Ons ben zuunig, dus wie wil nou geen beter Nederland voor minder geld? Daarmee heeft SP in ieder geval een prettig klinkende titel voor haar verkiezingsprogramma. Maar hoe staat het met het verhaal achter die titel? Daar ga ik vandaag achter komen in mijn tocht langs de beloftes van de verschillende politieke partijen ten aanzien van de arbeidsmarkt.

Waarom begin ik met de SP? Daar is een hele simpele reden voor. Het onderdeel over de arbeidsmarkt is slechts 2 A4-tjes. En neem van mij aan, dat is heerlijk compact vergeleken met de programma’s van de meeste anderre politieke partijen…

De arbeidsmarkt wordt besproken onder het kopje Sociale wederopbouw: Sociale zaken en werkgelegenheid. Hmm… dat suggereert dus achter ons liggende sociale afbraak.

Allereerst beschrijft de SP haar visie op de (werkende) samenleving vanuit twee centrale thema’s: armoede en de AOW leeftijd. En daarna wordt een groot aantal (20) voorstellen genoemd die deze visie moeten invullen in de komende kabinetsperiode. En om die voorstellen gaat het natuurlijk.

Een bloemlezing:

De AOW-leeftijd blijft 65 jaar en vervroegd uittreden blijft mogelijk. Eerst moeten we mensen boven de 50 jaar aan het werk helpen. Mensen krijgen wel het recht om na hun 65e door te werken, met dezelfde rechten en plichten als andere werknemers.

Dit is voor de SP een zeer fundamenteel punt, en eentje waarmee ze zichzelf buitenspel zullen zetten als de partij ooit als een coalitie partner wordt uitgenodigd. Hoewel het principe natuurlijk best meevalt, de SP draait het slechts om. Waar andere partijen een verhoging naar 67 jaar als het vertrekpunt zien en daar uitzonderingen op willen maken doet de SP het omgekeerde. Met enige creativiteit kan je hiermee prima tot elkaar komen.

We stellen paal en perk aan topinkomens. Bestuurders in de publieke en semi-publieke sector verdienen niet meer dan de minister-president. We gaan ons ook inzetten voor een inkomensplafond in het bedrijfsleven.

Tja, een bekend stokpaardje van de SP. En voor de (semi-) publieke sector een begrijpelijke positie. En met de recente perverse uitwassen in de financiele wereld in het achterhoofd is ook het standpunt voor het bedrijfsleven populair. De haalbaarheid van een dergelijk sympathiek punt is echter discutabel. Maar sympathiek blijft het.

Grootschalige commerciële reïntegratiebedrijven zijn een geldverslindende flop. De markt voor reïntegratie gaan we reguleren, zodat niet winst maken, maar werk bieden centraal komt te staan.

Het is waar da commerciële reïntegratiebedrijven een flop zijn. De vraag is natuurlijk of de flop is veroorzaakt door het commerciele karakter. Een te betwisten standpunt. En als we toch bezig zijn; is het UWV (WERKbedrijf) geen geldverslindende flop? Brr…

Met minder macht voor aandeelhouders en meer macht voor werknemers brengen we meer stabiliteit in grote ondernemingen. Werknemers van die bedrijven kunnen vierjaarlijks de helft van de leden van de Raad van Commissarissen kiezen

Tja, geld en macht. Onze primitieve samenleving heeft nog altijd geen goede balans weten te vinden tussen vrij en fatsoenlijk ondernemerschap. Mogelijk zit het opgesloten in onze genen; waardoor het onmogelijk is. Maar de macht van aandeelhouders reduceren zoals de SP voorstelt gaat zeker niet werken. Tenzij dit een opmaat is om bedrijven te nationaliseren… Je zal in ieder geval weinig aandeelhouders overhouden.

Evaluatie
Wat me opvalt is dat problemen op de arbeidsmarkt vooral buiten de overheid worden gezocht. En vervolgens onder controle van die overheid dienen te worden gebracht. Dat betekent meer regels en meer ambtenaren. Waarvan de salarissen en andere kosten door onze economie moet worden opgehoest. Terwijl datzelfde overheidsapparaat in haar huidige vorm al een gigantische last vormt voor onze economie. En de bijdrage (kosten/baten) op zijn minst discutabel kan worden genoemd.

Hoewel ik niet anders dan sympathie kan hebben voor het streven van de SP naar een samenleving waar lasten en lusten eerlijker zijn verdeeld is de door deze partij geschetste weg daar naartoe niet de mijne. Het betekent op alle onderdelen een grote overheid, meer controle en meer regels. Ik moet er niet aan denken.

En dan is er nog Emile Roemer, de kersverse lijsttrekker van de SP. De man heeft zo’n beetje alles tegen wat in onze media-economie als een vereiste geldt voor een succesvol lijsttrekker. Hij is te zwaar, oogt dommig, praat met een zachte G en heeft een onzekere non-verbale communicatie. Geen enkel probleem in een baan waar niet constant camera’s op je gericht zijn. Dodelijk als dat wel het geval is. Deze keuze gaat de partij windeieren leggen. En dat is weer bijzonder jammer.

Voor iedereen die meer wil weten is hier het verkiezingsprogramma van de SP te vinden. Ga naar bladzijde 17 voor de paragraaf over de arbeidsmarkt.