salaris lag op 80K blijkt dat ze nu toch maar 65K willen betalen omdat anders de verhoudingen in het team geschaad kunnen worden
8) Als ze dan toch eindelijk iemand aannemen zijn ze zo beroerd in de onboarding dat het 5 dagen duurt eer die persoon email heeft, 7 dagen voordat zijn laptop werkt en 2 maanden voordat hij eindelijk die beloofde Audi A4 rijdt (en ondertussen in een afgetrapte Clio rond rijdt)
9) Terwijl je contract toch duidelijk vermeldt dat ze binnen 14 dagen moeten betalen beginnen ze nu te klagen dat zij altijd 45 dagen aanhouden en dat ze dat niet kunnen veranderen.
10) Als vervolgens na 2 maanden ze besluiten om hem te ontslaan omdat hij niet in het team past willen ze ook graag nog geld terug hebben. Als je met de kandidaat praat blijken er al 5 medewerkers te zijn vertrokken de laatste 6 maanden vanwege de beroerde sfeer op de afdeling.
Kortom, recruitment is een lastig vak en er zijn (net als in iedere tak van sport) slechte en goede bureau’s, kandidaten en bedrijven bij. Als we aan alle kanten nu gewoon duidelijker communiceren en elkaar met respect behandelen lossen we al heel veel problemen.
Zo, nu moet ik weer even door met mijn lean recruitment process project
Jorrit Blok
says:Heerlijk zo’n gezonde dosis nuancering. Met wat Marc zegt ben ik het helemaal eens. Het is opbouwend en relativerend. Zo hoort het. Dát is een inhoudelijke bijdrage aan de discussie. En je mag natuurlijk niet anders verwachten van degene die de discussie op gang brengt.
@Simon
Helemaal mee eens. Maar het begint er wel mee, dat we niet allemaal met de wolven in het bos meehuilen en ook die branche voorzien van een gezonde dosis scepsis en een positieve insteek. Recruitertje-afzagen draagt volgens mij in het geheel niet bij aan het verbeteren van het imago van die branche. Zoals ik al eerder schreeft, zou ik juist vinden dat elke recruiter de genoemde tien artikelen boven zijn bureau moet hangen. Om er elke dag mee geconfronteerd te worden dat er mensen zijn die zo enorm ongenuanceerd hun “ambacht” te grabbel gooien, simpelweg omdat dat het populaire ding is om te doen. Zo worden ze continue geconfronteerd met de vooroordelen die er over hen zijn en hopelijk draagt dat eraan bij dat ze (tenminste uit eergevoel) nóg beter gaan proberen de menselijke factor in het oog te houden. Dat dit niet altijd even makkelijk is als je je tussen twee vuren bevindt is maar matig van belang. De beste poging om daadwerkelijk te komen tot een positieve “candidate experience” is vooralsnog goed genoeg. De wíl om iets positiefs tot stand te brengen mondt uiteindelijk hopelijk uit in een verbetering van het imago van de branche. Dat is vele malen constructiever dan “name-calling”. En uit ervaring weet ik dat die wil bij de meeste recruiters wel degelijk aanwezig is.
Simon Asselbergs
says:Verkopen is een spectrum van ontzorgen (investeren in relaties) tot het schuiven van dozen (aggressief scoren). Als er een lange termijn relatie meest profitabel is, is het niet handig als beide partijen aan de bemiddelingstafel niet het gevoel hebben te worden ontzorgd.
Even los van retoriek gekleurd door belangen die een werkgever, werkzoekende of een recruiter kan hebben: ik kan mij voorstellen dat het voor ieder prettiger werken is als de recruitmentbranche een goede naam heeft.
Marc Drees
says:Recruitment is een vak, een ambacht. En het is marketing en verkoop in een. Met als gevolg dat je alles tegen zal komen van een tweedehands auto verkoper (met mijn oprechte verontschuldigen aan alle tweedehands auto verkopers die niet aan het archetype voldoen) tot een daadwerkelijke relatiemanager die zijn/haar eigen rol begrijpt in het proces.
En daarmee de werkgever-klant en de kandidaat-klant met het respect behandelen die ze verdienen. En zo een trouwe klantenkring weet op te bouwen. Zodat hijgerig acteren steeds minder noodzakelijk wordt.
Natuurlijk zal een commerciele recruiter zijn omzet en winstmarge in de gaten moeten houden en dus een bepaald rendement moeten scoren. Maar als hiermee de mens uit de formule wordt gehaald zullen omzet en winstmarge uiteindelijk dalen. Hoewel in de tussentijd veel leed is berokkent voor individuele kandidaten en werkgevers. En veel schade aan het imago van recruitment.
