Het leuke van stage lopen is dat je via het stagebedrijf een aantal leuke seminars kan bezoeken. Op kosten van… Goed voor mij, dus goed voor het bedrijf. Gisteren naar het Mobile Society Event 2011, 10 maart naar de Haagse Communicatie Dag en 30 maart naar seminar Social media.
Ik vind het leuk om, naast de hele dag met mijn hoofd tegen een beeldscherm aan te knikken, af en toe ook eens mensen face to face te spreken en te discussiëren over mobieltjes en social media. Zo ook bij het MSE11.
De eerste presentatie was van Fabrique. Naar mijn mening best een tof bedrijfje. Jonge mensen, innovatief, enzovoorts. De lezing droeg de naam “De toekomst van mobiele applicaties”. Dan heb je toch de verwachting dat de lezing gaat over de toekomst van mobieltjes. Ik in ieder geval wel.Vervolgens hebben we bijna een uur geluisterd naar hoe Fabrique (vorig jaar augustus) een app heeft gemaakt. Na vijf minuten sliep ik. Vorig jaar augustus? What happened to real time? Een zaal vol CMD’ers uitleggen hoe je een app ontwerpt? Really? Come on, daar zijn we net vier jaar lang mee doodgegooid. Either way, niet boeiend genoeg om over te bloggen.
De tweede lezing was van Jeanet Bathoorn en ging over hoe je LinkedIn echt kunt gebruiken. Vragen als “hoe zet je je netwerk in en hoe wordt je het beste gevonden door recruiters (jullie dus)” kwamen aan bod. Daarnaast gaf zij tientallen handige en vooral werkbare tips om je profiel nog net even dat kleine stukje beter te maken.
Selecteer niet per definitie de school waar je gestudeerd hebt bij je education. Het is veel handiger om de optie “other…” aan te klikken en zelf jouw hogeschool in te vullen. Plak daarachter dan gelijk de naam van de opleiding die je hebt gedaan. Een recruiter zoekt niet op een hogeschool, maar op een opleiding.
Slim, die Jeanet. Ze zei verder vooral dat LinkedIn een degelijk en professioneel netwerk is. Koppel dus niet je twitterfeeds aan LinkedIn als je de hele dag door twittert dat je “even naar de wc moet”. Op zich vind ik dat logisch, ik stuur mijn werkgever ook geen sms’je als ik hoge nood heb. Maar wat ik niet helemaal begreep was dat ook de profielfoto zakelijk, professioneel en degelijk moest zijn. Als in, doe een make-upje op, gooi je beste jakkert aan, ga even naar de kapper en ga op de foto zoals je op eensollicitatiegesprek zou komen.
Mijn probleem hierbij is: ik heb geen make-up, ik zou niet eens weten hoe het moet. Ik ga ongeveer twee keer per jaar naar de kapper, ik moet bekennen dat ik zelfs alleen mijn haar kam als ik gedoucht heb (’s avonds dus wel en ’s ochtends dus niet) en daarnaast ben ik als ik ga solliciteren gewoon mezelf. Inclusief spijkerbroek, afgetrapte Adidasjes en hoodie. Dus die nette en degelijke foto is op dan moment misschien een tikkeltje misleidend. Overall was het een fijne, leerzame lezing waar ik veel uit heb gehaald.
De volgende lezing is samen te vatten in twee filmpjes:
- The internet of things
- First follower: leadership Lessons from the dancing guy
En de laatste lezing kwam van een oud studiegenootje van me. Jordann Gross. Jordann is een eigenzinnig type. Hij werkt nu bij Capgemini en is daar Social media manager e-recruitment, als ik het goed heb verstaan. (Jordann, correct me if I’m wrong.) Zijn praatje ging over personal branding. Hoe zet je jezelf neer op het web. Uiteindelijk komt het erop neer dat je jezelf moet zijn. Zijn boodschap is enerzijds, onderscheid je van de rest, anderzijds wees wel eerlijk. Zorg dat je apart bent, dat je opvalt,maar zorg wel dat je offline dezelfde identiteit uitdraagt, anders val je direct door de mand.
