Starters op de arbeidsmarkt bevinden zich momenteel in zwaar weer. Hoe gemotiveerd en getalenteerd ook: afwijzingen vliegen ze werkelijk om de oren. Door de crisis verworden tot een -zo het lijkt- onwelkome, onnodige en per definitie gediskwalificeerde groep. Een inzage in ‘t leven van een starter anno nu.
Continue afwijzing
Wij zijn dusdanig overstelpt met reacties dat het ons pas de afgelopen week gelukt is om een eerste selectie te maken. Tot mijn spijt moet ik u hierbij meedelen, dat daarbij de keuze niet op u is gevallen.’
Het is helaas niet mogelijk om een afspraak te maken voor een oriënterend gesprek. Ik raad u aan om regelmatig onze internetsite te bezoeken voor de vacatures en mocht u een geschikte vacature zien, dan kunt u natuurlijk altijd reageren.
Helaas zie ik te weinig aanknopingspunten in je CV om je uit te nodigen voor een gesprek.
Een willekeurige greep uit enkele reacties op sollicitaties, maar de gemiddelde starter zal zich hierin onmiddellijk herkennen. Een open deur hier, een cliché daar. Alles om je maar zo vriendelijk (lees: algemeen) mogelijk af te kunnen serveren.
Maar wat als werkgevers oprecht zouden zijn?
Wij hebben gekozen voor iemand met het perfecte profiel, aangezien diegene logischerwijs en in alle gevallen vele malen beter en gepassioneerder functioneert. Daarbij geldt 100% zekerheid: opleiding, werkervaring en kwaliteiten sluiten immers naadloos aan op de functie-eisen. Succes gegarandeerd! Bedankt startertje voor je reactie, maar jouw CV bezorgt ons acute allergie. Wij danken je voor de getoonde interesse en wensen je puur voor de vorm nog even succes met verdere sollicitaties.’
Schijnzekerheid
Daar wringt hem de schoen! Is immers iets als werkervaring wel zo zaligmakend? Is het beste jongetje van de klas wel zo geboeid? Kan iemand met het perfecte profiel niet net zo goed zijns weegs gaan? En is het nu een profiel of een (per definitie) complex, maar bovenal individueel mens dat een functie uitoefent? Stuk voor stuk vragen waarop het antwoord zich -zou je althans zeggen- laat raden.
Voor het gros van de functies is juist talent en motivatie doorslaggevend. En laat dat nu net iets zijn wat je simpelweg hebt of wat je niet hebt. Daarbij is iets als motivatie voor het grootste deel afhankelijk van de sfeer en hoe je je als mens thuis voelt in een organisatie; jarenlange werkervaring ten spijt.
Resultaat
Eveneens starter zijnde, stemt het mij uitermate droevig om te zien dat de maatschappij zo snel het predicaat ‘ongeschikt’ uitdeelt aan iemand die niet aan het (ogenschijnlijk) perfecte plaatje voldoet. Een onrealistische eis; gestoeld op feitelijke onjuistheden. Een blik op het scorebord en de conclusie is getrokken, de wedstrijd gespeeld. De starter staat buitenspel.
Een oorverdovende zwanenzang voor pasafgestudeerden… Ik start, dus ik lijd.
Dit gastblog is geschreven door Sjors van der Meijden, met een passie voor taal en communicatie en een afgeronde studie Personeel & Arbeid (HRM).
Sjors
says:@Thomas,
Je weet dat een column wel vaker sterk wordt aangezet? Kijken naar een schilderij en roepen dat het de werkelijkheid niet getrouw weergeeft.
@Robert,
Bedankt voor de aanmoediging! We houden de moed erin. En het biedt troost om te zien dat dit fenomeen geldt voor nagenoeg alle starters. Werk heb ik overigens altijd wel, hoor. Weliswaar onder het gewenste niveau, maar überhaupt werk hebben vind ik vandaag de dag al een zegen.
Robert
says:Gewoon even volhouden jongen. ’t Is wennen dat de wereld niet op je zit te wachten, maar dat komt wel goed. Blijven schrijven, een stuk of 100 brieven en dan wordt je een keer of 3 uitgenodigd. Zo was het 20 jaar geleden ook, en niemandvan die generatie is dood gegaan van de honger.
Annemarie
says:Dank je wel Robert, ik wilde niet als “oma vertelt” herinneringen ophalen aan de – no future – jaren tachtig, dus ik ben blij dat jij het memoreert. We zijn niet omgekomen nee, en uiteindelijk zelfs leuk terechtgekomen. 😉
Thomas Waldman
says:Wellicht dat die “Ik start, dus ik lijd.” houding de allergie oplevert?
Je werd niet afgewezen ten opzichte van het perfecte profiel. Je bent afgewezen omdat iemand die goed genoeg is sneller en enthousiaster reageerde. Je realiseert je onvoldoende dat je het in dit stadium van je carriere niet van je CV moet heben maar van je proactiviteit, enthousiasme en doorzettingsvermogen.
Het uur dat je aan dit blogje besteedde had je beter aan telefoontjes naar droomwerkgevers, het schrijven van de perfecte motivatiebrief of het aanbieden van een stage kunnen besteden.
“Ik start, dus ik moet me bewijzen.”
Annemarie
says:De slagzone van de gemiddelde werkgever die nog een baan te vergeven heeft, is inderdaad heel klein geworden. Starters vallen buiten de boot, alles boven de 40 ook, je bent heel erg de pineut als je dertig jaar lang niets anders hebt gedaan dan auto’s maken in Limburg en wee je gebeente als je een ‘vlekje’ hebt. En ja, het is misschien wel extra akelig als jonge mensen aan het begin van hun leven&loopbaan tegen zoveel frustraties oplopen. Máár… Kansen én barrières creëer je voor een groot deel zelf. Het kan zijn dat je een aantal jaren bent veroordeeld tot bizarre baantjes, maar je leert er een aantal dingen van waar je de rest van je leven plezier van hebt: aanpakken, incasseringsvermogen, autonomie, zelfstandigheid, om er een paar te noemen.
Crises gaan voorbij en de vergrijzing komt er aan. Wanhoop niet.
Sjors
says:Bedankt voor je leuke reactie, Annemarie.
Komt ook ongetwijfeld dik in orde.
En tot m’n 67e duurt gelukkig nog wel even. Over een tijdje lach je om deze periode en onderweg leer je gewoon door, inderdaad.