Stef Graaf
says:Toch even weer op de homepage met dit item!
Jorrit Blok
says:@Jolanda
Dank voor je commentaar. Even ter verduidelijking: er is geen “mijn branche” in die zin. Ik ben dus geen recruiter. En, gedeeltelijk vermaak had ik wel bij het lezen van jouw mooie stukje, waarvoor mijn dank. Ik herken zelfs één van de genoemde bedrijven qua naam én qua gedrag, omdat het eens een klant van mij was 🙂
Ik ben ook wel eens “aan de keukentafel” ontvangen bij een bedrijf, dus niet bij een agency. Of althans, in een kantoor dat een keukentafel had. En hoewel ik op dat moment 6 aanbiedingen had van bedrijven zónder keukentafel, heb ik raar genoeg tóch voor dat bedrijf gekozen. Soms is er dus meer dan alleen een keukentafel…het was een mooi bedrijf met warme, weldenkende mensen waar ik een heel mooi netwerk aan heb overgehouden.
Ook is het mij wel eens overkomen dat ik een leaseauto aangeboden kreeg vóór ik tekende (directie klasse) en dat dit na het tekenen niet helemaal waar bleek. En zo ben ik natuurlijk maar één persoon en zijn ook dáár duizenden voorbeelden van te verzinnen. Bedrijven die mensen aannemen zijn ook niet altijd zuiver op de graat.
Ik wil absoluut niet zeggen dat alles bij iedereen optimaal geregeld is, én ik weet dat er ook agencies zijn die echt respectloos met kandidaten omgaan. Maar…ik ken een behoorlijk (300+) aantal eigenaren van recruitment bureaus persoonlijk en heb een beetje moeite met de generalisatie waar hier en daar met overvloed gebruik van wordt gemaakt. Vroeger heb ik ook enige tijd (ong. 2 jaar) zelf in de rol van zo’n recruiter gezeten en het vak van intermediair is absoluut niet gemakkelijk. Dus, waar ik niet betwijfel dat jouw verhalen op waarheid berusten, wil ik ook een beetje aandacht vragen voor de ándere kant. Recruiters worden ook door hun opdrachtgevers lang niet altijd met respect behandeld. En ze hebben óók te maken met kandidaten die wel een afspraak maken, maar nooit komen opdagen. Niet alleen op het eerste interview, maar ook op een gesprek bij de opdrachtgever. En dat is óók vervelend, toch?
Ik vind zeker dat het gilde zich een beetje opnieuw dient uit te vinden in veranderende omstandigheden. En ik ben zéker één van de mensen die dat om het hardst roepen. Maar ik ben er niet van overtuigd dat het helpt wanneer mensen die zelf niet weten wat het beroep inhoudt, zonder enige vorm van nuance de gehele beroepsgroep over één kam scheren en demoniseren.
Behalve bedrijven en agencies zijn er ook een boel kandidaten en werknemers die zich niet aan de gangbare regels houden. Die liegen over hun achtergrond, die bij de minste of geringste tegenslag de handdoek gooien omdat er tóch wel een andere baan voor ze is, die niet weten wat ze eigenlijk willen, dat niet kenbaar maken aan hun bedrijf en de tijd doden met de minst mogelijke inspanning. Dat kost óók geld, energie en een heleboel negativiteit.
In het algemeen zijn er altijd meerdere kanten aan een bepaalde situatie. En het is mijn bedoeling dat in deze toch wel generaliserende omgeving kenbaar te maken. Niet meer en niet minder.
En ik vind het fijn om te lezen dat je bij Ajilon wél een goede ervaring had. Terwijl ik er wel een kopje koffie op durf te zetten dat er ook mensen zijn die met dezelfde organisatie minder goede ervaringen hebben. En zo kan het ook zijn dat het met de persóón te maken had waar jij zaken mee deed. Geen enkele organisatie kan voorkomen dat haar medewerkers zo nu en dan steekjes laten vallen, of gewoon ronduit onbeschoft met haar kandidaten omgaan. Dat kan je overkomen bij de Mediamarkt, de McDonalds, het Hilton, bij de bank (!) en bij de autodealer. Waarom zou je dat dan niet kunnen hebben bij een recruitment agency?
