Vorige week wist collega Boris mij te vertellen dat er nogal wat heisa was geweest rondom Twitter en inbrekers. Het had zelfs het nieuws gehaald. Nu had ik nog geen tv (althans, nog geen signaal), dus die rumoer heb ik niet meegemaakt.

Jammer. Ik had me waarschijnlijk kapot gelachen. Twitter een inbrekerswalhalla? Please! Vroeger had je de post op de mat, of het licht dat elke dag op precies dezelfde tijd aanging, dat verrade dat je niet thuis was. Bovendien: hoe weet je wat er bij de gemiddelde Twitteraar te halen valt?

Privacy
Woensdag vroeg één van de studenten of ik wel nadacht over mijn privacy. Natuurlijk antwoorde ik. Ik word nooit te persoonlijk. En twitteren over mijn stoelgang, doe ik ook niet. Bovendien: ik heb een zusje dat zeer actief is op marktplaats.nl. Zij krijgt regelmatig de volgende reactie op een te koop aangeboden paar schoenen: of ze ook aan-foto’s en/of gebruikte pantykousjes kan sturen. Maar deze freaks zijn van alle tijden. En die durven je eerder te mailen dan op klaarlichte dag in de Invito aan te spreken.

Ontslagen
En dan zijn er nog de ontslagen die op onverantwoordelijk Twitter-gebruik zouden volgen. Onderzoek in Groot-Brittannië heeft inderdaad uitgewezen dat 4 op 5 werkgevers regelmatig een search doet op het internet naar zijn/haar werknemers. Die gaan op hun beurt bovendien ook zeer frequent op zoek gaan naar de online activiteiten van collega’s, zo blijkt. Voorzichtigheid is dus geboden.

Dat niet iedereen drie keer nadenkt voor hij/zij tweet laat zich raden. Maar je kunt het ook wel heel bont maken:

Je vraagt je af waarom de afzenders van deze tweets niet gewoon op zoek gaan naar een leuke baan…