Gisteren kreeg ik via een Twitter direct message een uitnodiging om deel te nemen in de Connect.me beta testfase. Na een wat minder glorieuze IQ Elite spammy actie van de dag ervoor was ik extra voorzichtig, maar dit leek een legitieme uitnodiging. En dat was het ook.

Connect.me is een een serieuze service die een bijdrage probeert te leveren aan de controle die wij hebben over de data die wij online plaatsen. Connect.me heeft zelfs een Respect Trust Framework uitgebracht. Maar voordat je snurkend afhaakt, de site zelf probeert via gamification wel enig engagement te realiseren. Waarmee een interessant experiment ontstaat: kan een integere service groeien en bloeien naast datapooiers als Facebook en LinkedIn?

Dit was de uitnodiging waar de hyperlin in de Twitter direct message naar verwees:

William Fisher, de mede-oprichter van TheSocialCV had mij blijkbaar gevouched met de term recruitment technology. Interessant… En ik kan via mijn Twitter account dus Connect.me in. Na de bekende Twitter autorisatie krijg ik dit te zien:

Dat is makkelijk, slechts twee veldjes en ik ben klaar. En daar staat het ook, de Respect Trust Framework (35 pagina’s). De moeite waard om te lezen, als online privacy je tenminste iets zegt. En anders is het toch nog altijd zinvol om de samenvatting (1 pagina) eens te lezen op een regenachtige zaterdagmiddag. En voor de hele luie mensen onder ons, hier de vijf principes waar dit framework op is gebaseerd:

Goed, genoeg over de basis waar Connect.me. op is gebaseerd.

Hoe werkt het?
Dit is een uitleg van hoe Connect.me werkt:

Ik moet mezelf dus taggen met vaardigheden en interesses; en ik kan anderen taggen en daarmee hun vaardigheden en interesses (volgens mij) kenbaar maken. Waarbij ik hen vervolgens een Twitter DM kan sturen, wat een uitnodiging is om hetzelfde proces te herhalen, maar dan voor henzelf. Een simpel viraal principe.

En vervolgens (stap 3) kan ik blijkbaar ontdekt worden door anderen op basis van mijn tags. Wat volgens het voorbeeld als een soort visitekaartje moet gaan werken.

Nou, laat ik dat maar eens gaan doen dan:

Dit is het resultaat van mijn tagging actie. Waarbij ik tijdens het typen suggesties krijg, inclusief het aantal keer dat een tag als is uitgedeeld. Helaas is online recruitment nog in het geheel niet aanwezig, dus hopelijk gaat dat nog een beetje groeien.

Verder kan ik mijn ‘vrienden’ taggen. Jawel, blijkbaar gaat Connect.me er vanuit dat al mijn Twitter contacten vrienden zijn. Dat lijkt me toch weer iets teveel gevraagd, maar zo ziet het resultaat van mijn tagging actie er uit:

En zoals je kan zien is het ook mogelijk om mijn ‘vrienden’ van Facebook en LinkedIn toe te voegen. Google+ is nog niet doorgedrongen tot Connect.me. Da’s jammer, want hoewel ik niets met Google+ doe zitten daar wel de meeste van mijn contacten.

Afijn, ik kan vervolgens een uitnodiging sturen aan de mensen die ik getagged heb:

En dat heb ik dus gedaan, zij het met een persoonlijke boodschap. Want volgens mij heb ik dezelfde mensen gisteren nog gespammed met een andere boodschap over een of andere IQ test. Waarvoor mijn nederige excuses. Ik drukte te snel op een knopje, zonder na te denken. En dan krijg je dit soort ellende…

En zo ziet mijn dashboard er vervolgens uit. Met onderaan (en bovenaan?) de mensen die ik heb getagged, en rechts de mensen die ik zou kunnen taggen. De mensen die ik dus volg op Twitter. Verder kan ik zien dat ik nog geen tags heb ontvangen van anderen op de tags die ik heb ingevuld voor mijzelf. Hopelijk gaat dat nog komen.

Daarnaast kunnen anderen ook tags aan mij toevoegen, tags die ik overigens ook zou kunnen verwijderen als ik het er niet mee eens zou zijn. En ik ben unverified. Een wat onvriendelijke manier om mij duidelijk te maken dat ik nog onvoldoende tags heb ontvangen om verified te zijn.

De icoontjes links bovenaan is het gamification element. Inderdaad, je kan badges verdienen door meer activiteit te ontplooien en als je meer tags van anderen ontvangt. Waarbij ook nog het ‘level’ van de ander meeweegt:

En eigenlijk is dat het wel. Een beetje over en weer taggen om daarmee een autoriteit op te bouwen. Wat overigens net zo goed weer lekker kan worden misbruikt in mijn optiek. En de vorm van een simpele recommendation op LinkedIn kan aannemen. Als ik jou tag, tag jij dan mij?

Wat mij nog het meest verbaasd is het feit dat ik uitsluitend in mijn eigen netwerk kan zoeken. Als ik bijvoorbeeld op blogger zoek krijg ik dit te zien:

Er is dus geen mogelijkheid om anderen te zien die ook de tag blogger hebben gekregen. En dat is toch wel heel bijzonder. Want hoe kan ik dan in hemelsnaam bijvoorbeeld andere bloggers vinden?

Conclusie
Connect.me is een fraaie site om te zien, makkelijk om te gebruiken, gebaseerd op een integer principe maar waarvan ik de levensvatbaarheid niet zo duidelijk zie. Er is te weinig te doen. En er is vooral veel te weinig te vinden. Anders dan binnen mijn eigen netwerken, maar die ken ik wel redelijk goed. Dus daar hoef ik niet echt van te weten welke tags zij hebben.

Misschien mis ik iets, maar Connect.me schiet tekort in de mogelijkheden voor interactie en ontdekking en zal op deze wijze geen bloeiend (en betrouwbaar) alternatief voor de grote sociale netwerken worden.