@Bas
Als je even goed terug leest, zul je zien dat ik jou helemaal niet zwart maak. Ik gebruik geen termen als “schurken” en “legale mensenhandelaren”, ik verwijt jou niet morele en ethische kwesties “waarschijnlijk tóch niet te begrijpen”, wat op zich een vrij beledigende manier van schrijven is. Ik zeg niet dat jij een “gekleurde mening hebt”. Ik stel jou alleen vragen over jouw eigen schrijfsels. Wanneer je niet in staat of bereid bent daar inhoudelijk op te reageren, reageer dan gewoon niet.
Ik ben een bezoeker van het blog dat jouw partner heeft opgericht om “de discussie te bevorderen”. Ik denk dat dat me een beetje als jouw “klant” definieert. En ik vraag me af of het goede vorm is je klanten met suggestief vernederende commentaren te bedienen. Alles in mij zegt dat dat niet de bedoeling kan zijn. Bovendien vind ik het in strijd met jouw kruistocht om kandidaten als klanten te behandelen. Je zou zeggen dat goed voorbeeld doet volgen, toch?
Inhoudelijke discussies vind ik prima en zoals je ziet draag ik daar graag aan bij. Maar laat in het vervolg je denigrerend bedoelde opmerkingen alsjeblieft achterwege als je op mijn commentaren reageert. Of reageer niet, want ik zit er op een mooie zondagavond in het geheel niet op te wachten om door jou beledigd te worden. Gewoon netjes en respectvol blijven. En schuttingwoorden (“lul van een baas”) horen op zo’n mooi vormgegeven blog volgens mij ook niet thuis.
Bloggen is ook een beetje entertainment. Dus laten we elkaar vooral met respect blijven behandelen en onszelf niet altijd zo enorm serieus nemen.
Jolande de Ruyter
says:@ jorrit
De laatste tijd verschijnen er steeds meer jobsites die Intermediairs weren: jobtogo, werkgeversbanen, nuwerk, etc etc; Marc kan ze zo voor je opnoemen.
En waarom zou dat nou zijn denk je? Om tegemoet te komen aan de frustratie van werkzoekenden die genoeg hebben van Buro’s:
ik heb jaren op projectbasis (financieel management) gewerkt (nooit in vaste dienst bij een buro); ik had ze nodig. Maar dat was toen. Nu doe ik het anders: Ik heb een adressenbestand + mailingprogramma aangeschaft (incl. emails): Prijs 238.–
1500 emails > goed voor 135 uitnodigingen in 4 dagen (dit had ik ook ff niet verwacht). Nu, anderhalf jaar later wordt er nog af en toe gebeld. Ik heb jullie niet meer nodig; alles gaat via een payrollkantoor nu. En dat zouden meer mensen moeten doen. Mijn slechte ervaringen:
* ze laten je maar opdraven op hun kantoor, 100-150 km verderop. Op reiskostenvergoeding hoef je niet te rekenen hoor: je moet nu eenmaal investeren in je carriere zegt men…En ze komen al helemaal niet naar je toe. Raar eigenlijk: waarom geen kennismaking in de regio van de vacature? Daar ben ik dus op een gegeven moment mee gestopt. Want niet alleen ik moet investeren; een buro moet investeren in kandidaten.
* beloven dat je “exclusief” bent : als je aangenomen wordt dan moet je “ja “zeggen want het buro wil geen gezichtsverlies.
* Na 3 maanden zeuren om je geld, krijg je dit pas na dreiging met een civiele procedure (ja, dat was Michael Page, tot 2x toe. )
* gezeur als je je opgebouwde uren opneemt (lees: men mist marge en heeft liever dat ze na de duur vh project uitbetaald worden) voor ziekenhuisbezoek / geplande operatie
* Gezeur als je geen auto van de zaak wilt; onder het mom van “met een Micra kun je niet bij onze klanten aankomen” proberen ze je een auto en een vaste aanstelling op te dringen. Maar eigenlijk is dit hun manier om jou aan hun te binden: Nl. als je je contract binnen de leasetermijn verbreekt, moet je de ontbrekende termijnen betalen (wel eerst je auto inleveren he)
* onvangst aan de keukentafel, gezellig met een plastic Kleedje (Flexselections – Etten Leur). Werkelijk een schande!
* na een gesprek krijg je achterlijk geneuzel te horen van jouw buro dat ik niet meer met mijn armen over elkaar magzitten. GRRRRR want dan zou ik “gesloten” zijn opdrachtgever mij afwijzen.
* een contract dat opeens een ander (lager) maandloon heeft dan wij monderling waren overeengekomen (DPA). Tsja, men had er voor het gemak maar een rond getal van gemaakt. Maar t scheelde mij wel 59€ p/week.
