Iedereen die wel eens sales mensen op niveau werft kent ze, de discussie over de non-compete of het concurrentie-beding. In sommige landen (zoals Nederland) een tandeloze tijger, in andere landen  (zoals de US) een vanzelfsprekendheid. In Nederlandse contracten vind je vaak softe multi-interpretabele zinnen in de trant van “Het is medewerker gedurende een jaar na uitdiensttreding niet toegestaan bij voor werkgever concurrerende bedrijven te werken in een soortgelijke functie”. De rechter zal in 9 van de 10 gevallen echter zwaarder tillen aan arbeidspotentieel of veranderde functieinhoud dan de werkgever gelijk geven.

Internationaal gezien zie ik een verschuiving van het concurrentie- naar het relatiebeding. Steeds meer sollicitanten voor senior sales posities krijgen een lijst van actieve klanten en relaties mee waar ze niet mee mogen praten in hun nieuwe rol. Vanaf een bepaald niveau is er absoluut een casus voor te maken. Zoals je weet ben ik de laatste die zal beweren dat recruitment sales is, maar waarom hebben recruiters eigenlijk geen relatiebeding?

Met name interimmers

Ik was onlangs op zoek naar een interim recruiter voor mijn team hier in Amsterdam. Ik heb 5 kandidaten gesproken waarvan er 3 gedurende het eerste gesprek al aangaven dat ze in hun jaren als interimmer een eigen database hebben opgebouwd van kandidaten die voor onze vacatures benadert kunnen worden. Databases opgebouwd gedurende werk voor vorige opdrachtgevers. Los van het feit dat dit privacy-technisch helemaal niet mag, betekent dat dus ook dat gedurende de opdracht waar ik zo voor betaal ze vrolijk verder gaan met het vullen van hun database. Uit advertenties, databases en andere tooling waar ik grif voor betaal!

Nu moet ik niet roomser dan de paus willen zijn. Natuurlijk kies ik een recruiter mede om zijn/haar netwerk en achtergrond in de industrie. Maar de belofte een database aan oud-sollicitanten mee te nemen is wat mij betreft een stap verder dan dat. In één van de gevallen bood de betreffende interimmer mij een lager tarief met een succesfee als hij plaatste uit zijn eigen database.

Belangrijker nog dan het meenemen van kandidaten uit sollicitatie procedures besefte ik me na deze calls het risico van het neerzetten van een branche specifieke recruiter. Immers, wie houdt die zelfde recruiter niet tegen om lustig te netwerken met zijn tijdelijke collega’s om vervolgens een maand later bij een concurrent op te duiken en zijn vers verworven netwerk bij comScore in te zetten voor zijn nieuwe opdrachtgever? Met name voor de hypermobiele interimmer met veel korte opdrachten zijn de dagen binnen het bedrijf een commerciele goudmijn.

Linkedin=relatie

Begin vorig jaar is een werknemer voor de rechter veroordeeld voor het breken van zijn relatiebeding via Linkedin. In de betreffende zaak ging het om een sales director van een softwarebedrijf die bij zijn ontslag met zijn werkgever een relatiebeding overeenkwam en veroordeeld werd tot het betalen van een boete van maar liefst 10.000 euro aan zijn ex-werkgever vanwege het feit dat hij een relatie van zijn voormalige werkgever aan zijn LinkedIn-netwerk had toegevoegd.

Daarmee is juridisch vaststaat dat connecten op Linkedin gelijk staat aan het aangaan van een relatie. Nou net de activiteit die wij het meest in recruiters stimuleren.

Relatie beding

Bovenstaande heeft mij aan het denken gezet. Ben benieuwd wat jullie vinden. Is er een case te maken voor het aangaan van relatiebedingen met (interim-) recruiters waar in ze gedurende een jaar geen contact mogen opnemen met medewerkers van jouw bedrijf? Of extremer nog, high profile externe kandidaten die ze tevergeefs hebben proberen weg te hunten?

Ik weet het niet. Enerzijds staat het database opbouwen me zeer tegen, anderzijds snijdt een dergelijk beding zo in de essentie van wat een recruiter moet zijn dat ik denk dat het overkill zou zijn.

Discuss!