Jawel, het is zover. De eerste grote vacaturesite heeft de stap genomen om een pay-for-performance model te introduceren op basis van sollicitaties. En het is de meest onwaarschijnlijke van de vacaturesites: Hotjobs.
Tenslotte staat Hotjobs al enkele maanden nadrukkelijk in de Yahoo! etalage om verkocht te worden tegen elk aannemelijk bod. Zelfs de nieuwe Yahoo! homepage gaat al uit van een vertrek van Hotjobs.
Maar goed, Hotjobs komt desondanks met een nieuw prijsmodel, dat eufemistisch als Pay Per Candidate wordt gepresenteerd. Eufemistisch omdat het geen pay per candidate maar een pay per (possible) application model is. Oftewel betalen per (eventuele) sollicitatie. En daar zit nogal een verschil in.
Tenslotte doet een kandidaat een zekere vorm van geschiktheid vermoeden. Terwijl een sollicitatie natuurlijk door iedereen kan worden ingediend; zonder enige belemmering.
Daarnaast zit er een belangrijker adder onder het gras; want je moet ook betalen als de gebruiker heeft doorgeklikt naar het sollicitatieformulier van het bedrijf zelf. Dat is niet meer dan een intentie tot solliciteren en wil nog niet zeggen dat de gebruiker ook daadwerkelijk een sollicitatie instuurt. Toch gaat de kassa bij Yahoo! al direct rinkelen.
En dan is er nog een derde adder; waardoor ik me afvraag of er uberhaupt van dit alternatief prijsmodel gebruik gemaakt gaat worden. Want met een enorm hoge werkloosheid en een relatief beperkt aantal vacatures is het redelijk te veronderstellen dat het aantal sollicitaties per vacature aanzienlijk zal toenemen. Een daarmee de kosten voor de werkgever!
Ergo, kassa voor Yahoo! Hotjobs; niet noodzakelijkerwijs een goede ervaring voor een werkgever.
De vraag is dus vooral waarom Yahoo! Hotjobs op dit moment met een dergelijk model op de proppen komt. Is het bedoeld om meer aandacht voor de site te krijgen? Te laten zien dat de site innoveert? Joost mag het weten. Maar dit model zal tijdens een recessie bepaald geen handen op elkaar krijgen.
Het model gaat overigens uit van het gratis kunnen plaatsen van vacatures; je koopt ‘sollicitaties’ in. Per vacature moet je minstens 5 ‘sollicitaties’ beschikbaar hebben… Stel je nou toch voor dat die 6e sollicitant de goede kandidaat is… Een slechte ervaring voor werkgever en werkzoeker!
Met dank aan Cheezhead
Gijs Bos
says:Ik zie significante nadelen t.o.v. het Nederlandse initatief van een steengoed bedrijf dat ik niet met naam zal noemen:
– verplicht inkopen van een minimaal aantal sollicitaties
– sollicitanten die niet aan harde eisen voldoen tellen wel mee bij de consumptie van “sollicitatie credits”
– doorclicks naar eigen site tellen mee als sollicitatie
+ leuk dat ze er een questionnaire tussenzetten
+ possible application is een interessante variant. De opdrachtgever krijgt dan n.l. traffic naar zijn/haar eigen site van een geinteresseerde kandidaat. Dat is (veel) minder waard dan een sollicitant, maar niet waardeloos.
David
says:Ingekochte “sollicitaties” hebben nog een houdbaarheidsdatum ook?!
Een dubieus verkoopmodel; of je betaalt te weinig met wellicht geen tevreden resultaat, of je betaalt teveel voor een goed resultaat. Waarschijnlijk zal niemand klagen bij succes, maar toch je hebt teveel betaald. Tenzij je het geluk hebt en precies het aantal sollicitaties inkoopt om tot de juiste kandidaat te komen.
PS: Doorklikken naar bedrijfswebsite is een aparte dienst die ze aanbieden. Staat los van pay per application.