Volgens de meest recente Werkmonitor van Randstad zijn Nederlandse werknemers bijzonder tevreden met hun huidige werkgever. Op de vraag: How satisfied are you in general to work for your current employer? bleek maar liefst 80% (zeer) tevreden te zijn. Hoezo een toenemende mobiliteit? En met deze score zijn we de trotse koploper in de wereld (of althans in de 27 landen waar Randstad haar kwartaal onderzoek doet).

Een stuk minder gaat het in bijvoorbeeld Spanje of Griekenland. Daar is de tevredenheid aanzienlijk lager in vergelijking met ons kikkerlandje:

Zijn die Spanjaarden en Grieken dan zulke zwartkijkers? Nou, niet op voorhand. De economische situatie in deze twee mediterrrane landen is natuurlijk gruwelijk; in Spanje was de werkloosheid in oktober van dit jaar zelfs 20,7%. Dus de resterende 79,3% van de Spaanse beroepsbevolking blijft zitten waar zij zit en verroert zich niet. Wat, ondanks het geluk van het hebben van betaald werk dus blijkbaar geen warmere gevoelens jegens de huidige werkgever oproept.

Maar er lijken ook de nodige overdreven verwachtingen een rol te spelen in de mate van ontevredenheid. De zeer tevreden Nederlandse werknemers wisten dit te melden over hun (financiele) compensatie van 2010 en de verwachtingen ten aanzien van 2011:

Je zou kunnen zeggen dat de ervaringen van 2010 grotendeels de basis vormen voor de verwachtingen van 2011. Men is tevreden met wat in 2010 is gekregen en verwacht dus min of meer hetzelfde in 2011.

Maar deze situatie is anders in Griekenland en Spanje. Waarbij de Griekse werknemers na een heel slecht 2010 begrijpelijk hopen op een beter 2011. Waarbij de Grieken hun verwachtingen voor het nieuwe jaar niet bepaald hoog hebben gesteld. Hier lijkt sprake van een zeker realisme:

Waar de Grieken realistisch lijken te zijn is die observatie bij de Spanjaarden ver te zoeken. Want hoewel de verbeteringen in 2010 zeer gunstig afsteken bij die van de Grieken gaan de Spanjaarden in 2011 voor goud:

Hun verwachtingen voor 2011 zijn het best als buitenproportioneel te omschrijven. Aanzienlijk hoger zelfs dan hun Nederlandse collega’s die hierbij vergeleken een zeer schamel wensenpakket op tafel hebben gelegd. En als je dan de ontwikkeling van de economie van beide landen hierbij betrekt wordt de wens van de Spaanse werknemer ronduit lachwekkend.

Dat er sprake is van een recessie die zich buiten de schuld van de Spaanse werknemers heeft afgespeeld, leidt geen twijfel. Maar de recessie is daarmee nog niet weg; en al helemaal niet in Spanje waar de huizenbubble enorme schade heeft aangericht. En die realiteit wordt door de Spaanse werknemers blijkbaar niet gezien, waar dat veel meer het geval is bij de Griekse en Nederlandse werknemers.