Ik ben echt fokking OUD. Nee, serieus! Ik merk het elke dag.

Ik ben de laatste telg van die straks verloren generatie die nog bij mensen op de stoep stond zonder van tevoren te weten of hij/zij thuis was. De woorden: “Kan *** vanmiddag buiten komen spelen?” kwamen dan uit mijn mond rollen. Bij m’n overbuurmeisje, aan de deur.

Mijn ‘sociale netwerk’ – om maar even in 21e eeuwse termen te spreken – kwam tot aan ‘de grote weg’ (de binnenring van Spijkenisse, een 80 km/u zone). Want die mocht ik niet oversteken.

Het heeft tot m’n 16e (o.i.d.) geduurd voordat mijn sociale leven verder ging reiken dan mijn fysieke bereik. En dat alles omdat mijn moeder me half dwong een telefoon te nemen, en ik een t28 (de coolste telefoon ever!) kreeg / moest kopen met een BEN abonnement.

Ik ken dat nog. Want ik ben OUD.

Jij bent waarschijnlijk ook OUD. Met dezelfde zoete, zoete herinneringen aan die goeie oude tijd, waarin afspreken nog een eeuwigheid duurde. Waarin je eigenlijk nooit wist waar iedereen was. Waarin je niemand kende die je niet in het echt gezien of gesproken had, waarin de wereld nog klein en het leven nog langzaam was.

Je weet wel, dat dorp waar je leven zich vroeger in afspeelde, voordat boze oom mobiele telefoon, en tante Internet dat allemaal verziekten en ons maakte tot door ons eigen ego gedreven slaven van eindeloze zelfbevestiging die we alleen kunnen krijgen via het continue ontvangen van e-mail, uitbreiden van onze ‘sociale netwerken’ en het eindeloos heen en weer smsen met mensen.

Waarbij de intervallen tussen het ontvangen van deze veelheid aan berichten bijna belangrijker is dan de inhoud. Wat maakt het je uit wat iemand tegen je zegt, zolang ze maar even aan je denken!

Iedereen weet wat Descartes zei, toch? (zoek maar op op wikipedia): “Cogito ergo sum – Ik denk, dus ik besta”

De menselijke waarneming is zo onbetrouwbaar dat aan alles getwijfeld moet worden. In het continue twijfelen aan alles is er dus maar 1 ding zeker. Ik twijfel continu aan alles, en denk dus. Omdat ik denk, ben ik. Ik ben omdat ik twijfel aan mijn eigen bestaan. (mooi he?)

Toch lijkt de jongste generatie van de huidige (‘moderne’ is een totaal verkeerd woord) maatschappij geen genoegen meer te nemen met deze zekerheid. We zijn binnen 10 jaar omgeschakeld van een cultuur waarin we allemaal bestonden puur bij de gratie van onze eigen geesteswereld en de echte contacten die wij hadden, naar een cultuur waarin de bevestiging van ons bestaan voor een groot deel virtueel is.

Natuurlijk geldt dit niet voor de gehele maatschappij. De meeste mensen (ook jongeren) zien de online wereld echt nog als een grappige aanvulling aan de werkelijkheid, maar ik merk dat dat steeds moeilijker is.

En ik merk ook dat er onder pubers steeds meer ‘scenes’ ontstaan (waarvan er eentje zelfs de mooie naam ‘scene’ draagt. Het is de scene dus), die hun kracht niet meer halen uit muziek, politiek, of andere wereldlijke interesses. Hele subculturen die gebaseerd zijn op het bekeken worden, bevestigd worden.

Dus voor de mensen die niet OUD zijn: Leven jullie in een nieuwe wereld? Is het gezellig daar? Geldt voor jullie iets anders? Iets nieuws? Is het voor jullie eerder:

“Ik ben online dus ik besta?”
“Ik ben een scene kid dus ik besta?”
“Ik heb meer dan 1000 vriendjes. Ik besta nog meer dan jij!”

Door Danny Lelieveld (25 jaar OUD)