* boetes als je je urenbriefje te laat inlevert.
* boze telefoontjes/emails als je op gesprek bent geweest, en de funktie afwijst. Je wordt meteen uit het bestand gehaald.
* boze reaktie omdat je tijdens het sollicatiegesprek gezegd hebt dat je echt niet van plan ben om reguliere werkweken van 50-60 uur te draaien. En dan nog reistijd Vlaardingen-Breda ….overwerken ok, maar niet zo.. En ja, als goed geinformeerd buro zou je toch op te hoogte moeten zijn van deze eisen? Had het dan maar van te voren gezegd, dan had ik me weer een (dure en nutteloze) reis kunnen besparen.
* geirriteerd als blijkt dat ik geen interesse heb in een bepaalde funktie omdat ik al ergens anders werk. OH, ik heb me niet uitgeschreven…maar ja, als je anderhalf jaar niks hoort, dan hoeft dat ook niet lijkt mij. Maar men vindt weer een reden om een boze toon aan te slaan en een negatieve opmerking in mijn dossier te zetten. En ja, dit wordt er dan weer ooit eens ingewreven als je je weer aanmeldt he. Dan moet je je weer verantwoorden…
* en natuurlijk: fake vacatures waar jullie zo bekend om zijn.
Jouw branche moet leren dat kandidaten hun “capital”is; hier moet je in investeren en niet alleen in werkgevers. Jullie verdienden (tien)duizenden euro’s p/ geplaatste kandidaat. En zonder kandidaten begin je helemaal niks. Jouw branche moet zijn toon eens matigen tegen kandidaten. Ajilon kwam naar mij toe: een afspraak in een hotel, kopje koffie erbij. Zo hoort het. ’t Moet van 2 kanten komen. Jouw branche geilt op macht en laat dat maar al te graag aan zijn kandidaten blijken. ’t Wordt tijd dat de rollen omgedraaid worden.
m.vr.gr.
Bas van de Haterd
says:@Stef: Mijn W&S klanten weten hoe ik over hun collega’s in het vak denk en respecteren mij daarom nog meer.
De rest van je reactie beschouw ik als anoniem reaguren en daar ga ik niet meer op in.
Stef Graaf
says:@Bas
Oei, bijna door de mand gevallen, bijna ontmaskerd. Of, misschien wel helemaal, als jouw klanten lezen hoe je over ze denkt? ‘Minachtend’ … respectloos om zo over mensen en bedrijven te spreken waarmee je een samenwerkingsrelatie hebt opgebouwd.
Daarnaast ben je in je reactie van 10.20u het woordje ‘ook’ vergeten, als in ‘ook onder de meeste hoger opgeleiden’, want je schaart jezelf toch niet ècht onder die groep neem ik aan.
Grappig om te zien hoe je met kritiek omgaat, of beter: hoe je niet met kritiek om kunt gaan. Recruitment is een vak; dat zal iedereen op dit weblog met je eens zijn. Deze boodschap verkondig je ook goed; maar als je dieper gaat dan het verkondigen van deze boodschap, zou het goed zijn als je ècht zou weten waar het om gaat.
Misschien kun je je in de toekomst richten op andere onderwerpen, bijvoorbeeld quantummechanica. Want daar heb je vast wel een mening over!
Marina
says:@jorrit
Er zijn uiteraard ook bureaus die op een nette manier zaken doen, die aan je denken als ze een kandidaat hebben die echt bij jou past, maar dat zijn echt de positieve uitzonderingen. Verder heb ik helaas geen secretariaat die mijn telefoontjes opvangt. Iedereen die onze organisatie belt met de vraag “Wie gaat er bij u over werving en selectie” Komt helaas direct bij mij terecht. Een organisatie met ca 200 man personeel, met behoorlijke groeidoelstelling, waar ik zelfstandig verantwoordelijk ben voor recruitment van A tot Z.
Bas van de Haterd
says:@Jorrit: je krijgt het respect wat je geeft. Dat werkt twee kanten op. Je opmerkingen mijn kant op waren weer laag bij de gronds, dan reageer ik in dezelfde respectloze manier. Inderdaad, ik zou betere moeten weten. Hoewel ik me nog in houd, jij bent duidelijk weer een poging aan het doen mijn zwart te maken met opmerking als: geen ervaring in recruitment en alles dat volgt. Ik heb meer dan genoeg ervaring en mijn klanten en relaties kunnen hiervoor in staan. Als ik niet zou weten waar ik het over had, waarom heeft Otys me dan zo vaak gepoogd in te huren?
