Een vriendin zegt wel eens dat haar ouders willen dat ze veel gaat verdienen, maar dat het haar weinig interesseert. Of wil ze een slag om de arm houden, voor als ze inderdaad niet binnen loopt? Ouders en politici (allebei babyboomers) pushen ons om meer en langer (door) te werken. Als vrienden van plan zijn van studie of baan te wisselen, of, de horror, nog een studie te volgen bereiden ze ‘het gesprek’ met hun ouders dagen van tevoren voor.
Die en die
Werken is niet het belangrijkste in ons leven. Vorige week bleef ik bij een vriendin slapen, die in Rotterdam woont. Ik heb namelijk een nieuwe baan en daarvoor moet ik af en toe tot acht of elf uur werken. Omdat ik geen zin heb om daarna een uur in de trein te zitten, blijf ik slapen bij die vriendin. Goed. Als ik binnenkom, vraagt zij niet “hoe was werk?”. Eerder wordt ik overrompelt door een verhaal over die en die en of we nog even een biertje gaan doen. Gezellig, met die en die (vaak anderen dan de eerste die en die).
Ervaring
We hoeven niet meet zo nodig een ellenlange Engelse functietitel. We willen ons vooral ontwikkelen en zien elke baan als een ervaring. Wij zijn ondernemer in ons eigen talent. We zoeken verbreding en hoeven niet zo nodig de hoogte in, of ‘baas’ worden. We geven weinig om status die je uit je werk krijgt. Ons zul je niet zo snel in een pak of mantelpakje zien (tenzij het in de mode is).
Horizontale loopbaan
Wij zijn meer van de transitoire (nu eens dit, dan weer dat) of de cyclische (van alles wat te weten willen komen, ontwikkeling) loopbaan. Je zou haast denken dat we allemaal ADHD hadden. Had ik het maar, dan kon ik alles doen wat ik wilde, zonder ’s avonds compleet in te storten…
Floor Drees
says:Vroeger vond ik tijdschriften en kranten mooi (nog steeds). Ik verwonderde me erover hoe dat allemaal op tijd in dat blad kwam en het er nog mooi uit zag ook. Je favoriete tijdschrift is als een vriend of vriendin. Het lijkt door 1 persoon gemaakt te zijn omdat het 1 beeld/boodschap uitdraagt. Ik ben nu bijna afgestudeerd vormgever, ik kan dus bij een krant of tijdschrift gaan werken. Nu wil ik ook nog journalistiek gaan studeren, zodat ik ook de andere kant ken. Ondertussen werk ik door aan mijn scriptie, die over andere manieren van uitgeven gaat. Als ik iets doe wil ik van alle facetten van dat ding alles weten. Ik ben dus een cyclisch figuur.
Maar ik zou ook nog graag een jaar Italiaans willen studeren. En naar de toneelschool gaan. Een winkel openen. Etc. En ik zie veel mensen om me heen die hetzelfde willen. Veel willen en doen, zorgt automatisch voor meer brokken dan een rustig baantje. Dat is helemaal niet erg, dat is ervaaaaaaring.
Bas van de Haterd
says:Rijkdom = geld * tijd. De tijd dat alleen geld gold ligt wat mij betreft achter ons. (ja, lekker woordspeling zo ’s nachts)
Marc Drees
says:@Floor:
Er is ook nog een boomer uitspraak voor het tranistoire of cyclische pad wat je noemt: twaalf ambachten, dertien ongelukken. Oftewel, brokkenpiloten.
Gereutel over zingeving en allerlei andere vage zaken veranderen snel genoeg als levensomstandigheden wijzigen.
We wachten rustig af…
Arno Wingen
says:Er zit heel veel waarheid in de zin: “Of wil ze een slag om de arm houden, voor als ze inderdaad niet binnen loopt?”
Het is normaal om zoveel mogelijk uit werk, leven etc. te halen. Naar mijn mening is er dan ook niks mis mee om veel te willen verdienen/bezitten.
Niemand vindt het erg om geld te verdienen, maar het is ‘not done’ om te zeggen dat je rijk of miljonair wilt worden. Veel socialer om te zeggen: “geld maakt mij niet zoveel uit”.