Ik had het er vandaag nog met Paul Vereijken over: wat zet je wel en niet op Hyves? Welke krabbels laat je toe en welke verwijder je? Of: is het verstandig om je profiel op privé te zetten? Over dat laatste: niet doen, je wilt niet overkomen als iemand die iets te verbergen heeft. Bovendien zeggen leuke (want: gemodereerde) krabbels iets over hoe jij bent in de omgang.
Goed. Dingetjes om over na te denken. Maar ik hoop dat we allemaal snappen dat je voorzichtig moet zijn met wat je online zet. Zeker na berichten over ontslagen door een Hyves-, Facebook- of LinkedInprofiel. Dat die 140 karakters je ook zuur kunnen komen te staan, bewees Twitter bij monde van een bijna-Cisco medewerker.
De boodschap: “Cisco heeft me zojuist een baan aangeboden! Nu moet ik nog de afweging maken tussen het vette salaris en het doen van werk dat ik haat.” Niet lang na zijn tweet kreeg hij antwoord van een jurist, werkzaam bij Cisco. “Wie is de manager die je aan heeft genomen? Ik weet zeker dat ze graag willen horen dat je een hekel hebt aan het werk dat je gaat doen.” Zijn ware identiteit is uiteraard achterhaald en zijn CV geruïneerd.
En dan VVD’er Boekestijn, die Chinezen schoffeerde met een nogal ongelukkige tweet. “ja ik zie wel eens een spleetoog over het hoofd, het zijn er zoveel”, aldus Tweede Kamerlid over het aantal slachtoffers van het Mao-bewind. Boekestijn deed de uitspraak in een discussie op Twitter over het aantal slachtoffers van Mao. Boekestijn schatte dat aantal op 40 miljoen. Dat vond een andere Twitteraar wel erg laag ingeschat. In reactie daarop plaatste Boekestijn het gewraakte berichtje.
Een uur later verwijderde hij de post weer en maakte hij excuses, maar het kwaad was al geschied. Medetwitteraars maakten screenshots van het bericht en plaatsten het all over internet.
Tot tien tellen voor je iets tweet heeft weinig zin. Bedenk wel van te voren of je hetgeen dat in je tekstvenstertje staat, ook hardop zou uitspreken tegen je baas of een willekeurige Chinees. Niet? Verwijder die karakters dan en tweet iets positiefs. Het is tenslotte lente(achtig).
Deze post verscheen gisteren op ikki.nl.
Floor Drees
says:Volgens mij is er een aanzienlijk verschil tussen liegen en ‘niet perse hoeven zeggen’. In het echte leven zal ik ik nauwelijks kwaad spreken over andere mensen. Tenzij mijn gesprekspartner iemand is die ik goed ken en vertrouw. Online, op Twitter, Hyves, Facebook en al die andere prachtige 2.0 tools, doe ik dat niet. De persoon in kwestie moet het namelijk van mij horen dat ik hem/haar niet mag. Niet via allerlei online kanalen.
Bovendien: ik gebruik Twitter veelal voor andere dingen dan het uiten van mijn boosheid/frustratie/haat.
Pieter
says:Mag ik jullie hierbij dan aansporen eens na te denken wat het nut is van een service waarop iedereen na verloop van tijd onzinnige informatie met elkaar deelt? Probeer je eens een beeld te schetsen van de ongelofelijke onzinnigheid van het verbruiken van stroom om dingen te zeggen die nét niet zeggen wat we bedoelen. Dus wanneer Twitter écht de hele wereld gaat infecteren, heeft dat tot gevolg dat we allemaal gaan praten als Marco van Basten? Niets zeggen hoor, want ze zouden eens wat vinden van je mening. Niet te persoonlijk worden hoor, want dat zou je online image kunnen schaden.
Wat een enorme propagatie van zinloosheid eigenlijk. Wat heeft zo’n tool voor zin als iedereen positief “doet” terwijl niemand positief is. Wat een enorme waste of resources. En dan ben ik niet eens tegen het nodeloos verbruiken van resources…dit slaat echter redelijk álles.
Ik heb net een heleboel Michael Jackson documentaires zitten bekijken. Bekijk ze ook eens en probeer je voor te stellen dat het de regel wordt dat we allemaal “positieve dingen” gaan zeggen terwijl we enorm bedroefd zijn. Dat we liegen over dingen waarvan we zelf weten dat iedereen weet dat ze anders zijn. En dat we nooit meer persoonlijk kunnen worden. Zouden we dan nog ooit persoonlijk kunnen zijn?
En om de link met recruitment nog even terug te leggen: Wordt Twitter het “medium waarop we allemaal positieve dingen lezen van mogelijk geschikte kandidaten waarvan we weten dat ze absoluut niet waar -of mogelijk volkomen gepositiveerd- zijn? En baseren we daar dan onze keuze voor deze of gene werknemer op?
Ik vind het een mooi stuk. Want het maakt het failliet van een hype duidelijk. We liegen graag en vaak. En online personalities maken het ons makkelijker dit te doen. We worden alleen maar meer “involved” met onze “zelf-zijn” en creëren een waarheid over onszelf die de waarheid geen recht doet, maar we maken het de “standaard” en leven dus ons verdere leven in de wetenschap dat we elkaar allemaal elke dag iets wijs maken. We worden ons instictief bewust van onze leugens, handig in het maskeren ervan en uitmuntend in het herkennen ervan bij anderen. Maar we vragen nooit meer naar de waarheid. Want de waarheid van de ander is het spiegelbeeld van het zelf.
Wat is “web 2.0” toch een zegen voor de mensheid…zucht.
Floor Drees
says:Klinkt goed!
Martine
says:Ik ben ook een flapuit en heb daarom met mezelf afgesproken dat ik alleen positieve zaken tweet óf onpersoonlijke. “Wat een rotregen” mag dan wel, “wat een rotvent” niet. Voor mij werkt het 😉
Floor Drees
says:Wat een zelfkennis! Goed hoor!
Hervé
says:Note to self…. Never Tweet…
Ik als ontzettend flapuit… dat gaat fout… daaromhoudt ik het lekker bij mijn iPhone en WordPressje… daar kan ik het posten tenminste gemakkelijk pauzeren 😀