Als ik het verhaal van Jordann en Jeanet tegen elkaar afzet kom ik niet tot een eenduidig beeld van wat een recruiter van mij verwacht op verschillende netwerken. Ga ik nu op LinkedIn een mooie, totaal niet kloppende, compleet neppe foto van mijzelf posten, of blijf ik trouw aan mijzelf en laat ik mijn avatar de rol op eisen? Wil die recruiter nou weten wat voor vlees hij in de kuip heeft (bleek huidje,rode randjes om de oogjes van het vele computeren en een pluizig laagje over het haar omdat het nog niet 100 keer aan beide kanten is gekamd)? Of wil hij een kloppend beeld krijgen van degene die hij uiteindelijk te zien krijgt?
Lieve lezers van RecruitmentMatters, ga ik voor een foto zoals ik ben (een soort albino ratje), ga ik voor een foto van wie ik niet ben (make-upje, mantelpakje, oogverblindende witte tanden) of blijf ik bij mijn oude en vertrouwde avatar? Jullie zijn de recruiters, jullie mogen het zeggen.
Vanochtend in de trein bedacht ik mij dat Jordann Gross bij mij op school heeft gezeten. Misschien is hij wel gen Y? Even gegoogled en jawel hij komt uit 1980. Op de kop af gen Y. En Jeanet dan? In 1984 begon zij een studie psychologie, dus gen Y zal ze niet meer zijn. Is het verschil tussen gen Y en gen X dan zo groot, dat twee mensen die online overal te vinden zijn, die alles weten over verschillende netwerken, zulke uiteenlopende meningen hebben wat betreft een gewenste online verschijning?
Oh en nu ik hier toch ben, vul gelijk even mijn vragenlijstje in voor mijn onderzoek naar (beta) gen Y – Social media – ICT Recruitment. Is leuk, kost maar twee minuutjes, promise. We gaan voor 500 reacties en zijn er bijna! De resultaten zullen hier natuurlijk gepost worden!
Dit gastblog is geschreven door Kelly van der Toorn. Zij loopt stage bij RAVE-cruitment. Haar blog postings worden een onderdeel van haar scriptie
Jeanet Bathoorn
says:Beste Kelly,
Natuurlijk moet ik hier ook even op reageren. Ik denk dat Jordann Gross en ik het helemaal eens zijn. Als ik zeg: zorg voor een goede foto bedoel ik dat je er met je gezicht goed herkenbaar op moet staan. Geen kiekje, geen skilift, geen hond, geen kind, geen paard, geen zonnebril. Gewoon een herkenbaar scherp portret. En daar hoeft geen make-up bij als dat niet bij je past. Je mag zeker jezelf blijven, maar wel herkenbaar voor de ander.
Veel succes met Linkedin!
Groeten, Jeanet
Rob van Elburg
says:Persoonlijk vind ik LinkedIn een professional netwerk, dus een zakelijke avatar kan geen kwaad. Een pasfoto waarop je net iets meer lacht dan op je paspoort zeg maar. Liever geen tekenfilm figuren of beachshots. Ook zeker geen “kijk mij de Gordon Gekko uithangen pic”. Nu ben ik van ’69, dus geen Gen Y.
Nu is een avatar ook een soort van persoonlijk logo. Wat vindt Gen Y eigenlijk? Dagelijks een nieuwe foto, want elke dag is anders. Of kiezen voor heel lang dezelfde vanwege de herkenbaarheid. Het logo van Coca Cola gaat tenslotte ook al meer dan 100 jaar mee….
