Het eerder vandaag gepubliceerde werkloosheidscijfer is een schokkende herinnering dat we nog (lang) niet uit de crisis zijn die feitelijk sinds het uitbreken van de financiele crisis aan de gang is. Maar ondanks een sterk groeiende werkloosheid zijn er ook dingen die niet of nauwelijks veranderen. Zoals de verhouding tussen de totale werkloosheid en de jeugdwerloosheid:
Verhouding jeugdwerkloosheid / totale werkloosheid, januari 2003 – maart 2013, seizoensgecorrigeerd. Bron: CBS, RecruitmentMatters
Die verhouding is in de afgelopen 10 jaar nauwelijks veranderd en schommelt zo’n beetje rond een factor 2; wat betekent dat de jeugdwerkloosheid ongeveer 2 keer zo hoog is als de totale werkloosheid. Op dit moment (stand maart 2012) staat de jeugdwerkloosheid op 15,7% terwijl de totale werkloosheid op 8,1% staat. Wat de factor op 1,9 brengt, ruim 0,1 lager dan het gemiddelde sinds januari 2003.
Met andere woorden, ondanks de enorm gestegen werkloosheid van de laatste maanden is de verhouding jeugdwerkloosheid / totale werkloosheid niet veranderd. Er is ten aanzien van de jeugdwerkloosheid dus helemaal niets bijzonders aan de hand. Sterker nog, als er een groep extra ondersteuning nodig heeft dan zijn het juist de oudere werknemers die werkloos zijn geraakt. En dan met name werknemers van 45 jaar en ouder.
Dus waarom is er dan in hemelsnaam wel een ambassadeur voor de Aanpak jeugdwerkloosheid (in de persoon van Mirjam Sterk) en is er geen ambassadeur voor de werkloosheid van oudere werknemers? Is er iemand die me dat kan uitleggen?
Andre Engels
says:Heeft het er misschien mee te maken dat een jongere er bij een baan ook gewoon een hoop bijleert, en dus ook in vervolgbanen productiever is dan wanneer hij/zij in tussentijd thuis had gezeten? Een oudere heeft niet alleen een flink deel van die ervaring al, van het stuk dat er bij komt heeft hij/zij (en de samenleving) ook een stuk korter plezier. Op die manier is dus een werkloze oudere dubbel problematisch (verricht geen werk en moet een uitkering krijgen), maar een werkloze jongere driedubbel (verricht geen werk, moet een uitkering krijgen EN doet geen werkervaring op). Daarnaast – ‘als het probleem niet groeit, hoef je het ook niet op te lossen’ lijkt me een drogreden.
Marc Drees
says:De gemiddelde redenering is dat er sprake is van een verloren generatie als jongeren niet aan een baan komen. Dit is volstrekte onzin als je kijkt hoe de jeugdwerkloosheid meebeweegt met de economie; als er sprake is van een aantrekkende economie gaat de jeugdwerkloosheid ook weer net zo snel naar beneden. Daarnaast is de jeugdwerkloosheid vooral een probleem onder laag opgeleide jongeren (MBO-). Een deel van die jeugdwerkloosheid kan weleens structureel blijken (en dat kan wel tot een verloren generatie leiden); zeker als de betreffende jongeren niet tot herintredende leerlingen kunnen worden gepromoveerd. Wat bijna een noodzaak begint te worden.
Werkervaring opdoen in een periode dat werkgevers niet op zoek zijn naar aankomende functievervullers maar volledige functievervullers is natuurlijk een volstrekt onzinnige gedachte. De enige manier waarop werkgevers tot het aantrekken van onevervaren krachten kunnen worden bewogen is door een kostenprikkel. En dat betekent danwel een lager minimumloon ofwel een subsidie vanuit de overheid. En laten we in godsnaam geen overheidssubsidie overwegen. De schuldenberg is tenslotte al groot
Als werkgevers al op zoek zijn naar medewerkers dan zal dat in overgrote meerderheid een zoektocht naar (zeer) ervaren krachten zijn. Dat zijn overigens niet zelden ouderen…
Overigens snap ik niets van de laatste zin in jouw reactie. Waar zie je dat in de blog posting staan of gesuggereerd worden?