Werkgevers kunnen maar beter niet teveel de sociale mediaprofielen van kandidaten screenen, las ik onlangs. Reden: dat is volgens die kandidaten schending van hun privacy en dan vinden ze het bedrijf niet leuk meer. Ik was – gezien het hoge flauwekulgehalte van het bericht – niet van plan om er iets over te zeggen. Dat veranderde toen er een ander bericht in de feedreader opdook dat zich er (in mijn hoofd dan) naadloos aan vasthechtte. Namelijk dé oplossing voor iedereen die aan het solliciteren is en zich zorgen maakt over zijn of haar profiel op het een of andere netwerk: een tool die zich bezighoudt met het signaleren en verwijderen van “inappropriate posts and images from social media networks including Facebook, Twitter, and Google+”.

Wat wordt beschouwd als ‘inappropriate’ is niet helemaal duidelijk, maar voor het luttele bedrag van $19,99 per jaar – alleen posts – of $29,99 – ook foto’s – is het probleem uit de wereld. Als een organisatie dan je profiel bekijkt, staat er niks (meer) dat mogelijk niet door de beugel kan. Dat we daar niet eerder op gekomen zijn.

Domme vragen

Maar, vroeg ik me af, is het nódig? Ik wijdde er een onderzoekje aan. Mijn oudste heeft sinds twee maanden een bijbaan als vakkenvuller bij de lokale Albert Heijn en heeft dus recente ervaring met solliciteren. Ik vroeg hem wat hij ervan vond als de filiaalchef een kijkje op z’n Facebook had genomen. Zoals meestal als z’n moeder dit soort domme vragen stelt, kreeg ik eerst een vermoeide blik en vervolgens een schouderophalen als antwoord. “Maar zou je dat écht helemaal niet erg vinden?” drong ik aan. “Ik heb liever dat ze op m’n Facebook kijken dan dat ik overhoop word geschoten door een unhappy collega”, was het ietwat verrassende antwoord en toen moest hij weg. Om vakken te gaan vullen bij Albert Heijn.

Vingerafdruk

Ik bleef achter met een frons. Zou het een generatiedingetje zijn? Dat generatie Einstein zich niet druk maakt en andere generaties wel? Die onderzoeksresultaten kwamen ergens vandaan, per slot. Maar dat lijkt ook niet het geval. Afgelopen zondag had diezelfde oudste namelijk z’n vader zo ver gekregen dat deze de vingerafdrukvergrendeloptie op zijn nieuwe iPhone installeerde. Na drie pogingen was het gelukt. “Nu heeft de NSA je vingerafdruk”, zei ik. “En de AIVD ook”. Maar na de zoon kreeg ik van de vader (generatie X) eveneens een vermoeide blik – de appel valt niet ver van de boom – en de laconieke reactie: “Nou en? Ik heb niks te verbergen”.

Selectief

Ik kon maar één ding concluderen. Die privacy? Daar gaan we selectief mee om. We mikken van alles op die netwerken, maar wee degene die er iets mee doet. Als sollicitant mag je wél een bedrijf op alle mogelijke manieren screenen – via de KvK, de Glassdoors van deze wereld of op wat voor manier dan ook – maar zo’n werkgever, die misschien jarenlang elke maand een smak geld naar je gaat overmaken, mag niet even kijken wat voor vlees er in de kuip zit. Ook niet op dat openbare, publieke, voor iedereen zichtbare profiel, want dat is schending van privacy.

Probaat advies

Op deze manier heeft dat toch iets onredelijks en ik moet bij dit soort dingen altijd denken aan de uitspraak van Eric Schmidt: “If you have something that you don’t want anyone to know, maybe you shouldn’t be doing it in the first place” (Eric Schmidt is vast generatie X). Dat lijkt me nog altijd een zeer probaat advies. Maar het is blijkbaar tegen dovemansoren gezegd, want in plaats van zorgen dat er geen onoirbare zaken op onze profielen staan zodat het niet uitmaakt of een werkgever er nu kijkt of niet, bedenken we een tool die gebruikers in staat stelt om “flagged content directly from alert messages” te verwijderen.

Van mij mag die tool na het ophalen en verbranden van het venture capital linea recta naar de Deathpool en voor de rest? Gezond verstand werkt nog altijd het best. Scheelt ook weer dertig dollar.