Ik spreek er vaak over, iets menselijke met medewerkers om gaan. Genoeg is genoeg. Er bestaat zoiets als voldoende geld verdienen. Ik ken wel organisaties die stellen: waarde is veel meer dan geld en gelukkige medewerkers zijn veel waard. Zelf ben ik, net als een aantal andere bevriende freelancers, van mening dat genoeg echt genoeg is. Ik werk niet voor bepaalde klanten omdat ik daar niet gelukkig van wordt (ongeacht het geld dat ze me betalen). En ik stop momenteel veel tijd in projecten die ik leuk vind, maar die me geen cent opleveren. Dat kan je als éénpitter makkelijk doen. Ik geloof echter dat bedrijven dat ook kunnen, als je maar echt wilt.

En nu schrijf Willem Scheepers op zijn blog managementpro over Westmalle en het Personeelsbeleid. Op basis van een stuk uit het FD. Westmalle is een trapistenbier, dus uiteindelijk is het van monniken. En het moment dat ik dat nu schrijf voel ik de reacties al aankomen: jaaaaaa, maar die hebben geen aandeelhouders en…..

Goed, het is een unieke situatie, maar ik blijf erbij: er is meer dan maximaal geld verdienen.

Ondanks de steeds weer verhoogde vraag naar het bier weigeren ze steeds opnieuw de productie uit te breiden. De prijzen stijgen dan wel iets, maar uitbreiding van de productie zou de winst flink doen opjagen. Echter zeggen de Monniken:

De bewoners van de abdij van Onze-Lieve-Vrouw van het Heilig Hart van Westmalle vinden dat een productieverhoging te veel investeringen zou eisen. Nog belangrijker is echter dat de verhoging een grote invloed zou hebben op het persoonlijke leven van de werknemers.

Broeder Benedikt geeft in een verklaring aan dat de orde er veel waarde aan hecht de menselijke maat te behouden bij het brouwen van het trappistenbier. ‘We zouden ook een extra ploeg kunnen inzetten of overwerk toestaan. Maar daar zijn we niet voor. We vinden het belangrijk dat onze lekenmedewerkers op een redelijk uur naar huis kunnen gaan, zodat er tijd rest voor hun familiale en sociale leven. We willen ook het persoonlijke contact behouden met deze mensen en dat is bij een schaalvergroting misschien niet meer mogelijk.’

Uniek? Vast niet. Bijzonder? Dat zeker wel. Maar toepasbaar op andere bedrijven? Ik denk het wel. Eckhart Wintzen’s cellen filosofie gaat hier ook op in bijvoorbeeld. Maar het heeft ook veel te maken met willen. Gewoon een goede werkgever willen zijn, gewoon je mensen op één zetten en soms dan maar iets minder geld verdienen. Ik geloof overigens dat het op de lange termijn zich altijd driedubbel terugbetaald. Want om met de wijze woorden van Jack Welch (vrij vertaald) te eindigen:

Het personeel staat bij GE op één. Op de lange termijn is dat de beste zet. Want om maximale aandeelhouderswaarde te creëren moet je optimale klantrelaties hebben. Daarvoor moet je de beste producten en de service leveren en om dat te kunnen heb je het beste personeel nodig.