Kelly van der Toorn
says:Ik moet zeggen dat mijn avatar voor mij wel voelt als mijn persoonlijke logo. In mijn nieuwe website design komt mijn avatar ook terug. Maar ik ga eerst even afstuderen, dan weer aan mijn eigen website knutselen. 😛
Ik zou niet elke dag een nieuwe foto gebruiken. Juist voor de herkenbaarheid inderdaad. Maar goed, dat ben ik. Geen idee hoe gen Y of gen X daar over denkt…
Dirk Goossens
says:ga ik voor een foto zoals ik ben (een soort albino ratje), ga ik voor een foto van wie ik niet ben
Onweerstaanbaar, die sociale profileringsdrang van die vermaledijde gen-y’ers. Zo bewust bezig met keuzes maken. Mij, van 1977, lukt dat moeilijk. Ik doe een poging, een opgeduikelde foto, staand op een onaf huis in Viñales, met een absurd slecht gephotoshopte achtergrond. En alhoewel iedereen het erover eens is dat de foto de werkelijkheid verfraait, oogst hij voortdurend kritiek. Ik laat het er maar bij. Teveel moeite. Liever wat tijd besteden aan kinderen of werk, dan me verliezen in het ijdel verpozen van der jeugd.
Jelle den Dunnen
says:Ik ben het met Jordann eens, ga voor een persoonlijke foto maar wel representatief. Representatief op de foto staan betekent niet altijd dat dat in pak of een mantelpakje moet. maar laat je gezicht wel sprekend zijn.
Ik zag eens een avatar van een trotse Amsterdammer die op een bruggetje over de grachten stond, op een klassieke herenfiets en in pak. Maar wel heel erg authentiek, een leuke foto op zich.
Zelf ben ik Gen Y en vind ik dat in sommige dingen de GenY-ers(niet alle) wel overdrijven. Op een sollicitatie bij verschillende branches is het gewoon van belang dat je netjes gekleed bent. Een pantalon met overhemd, zonder stropdas is ook netjes. Ook in pak verschijnen op een sollicitatie is gewoon je beste beentje voorzetten. Daarmee verloochen je jezelf helemaal niet. Immers is er tijdens een sollicitatiegesprek alle ruimte om te vragen naar de dresscode. Wellicht kan je daarna lekker je spijkerbroek aantrekken en je vertrapte Nikes. Maar wat als je daar in je spijkerbroek komt en er een pakkencultuur heerst. Of als je solliciteert naar een functie waarin je voornamelijk contact hebt met klanten die zelf in pak lopen, en jij komt daar in je spijkerbroek, schat jij de functie dan wel goed in? Als een automonteur op sollicitatie verschijnt in een pak nemen ze hem ook niet zo snel serieus. Bedenk dus goed wat voor dresscode er zou kunnen zijn op de werkvloer. Immers, zitten er casual gekleedde mensen tegenover je, kan je altijd nog je colbert uit doen, desnoods stropdas af en bovenste knoopje los.
Wat maakt het uit als je tijdens je sollicitatieprocedure netjes gekleed bent als er wellicht op de werkvloer een casual dresscode is? Of misschien dat dat vaker van je wordt verwacht? Wat maakt het uit? Als Gen Y moet je niet vergeten dat degene waarmee jij een gesprek hebt (sollicitatie/klantenbezoek/intake van kandidaat), van de Gen X kan zijn. En dat de mogelijkheid bestaat dat door jouw spijkerbroek er een hogere drempel is voor de gunfactor.
Gen Y gaat over karakters, manieren van communicatie en diversiteit van het digitale tijdperk. Niet over kleding. Sommige Gen Yers willen ook allemaal iets té enthousiast anders zijn, ‘moderner’, maar je moet je wel beseffen dat als je jezelf iets aanpast niet meteen jezelf verloochent. In een pak kan je ook nog steeds heel erg jezelf zijn, volledig authentiek en herkenbaar.
Kelly van der Toorn
says:Het ging mij in eerste instantie ook niet om de kleding. Het gaat mij om een profielfoto. Ik draag geen make up, wat per definitie betekend dat mijn foto’s allemaal… nou ja laten we zeggen, minder goed gelukt zijn. Als ik make up op zou doen alleen voor een foto en alleen voor LinkedIn, heb ik wel het gevoel dat ik aan mijzelf voorbij ga. Ik heb dat in 24 jaar nog nooit gedaan, vind het niet fijn en voel me er gewoon niet lekker bij. Waarom weet niemand, maar het is nou eenmaal zo. Dat betekend dus dat ik of een minder geslaagde foto online zet, of een foto waarop ik letterlijk, mijzelf niet ben.
