Het volledige gebrek aan intelligentie bij de gemiddelde Amerikaan blijft maar verbazen. In dit geval betreft het ene Jeanne Meister die zichzelf op bijzonder Amerikaanse wijze als volgt omschrijft op Forbes:
I’m Known For… Researching and sharing the mega trends impacting the future workplace as well as understanding the impact of multiple generations on an employer’s recruitment, career development and engagement strategies.
En deze Meister reutelt volstrekt hersenloos over de waarde van Klout bij het werving- en selectieproces. Waarbij met name de volgende alinea van een zodanig schokkende debiliteit is dat ik me onwillekeurig afvraag of deze plastic lady een paar lijntjes coke heeft gesnoven voordat ze haar verknipte hersenspinsels aan het digitale papier toevertrouwde:
“We look at this as similar to an SAT,” says Klout spokeswoman Lynn Fox. “It is one of many factors that is considered when a person applies to a university. Likewise, the Klout Score can be used as one of many indicators of someone’s skill set.”
Dat iemand van Klout gek genoeg is om de eigen score te vergelijken met de SAT score is nog enigszins te bevatten, maar dat dit zonder spoortje ironie wordt overgenomen in een artikel op Forbes is ronduit schokkend. De SAT score is een verplichte entreetoets voor vrijwel alle universiteiten van de VS, en daarmee niet one of the many factors maar verrweg de belangrijkste factor. De Klout score is…, tja niemand weet eigenlijk wat de Klout score is, anders dan dat deze fantastisch gemanipuleerd kan worden.
Maar volstrekt ignorant ten aanzien van dit fundamentele verschil reutelt Meister vrolijk verder:
But forward-thinking companies and employers recognize that social media is the platform of the future. Whether or not you work in an industry where building your online influence matters (i.e. public relations, marketing or sales), over the next decade you will be hired and promoted based upon your reputation capital.
En reputation capital staat dus vooral gelijk aan de mate waarin je je via de door Klout of vergelijkbare metertjes gevolgde social media manifesteert. Waarbij kwantiteit vrijwel de enige maatstaf is; oftewel de hoeveelheid social media diarree die je de cloud in spuit. Overigens lijkt Meister met bovenstaande alinea te insinueren dat alle bedrijven die zich niet aan deze beschrijving conformeren backward thinking zijn…
Maar uiteindelijk komt de aap uit de mouw; Meister heeft een als promo verpakt artikeltje geschreven, uitsluitend bedoeld om haar eigen boek te pimpen:
This fact [reputation capital] became abundantly clear as I researched my book The 2020 Workplace – in fact it became a top prediction for the future workplace.
Het ongenuanceerd pushen van Klout is dus blijkbaar niet veel meer dan een vehikel om haar boek in het artikel te kunnen vermelden. Laat het maar aan de Amerikanen over om op een dergelijk ordinaire manier personal branding en product marketing te bedrijven. Nu even zien of ik van die smerige smaak van dode vogels in mijn mond af kan komen.
Chris Stapper
says:Wat mij het meeste verbaasd is dat er bedrijven zijn die de Klout score zo serieus nemen dat ze er kandidaten op afwijzen (zie https://recruitmentmatters.nl/2012/05/05/hoe-meet-je-iemands-echte-reputatie-combineer-klout-met-klouchebag/ ). Het lijkt er op dat in het huidige klimaat partijen die maar zo hard mogelijk roepen, hun gelijk lijken te krijgen. Pijnlijk.
offshore bank account
says:The problem with the Klout score is not that it’s subjective but that it’s cloudy: we don’t know what it is. To understand a cloudy measurement, one has to poke it from the outside. With Google, people have done this using google fights, google trends, etc., and they find interesting things. Braunstein tries this with Klout and finds confusion.
Tomas Jansma
says:Helemaal eens Marc. Het gekke -of misschien ook wel niet – is dat Forbes wel meer luchtbalonnetjes op laat en de kwaliteit vaak niet of minder aan de orde is.
Kennelijk is de need for cash zodanig dat er flink wat water bij de wijn wordt gedaan.
Cheers, Tomas Jansma @FlexMind