Maar ook hier houd ik me weer in, ik doe niet mee aan persoonlijk zwart maken en ga dus ook niet verder op je triest opmerkingen in.
ps, 3 van de 5 is een hele slechte score, er zijn niet veel branches waar zoveel partijen als oplichters gezien worden (door hun KLANTEN, niet door mij). Maar alles is relatief, ligt aan je perspectief.
Bij deze geef ik je een vrijgeleide om me nog één keer zwart te maken, want dit is mijn laatste reactie op dit verhaal. Ik ga hier boven staan.
Jorrit Blok
says:@Bas
“Maar dat heeft weer met ethiek en moraliteit te maken en ik ga er niet van uit dat je dat zal begrijpen.”
Denk je dat het ethisch en moraal verantwoord is om je fatsoen te verliezen? Of dat het bijdraagt aan jullie wens op dit blog de discussie te faciliteren? En voor mensen die erg vaak het woord “moraliteit” in de mond nemen, hebben ze een uitdrukking. Ken je die?
Twee vijfde van de bureaus is nog altijd een respectvol aantal. (ongeveer 400 bureaus). En dan rijst nog de vraag, wat is redelijk en wat is slecht? Wie bepaalt dat? Jij? Zonder enige achtergrond in recruitment?
Het is overigens vrij gangbaar dat een adviseur enige tot een zeer sterke achtergrond in het vakgebied heeft. In zo’n beetje elk vakgebied. Het is nu eenmaal lastig om een ander te vertellen hoe hij zijn werk moet doen als je er zelf helemaal geen kennis van hebt. Dan kun je wel dingen roepen, maar die zijn dan vaak gestoeld op een soort utopisch beeld van hoe je dénkt dat een vak in elkaar zit. Zonder de realiteit van elke dag meegemaakt te hebben, kun je zaken minder goed relativeren. Herkenbaar?
Bas van de Haterd
says:Overigens Jorrit weet ik dat je graag denkt dat alleen Marc en ik er zo over denken, maar helaas blijkt het onder de meeste hoger opgeleiden zo te zijn.
Eén op de vijf hoog opgeleide werkzoekenden slaat de vacatures van werving- en selectiebureaus steevast over. Van de overige vier hoog opgeleiden passeren twee personen het bureau door direct bij de opdrachtgever te solliciteren. Werkzoekenden zien werving- en selectiebureaus als organisaties die vooral bezig zijn met hun opdrachtgevers en geld verdienen over de rug van werkzoekenden.
Dus 3 op de 5 wil er niets mee te maken hebben. Als branche zou je dan toch iets aan je imago moeten gaan doen, niet? Ik durf eigenlijk (en dat is onderzoektechnisch totaal niet verantwoord) de stelling ook wel aan dat dit te vertalen is naar het aantal kwalitatief redelijke en slechte bureaus
Bas van de Haterd
says:@Jorrit, grappig hè? Dat je minachting kan hebben voor een sector waar je zoveel zaken doet? En dat er partijen zijn in die sector die dat accepteren. Houdt in ieder geval in dat ik weet waar ik over praat.
Ik begrijp dat het laat was gezien de tijd van je reacties (midden in de nacht), maar mocht je kunnen lezen zie je dat er staat: veel. Dat is niet gelijk aan alle. Er zijn gelukkig ook de nodige positieve uitzonderingen, enkele daarvan mijn klanten, ook voldoende waar ik niets mee te maken heb. Zoals je zelf maar al te goed weet kies ik wel mijn klanten uit en zijn er mensen met wie ik principieel geen zaken doe.
Ethishe normen en waarden heb je of niet. In het geval van bepaalde mensen maakt het niet uit waar ze werken, die hebben ze nooit. Sommige mensen doen gewoon wat hun baas ze verteld, dat is jammer, maar daar zie je dus wel inderdaad hele andere personen ontstaan. Jammer omdat ze het blijkbaar wel in zich hadden maar gedreven worden door eikels van bazen.
En ik heb nooit een uitnodiging ontvangen, maar als ik daar al behoefte aan zou hebben zou ik daar jouw hulp niet bij nodig hebben. Echter is dat ook een kwestie van ethiek, je kan namelijk als recruiter geen adviseur zijn en omgekeerd. Je kan niet aan headhunting doen en iets erbij. Simpelweg omdat je altijd met een etisch probleem zit.
