Na de éminence grise van social recruiting (volgens een enkeling…) is het nu de beurt aan twee aanzienlijk jongere mensen, die net als Robinson nog nooit als recruiter hebben gewerkt. Maar dat geeft niets; diagonaal denken levert niet zelden verrassende en verrijkende inzichten op.
Kristian Esser is een hardcore creatief, en sinds een aantal jaren actief in trendwatching, strategie en ontwikkeling van creatieve online concepten via zijn eigen bedrijf Mr.Harder. Floor Drees is jong, blond en ademt social media. Dat kan interessant worden, al heb ik geen idee wat ze gaan doen. Iets met social schat ik…
Het is al direct buitengewoon levendig waarbij geheel verrassend een disclaimer wordt meegegeven aan het begin van de presentatie: Wij weten niet alles!
Shit, zit ik hier een beetje
Kristian introduceert de veranderende filosofie die van belang is voor sociale media: van mechanisch naar organisch denken. Met andere woorden: in plaats van te plannen gaan we voortaan vooruit rommelen. Maar dan wel met zijn allen. Waardoor het iets van ons allemaal wordt. Een fijne en aaibare filosofie, maar daarom nog niet per definitie waar.
Kristian is een gepassioneerd spreker, en ik durf te wedden ook een gepassioneerd mens. Het is dan ook geen wonder dat hij passie als een basisvoorwaarde voor verandering. Met als prachtig voorbeeld het schoonmaken van Estland. Vanuit een simpele gedachte van een gepassioneerd mens tot en met het bereiken van een schoner Estland. Ergo, social media kan positieve verandering opleveren in een extreem korte tijd tegen extreem lage kosten.
Intermezzo
Tijdens de presentatie komen twee prachtige voorbeelden van sites voorbij die ik even moet delen.
Prachtig voorbeeld sidetaker.com, waar je je ruzie met de hele wereld kan uitvechten! Of misschien is het wel juist de oplossing om een ruzie minnelijk op te lossen. Hoewel, er zit een counseling bureau achter…:
Fantastisch, ik voel een ruzie opkomen. Dit ga ik meteen eens thuis uitproberen. Of wacht even, misschien moet ik even de discussie met en over Dave Mendoza er opgooien.
En ander briljant voorbeeld is Sniftag.com; feitelijk een verkapte datingsite, maar dan via je hond:
De hond heeft een soort poken om zijn nek; als twee honden met zo’n poken bij elkaar in de buurt komen dan wisselen die pokens gegevens uit. Over de honden, maar ook over de baasjes. Ergo…
Ahhh… nu wordt het interessant. Het gaat over recruiters. Oh shit, dit is niet leuk; want recruiters zijn paria’s. WTF? Maar gelukkig is er een oplossing; we gaan de recruiter rebranden tot community manager? Want wat is nou eigenlijk het verschil? Een communitymanager en een recruiter (de rebranded versie) moet namelijk een aantal zaken kunnen:
- Wees een expert met een hart, toon je passie
- Wees niet blind voor de ‘eigen’ tekortkomingen en geef die ook ruiterlijk toe
- Be ‘out there’ dus wees zowel on- als offline aanwezig op allerlei plaatsen
- Wees multitaskers, wees multi-skilled
- Goed luisteren en eerlijk reageren
- Toon ondernemerschap
- Je kan het niet alleen
- “Geef het op”: je hebt geen controle, probeer dat ook niet te houden
- Dwing een soft launch af
- Wees trots! Op je bedrijf, op wat het bedrijf doet, op wat jezelf doet
- Evalueer en stel bij (en doe dat heel regelmatig)
- Doe het (zonder Nike logo)
Goed, pauze. Dat was even tijd, want het is warm, en mijn vingertoppen beginnen te branden.
Mark
says:@Kevin De SnifTag gaat het niet zozeer om wat je met een hond kunt, maar om de mogelijkheden van communicatie die er zijn. Het is een voorbeeld van social ‘media’.
Deze presentatie was erg interessant. Ik zag 2 zeer gedreven mensen vertellen over hun passie en over het out-of-the-box denken (een sportschool waarbij je gratis kan sporten en je zonden afkoopt als je een keer niet gaat).
Kevin
says:Mijn hond vreet die sniftag binnen de minuut op. Maar dat terzijde. True, het is een briljant idee, en een mooi voorbeeld om te zien dat de halve wereld op “social” zit. Maar om je hond hier nu ook in te betrekken? Ik vind het wat ver gezocht. Het enige voordeel is dat je inzicht krijgt in wat je hond uitvreet als je de hele dag aan het werk bent. Wat tegelijkertijd de vraag bij mij oproept; Waarom neem je dan een hond?