Qua kleding begrijp ik heus wel dat als ik met klanten in contact kom ik respresentatief moet zijn voor het bedrijg waarvoor ik werk. In de c1000 trek ik immers ook een oranje schort aan inclusief zwart petje. Dat is het probleem helemaal niet. Ik snap heus wel dat een mooie jeans of pantalon en een blousje met colbertje een betere indruk maakt dan een lowlands hoodie. No problem, don;t worry.
Jelle den Dunnen
says:Ik sprak richting Gen Y he, niet richting jou Kelly 😉
Kelly van der Toorn
says:Haha, ok, dan hou ik het op: Ik ben het met je eens 😛
Petra Hendriksen
says:Presenteer je vooral zoals je gezien wilt worden. Realiseer je dat presentatie iets zegt over identificatie. Als ik een sollicitant voor me zie die afwijkend gekleed is zie ik dat hij of zij zich misschien niet zo kan of wil identificeren met de collega’s waarmee hij of zij zou gaan werken. Ik ben van 1972. Wat zegt dat over mij?
Kelly van der Toorn
says:Het wordt stees leuker dit 😀 Ik identificeer mij door de muziek die ik luister, de boeken die ik lees, de dingen die ik zeg, de kleren die ik draag, de dingen die ik creëer. Rob en Gijs bijvoorbeeld, zijn heel lief en gezellig en slim en behulpzaam, maar zij zijn hoe dan ook geen deel van mijn identititeit. Betekend echter niet dat ik niet prima met ze kan samenwerken. En al zou ik me wel met hen identificeren, dan zal de match waarschijnlijk dichter bij een gedeelde lowlands liefde of een favoriete muziek stroming liggen, dan bij of wij dezelfde kleding dragen ja of nee. Maar goed, dat ben ik, gen Y.
Alles wat ik tot nu toe heb gehoord van Gen X, ook binnen mijn onderzoek, is dat zij er tog meer over denken zoals jij. 😀 Bijzonder dit 🙂
Jordann Gross
says:Leuk stukje, beschrijft ook wel aardig hoe ik de dag heb ervaren. Ben trouwens in 1983 geboren, dus nog steeds Gen Y, maar tikje jonger.
Zoals ik het zie: Die nette fotoshoot met de bijbehorende gepolijste profielfoto levert je misschien een n aantal meer openingen van recruiters op, maar neem je dan niet je werkgever en vooral jezelf in de maling?
Kan je beter jezelf zijn en laten zien waar je voor staat en dan daardoor een klein aantal zeer waardevolle openingen krijgen?
Naar mijn mening is het onmogelijk jezelf te motiveren voor een baan waar je niet lekker op je plek bent, dus zorg dat het gevoel in orde is.
Wat betreft de foto komen we waarschijnlijk uit op een cliché: kies je eigen middenweg. Ergens moet je jezelf ook een klein beetje verkopen, dus kies niet je zondagochtend-brak-wakker-worden-na-lange-doorzakavond-hoofd foto, maar wel die-ene-spontane-waar-je-een-kleurtje-hebt-en-verliefd-bent-hoofd foto. 🙂
Kelly van der Toorn
says:Jeffrey, mag ik vragen in welk jaar jij geboren bent? Vast na 1979. And if so, dan is er naar alle waarschijnlijkheid dus wel een eenduidig antwoord. Een antwoord van gen Y en een antwoord van gen X…
Jeffry van der Goot
says:Er is geen eenduidig antwoord, zoals ik al in de LinkedIn mevrouw vroeg “Ik wil helemaal geen saaie en degelijk baan waarin ik in nette kleding op sollicitatie moet.”
Er kan lang over social media geluld worden, maar hier komt het toch altijd op neer: wees jezelf. En zoals in het echt, probeer je slechte kanten een beetje te verbergen zodat je sociale interacties gemakkelijk verlopen.