Stel: je zit bij klant A en zoekt iemand waarvan je weet dat die bij klant B werkt, waar je adviseert. Als je die persoon wél hunt benadeel je klant B, als je die persoon niet hunt benadeel je klant A. Derhalve heb je per definitie een moreel probleem.
Maar dat heeft weer met ethiek en moraliteit te maken en ik ga er niet van uit dat je dat zal begrijpen.
Jorrit Blok
says:@Bas
Je bent overigens nog niet op ons voorstel ingegaan om eens een weekje met een recruiter mee te lopen. Wanneer kunnen we je inplannen?
PS. Als iemand nou eerst bij een agency werkt, en daarna de afdeling recruitment bij Fortis gaat versterken, groeien dan automatisch zijn of haar ‘ethische normen en waarden’ weer aan? Zijn ze dan ‘gered’? Want volgens mij gebeurt dat maar al te vaak, toch? Of andersom, als iemand van een corporate recruiter functie naar een agency gaat, zijn ze dan ‘verdoemd’? Of kan je het aan- en uitzetten? ‘Schurk’ zijn, ‘Legale mensenhandelaar’ zijn en ‘net iets lagere ethische normen en waarden’ hebben?
Jorrit Blok
says:@Bas
We tekenen op dat jij het met het artikeltje eens bent. Vraag. Geldt dat wel of niet ook voor de recruiters waar jij zaken mee doet? Of alleen voor de rest?
Ik begrijp nog wel dat Marina er zo naar kijkt als ze doet. Want zij is niet bezig met “de markt”, ze ziet de zaken vanuit haar perspectief en dat is -vind ik- haar goed recht. Maar jij Bas, je doet bijna dagelijks zaken met allerlei mensen waarvan je continue je minachting doet blijken.
Hoe verkoop je dat eigenlijk?
Bas van de Haterd
says:@Jorrit het blijft leuk hoe gekleurd je beeld is. Want er zijn daadwerkelijk bedrijven die echt geen behoefte hebben aan W&S bureaus. Ook stiekem niet. Echt niet. Die hebben namelijk zelf hun zaakjes goed op orde. Dan kan je ook heel normaal zeggen: nee. Helaas is dat iets dat bij veel W&S bureaus niet doordringt, gewoon niet bellen.
Je stelt dat het moeilijk is voor degene die belt? Omdat hij een lul van een baas heeft die blijkbaar zegt: geef niet op. Onzin, want elke baas die zijn personeel zo behandeld zegt een goed personeelslid: ik stap op.
En veel recruiters zijn inderdaad net mensen, niet echte mensen, maar net mensen. Want de ethische normen en waarden liggen toch net iets lager dan bij gemiddelde mensen. Zo blijkt ook uit het stukje van Marina maar weer. 10 keer nee zeggen is niet genoeg blijkbaar. Ik ken weinig verkopers die de hint dan niet begrijpen.
Jorrit Blok
says:@Marina
Stel je eens voor hoe moeilijk dat is voor degene die belt. Zijn (of haar) baas zegt “geef niet op” (want anders ben je een verliezer en die willen we hier niet) en jij zegt continue “donder op”. Maar ze moeten toch blijven bellen, nietwaar? Het hoort bij de functie.
Volgens mij had je jouw commentaar zo onder een artikel op verkopersonline.nl kunnen zetten, want wat je beschrijft is volgens mij het gevolg van een slecht verkoop apparaat bij het bureau waar je je (vooral) zo aan irriteert.
Natuurlijk zit jij als klant (of prospect) niet te wachten op steeds weer een andere “consultant” aan de lijn. Zij bieden jou inderdaad steeds maar totaal ongeschikte kandidaten aan, niet omdat ze geen goede hebben of jou slechte kandidaten willen aanbieden, maar omdat het bedrijf kennelijk als een verkooporganisatie is ingericht. Je hebt geen vast contactpersoon bij die organisatie en hun crm is niet in orde. Als beide wél in orde waren geweest, kreeg je ook steeds iemand aan de lijn van dat bedrijf, die jou dan zou zeggen: “Hallo Marina, daar ben ik weer. Ik zag dat je vacature X op de site had staan en ik heb daar iemand voor, die -met de kennis die ik van jou en je organisatie heb- erg geschikt lijkt voor de functie. Mag ik je even het profiel van deze kandidaat toesturen?”
Omdat jij deze persoon ondertussen goed kent, en -mede doordat je wat tijd in een goed gesprek hebt geinvesteerd- hij jou ook, kunnen jullie dat binnen 2 minuten afkaarten.
