DPA staat onder het gezag van voormalig USG-topman Ron Icke. Niet algemeen directeur Martin Delwel, niet zijn collega Max Boodie, maar de in september als commissaris benoemde Icke is de echte eindverantwoordelijke van DPA. Dat blijkt uit de notulen (pdf) van de in september gehouden bijzondere aandeelhoudersvergadering. Daar zegt zijn collega-commissaris Dirk Lindenbergh dat hij met Icke functioneert ‘als een quasi one-tier board’.

Dat is corporate speak voor een angelsaksische toplaag, waarin de commissarissen bij de bestuurders aanschuiven. Die board staat onder voorzitterschap van een net ietsje machtiger soort president-commissaris die er chairman heet. Het mag duidelijk zijn dat Icke in dit quasi-team de voorzitter is. Immers, zo zegt Lindenbergh:

‘Als je als commissaris begint of wilt beginnen, bij een bedrijf als dit, dan verdiep je je natuurlijk eerst in de bedrijfstak. Ik heb daarbij het grote voordeel dat de heer Icke, de beoogde voorzitter, alles van de bedrijfstak weet en ook alles beleefd heeft wat er in de bedrijfstak speelt.’

Dat laatste klopt. Icke heeft alles al eens meegemaakt: stijgende omzetten, forse bonussen, dalende marges, keiharde reorganisaties, intensieve gesprekken met een invloedrijk grootaandeelhouder en vooral: fusies en overnames. Maar welk van deze ervaringen zal deze chef ad interim bij DPA gaan toepassen?

Dat vroeg een vertegenwoordiger van de Vereniging van Effectenbezitters zich ook af. Icke’s antwoord daarop luidt zo:

Wanneer wij kijken naar DPA is het allerbelangrijkste de weg terug naar winst. Daarbij zullen we zowel organisatorisch aan de slag moeten gaan, maar vooral ook commercieel. Dus daar ligt een belangrijk aandachtspunt. Een ander aandachtspunt is de interne organisatie, de verbetering van opzet en werking van de organisatie. Ook daar zullen wij naar kijken. Maar vooralsnog zullen wij op slagkracht inzetten, buitengewoon belangrijk. Als we kijken naar DPA is de organisatie in vergelijking met enkele jaren geleden toch wel heel klein geworden. De plannen daarvoor gaan we niet alleen zelf bedenken, maar dat betekent dat ook gesprekken plaats zullen hebben met het management, en met de laag eronder. Nogmaals, het belangrijkste punt dat wij voor ogen hebben is natuurlijk het maken van winst.

Dat kleine bijzinnetje – DPA is ‘toch wel heel klein geworden’ – is interessant. De snelste oplossing om DPA te vergroten, is door te gaan winkelen in de detacheringsmarkt. Zou Icke hiermee aangeven op zoek te zijn naar prooien voor DPA? Dat zou opmerkelijk zijn – de geschiedenis van DPA telt alleen maar mislukte overnames, die het bedrijf, de werknemers en de aandeelhouders vooral meer ellende brachten.

Botsende belangen?
Bovendien is er in het geval van een deal mogelijk sprake van conflicterende belangen. Immers, Icke is naast DPA-commissaris en quasi-bestuurder ook voorzitter van de investeringscommissie van de grootste aandeelhouder van DPA: het Project Holland Fonds. Dat Fonds bezit 22 procent van de aandelen DPA – ongeveer net zo veel als Alex Mulder aandelen USG People bezit.

Wat als de belangen van het Project Holland Fonds met die van DPA gaan botsen? Die vraag kwam van de Ondernemingsraad van DPA. En ook daarop is Icke tijdens de vergadering ingegaan:

Uit het reglement van de Investeringscommissie van Project Holland Fonds volgt dat, mocht het zo zijn dat er vanuit Project Holland Fonds iets met DPA speelt, ik mij daar niet mee mag bemoeien. Ik treed terug uit de Investeringscommissie, indien het gaat om een besluit dat DPA betreft. Ik mag niet eens op die vergadering komen, ik mag er helemaal niks over zeggen. En vervolgens richt ik mij volledig op DPA.

Dat staat genoteerd. Wordt vervolgd.