Met een verlies van slechts 216.000 banen groeit de werkloosheid van de VS ineens van 9,4% naar 9,7%; heel dicht tegen de magische grens van 10%. Vorige maand deed heel de wereld nog of Amerika uit de recessie was geklommen, deze maand overheerst gloom en doom:

De lichte daling van de werkloosheid in juli werd vooral veroorzaakt door het discouraged worker effect. Of misschien wel door een anomalie in de data. Want deze maand is dat discouraged worker effect juist weer omgekeerd. Vreemd. Maar het resultaat is dat de werkloosheid in de VS onverminderd blijft groeien.

Het verlies aan banen gaat gelukkig wel steeds langzamer; tenslotte stond in januari dit jaar de teller pas stil boven de 700.000, nu is dat aantal net boven de 200.000. Maar de daling is nog altijd niet gestopt.

En dan kijken we nog niet eens naar mensen die part-time moeten werken maar eigenlijk full-time willen werken. En de discouraged workers. Want zou de VS die twee groepen meetellen dan was er sprake van een werkloosheid van 16,8%…

Met een dergelijk werkloosheidspercentage is er geen enkele kans dat de VS uit de recessie kan klimmen. Consumenten die niets kopen zorgen dat producenten van consumentenproducten niets proceduceren zorgen dat toeleveranciers niets toeleveren zorgen dat grondstoffenleveranciers niets leveren. De economie staat stil.

Dus…

Tel daar nog eens de gigantische credit card zeepbel bij op (meer dan $ 1.000 miljard aan uitstaande leningen…) en de problemen die huiseigenaren van prime hypotheken nu hebben. En er komt naar alle waarschijnlijkheid een enorme hoeveelheid nieuwe ellende aan.

Maar laten we elkaar vooral allemaal op de schouder blijven kloppen en beweren dat het einde van de recessie in zicht is. Ik vind het buitengewoon veel lijken op Baron von Munchhausen die zich aan zijn eigen haar met paard en al uit het moeras trok.

Maar wie weet weet gaat alsnog iemand het geloven en geld uitgeven. Ik doe het voorlopig nog even niet…