Jij hebt natuurlijk tegen deze persoon gezegd dat als je nee zegt, het ook nee is. Want dan heb je al een betere kandidaat. En je hebt gezegd dat detachering pas in het vizier komt als je écht geen vaste kandidaten kunt vinden die geschikt zijn.
Zo bouw je een goede shortlist op van bedrijven waar je zaken mee wilt doen en kun je tegen je secretariaat zeggen dat ze tegen elk bureau dat niet op die lijst staat kunnen zeggen dat ze hun kandidaten maar aan moeten bieden aan één van de bureaus waar je wél zaken mee doet. Of dat ze hun profiel(en), samen met een sheet met algemene voorwaarden kunnen sturen naar adresxyz@jouwbedrijf.com. En dat ze in dat geval maar moeten hopen dat je een keer reageert.
Want één van de redenen die jij hebt om tóch telkens de telefoon op te pakken zal wel zijn dat je ergens wel om goede kandidaten verlegen zit, nietwaar? Als je die niet nodig hebt en het lef hebt de kandidaat van je dromen mis te lopen kun je het vast en zeker wel met je secretariaat oplossen.
Met andere woorden, het is een spel van twee kanten. Recruitment organisaties worden vaak met wat minachting behandeld en er wordt slechts negatief over ze gesproken. Maar we hebben ze toch kennelijk met z’n allen wel een beetje nodig, anders zou hun rol verbazingwekkend snel zijn uitgespeeld.
En aan detachering is mogelijk vooral vanuit de werknemer behoefte. Want anders werkte iedere specialist wel gewoon bij een eindklant. Mogelijk heeft jouw bedrijf meestal geen behoefte aan iemand in de detachering, maar sóms wel. Ik denk dat als je spelregels afspreekt met je aanbieders, je het spelletje prima onder controle kunt houden. En dat als je er een paar met respect behandelt, je daar ook respect voor terugkrijgt. En voor degenen die zich daar niet aan houden (die zijn er altijd), neem je gewoon de telefoon niet op 🙂
Verder zijn recruiters volgens mij nét mensen. En doen ze geen dingen die andere mensen niet óók doen. Alleen hebben veel verkopers normaliter te maken met een afdeling inkoop of hebben mensen die producten verkopen vaak te maken met mensen die dat óók doen. Dat de irritatiegrens in recruitment zo laag is, kan ook wel eens komen dat recruiters te maken hebben met hr-managers. En dat zijn doorgaans niet zulke commerciele mensen, zullen we maar zeggen…
Ten slotte nog een klein tipje…als je nou echt steeds platgebeld wordt door mensen van die organisatie, waarom pak je dan niet een keer zelf de telefoon en bel je iemand van de directie van dat bedrijf op. Dat is vast ook een normaal mens en die zal vast en zeker óók wel begrijpen dat dit de naam van zijn bedrijf schaadt. Goede kans dat je voor eeuwig verlost bent van de stompzinnige telefoontjes. En dat degene die je belt je wél de voordelen van die organisatie kan uitleggen. Zodat je samen een werkwijze kunt afspreken die jou past en toch de kans op het mislopen van daadwerkelijk gewenst talent zo klein mogelijk houdt.
Marina
says:Dit verhaal is helaas in mijn werk echt dagelijkse realiteit. Twee tellen een financiele of ICT functie online (eigen website of online vacaturebanken) en de telefoontjes stromen binnen. Met name bureau X, leading in Finance spant de kroon. Zelfs onaardig worden, verzoeken uit hun bestand gehaald te worden, vriendelijk vragen of ze echt nooit meer willen bellen… Niets helpt. Ze bljven bellen met kandidaten waar ik niet op zit te wachten, want sowieso met name detachering. Het zijn steeds andere mensen die bellen en ik denk dan dat dit nieuwe mensen zijn die een lijst krijgen die ze verplicht moeten nabellen. Ze vergeten dat ze in ieder geval bij mijn organisatie never nooit geen zaken meer zullen doen want zelfs de receptie zegt al “daar heb je ze weer”
Verder bellen alle bureaus die ooit kandidaten geplaatst hebben steeds opnieuw met inmiddels onze medewerkers voor een bijpraat lunch… Ook hebben ze allemaal mooie beloften. Gelukkig is het kaf wel van het koren te scheiden, maar over het algemeen is bovenstaande verhaal precies de realiteit.
Ook klassiek bij de meeste bureaus, vijf minuten nadat een kandidaat op gesprek is geweest al bellen hoe het gesprek is verlopen. Of als je zegt dat je deze week een besluit neemt over met welk bureau je in zee gaat, toch de volgende dag weer bellen. Zo kan ik helaas nog wel even doorgaan.
Bas van de Haterd
says:Nu ben ik één van de grootste criticasters van W&S bureaus in Nederland, maar zo erg als dit zie ik het ook nog niet echt gebeuren.
Ja, ze spammen bij het leven (beetje afhankelijk van je definitie van spam, maar ongepersonaliseerd vacatures mailen is bijna core business). Een goede relatie opbouwen is niets mis mee, maar dat de meeste schurken zijn, tja. Het zijn nu eenmaal legale mensenhandelaren.
Jorrit Blok
says:Ik vind “chargeren” een understatement in dezen. Maar..ik ben het er niet mee eens dat recruiters (agencies) dit niet zouden moeten lezen. Waar dit stukje namelijk goed voor is…het is een opsomming van alle misverstanden die er altijd al bestaan over agency recruiters. En ik denk dat het in die zin zinnig is voor elke agency recruiter om ze boven zijn bureau aan de wand te plaatsen.
En…het is inderdaad wel grappig zo’n ongenuanceerd en volledig over een kam geschoren stukje.
Simon Asselbergs
says:Ik denk dat het afhangt met welke recruiter je in zee gaat en of het een long term partnership is. Als je veel vacatures hebt en een degelijke normale recruiter hebt dan is het echt een ander verhaal denk ik. Welke recruiter zet een continu opdrachtenstroom / reputatie op het spel door de dingen te doen die Nick Halstead opsomt???
Maar ik denk dat de meeste recruiters zich wel drie keer bedenken voordat ze Nick opbellen. Een ander ding is waarom die man ze kennelijk zo veel aandacht geeft als hij deze ervaringen heeft. In een dergelijk geval zou ik me niet publiekelijk over hun uitlaten en mijn eigen netwerk op de hoogte stellen met welke gasten je absoluut geen zaken moet doen.
By the way, ik zou voor Nick Halstead een leuke plek weten te vinden als blogger denk ik. Smeuïge verhalen kan hij zeker schrijven.
Alexander Crépin
says:@ Marc
Naar mijn idee zijn dit voorbeelden van de uitwassen van de “No cure No pay” cultuur. Ik weet dat er anders over wordt gedacht, maar de No Cure No Pay cultuur bevordert m.i. dat recruiters meerdere ijzers op het vuur hebben om hun omzet te waarborgen. Met alle gevolgen van dien. Hier stop ik, ik werk niet op no cure no pay basis ……
Chris Stapper
says:1, 2, 3..
Het is wel een beetje ongenuanceerd he! >)
Maar goed, het enige punt waar ik aan twijfel is 3, ik snap wel dat ze een persoonlijke relatie op willen bouwen. En ik zie daar ook geen probleem in. Onder voorwaarde dat er een zinvolle aanleiding is om kennis te maken (een concrete vacature of kandidaat).
Het belangrijkste dat een bureau moet doen is je tijd respecteren. Zij zijn er om jouw de tijd of moeite van het werven te besparen (of omdat je een klein bedrijf hebt, of..).
Then again, het idee van acquisitie is ook wel te begrijpen, tenzij op de website is aangegeven dat het niet wordt gewaardeerd.
En dat liegen, ik weet het niet, gebeurt dat echt zo vaak?
(laat ik proberen mijn filosofische naïviteit zo lang mogelijk te bewaren)
Marc Drees
says:@Ruben:
Het is een redelijk gecharcheerd verhaal en ik ben er zelf van overtuigd dat in een afnemer – leverancier relatie het persoonlijke contact een verschil kan uitmaken. Zeker als het onderwerp een mens van vlees en bloed is!
Maar het is een fraai verhaal toch?
Ruben @ Freep
says:Lekker Amerikaans, al kom je de cowboy bureaus in Nederland natuurlijk ook tegen. Wat Nick alleen vergeet is dat persoonlijk contact en tijd maken voor bureaus ook de andere kant op werkt. Ik gaf bedrijven waar ik goed contact had en enthousiast over was altijd de beste kandidaten. Het waren die bedrijven die doorhadden dat je bureaus niet puur moet behandelen als leverancier. Mensen/kandidaten zijn geen paperclips. Als je een bureau inschakelt is ze een verlengstuk van je organisatie, een enthousiaste bureau recruiter kan je een hoop goede cv’s opleveren.