In 2007 zei ik mijn baan op en begon met Wervingsvisie.nl. Bij de Kamer van Koophandel schreef ik me in als ‘eenmanszaak’ en wijzigde mijn LinkedIn-profiel van ‘Campagnemanager’ in ‘Oprichter van en adviseur bij Wervingsvisie.nl’. Deze zinsnede heeft er twee dagen gestaan. Toen kon ik mijn eigen aanstellerigheid niet meer verdragen en sindsdien staat er alleen ‘Veel ervaring met…’ Dat is in elk geval wáár.

Maar omdat het me bij mezelf zo opviel, valt het me nu bij iedereen op en in de jaren tussen toen en nu heb ik me regelmatig afgevraagd hoeveel scharminkelige eenmanszaakjes er schuilgaan achter pompeuze beschrijvingen als ‘directeur’, ‘founder’, of – ik hoop oprecht dat het er in dat geval nul zijn – ‘CEO’ van puntje puntje puntje.

Toegegeven, ik kan een overreagerende taalmuts zijn. Maar sommige woorden hebben nu eenmaal een lading die de werkelijkheid niet dekt. Als een prachtige cadeauverpakking waar niks in zit. Er zijn begrippen die hun betekenis nog niet verdiend hebben. Een beetje vergelijkbaar met ‘moderne kunst’; modern is nu, maar of iets kunst is blijkt later, als het de tand des tijds heeft doorstaan. Dan weten we of het werkelijk substantie heeft. Deze semantische gedachtenstroom schoot door mijn hoofd toen ik weer eens een losse flodder tegenkwam over een ‘work force management system’ of was het nou ’talent management system’, anyway, het zoveelste miserabele product van een vage systeemboer die onder het mom van Big Data pretendeert het veld van HR en recruitment te gaan opschudden.  

Natte droom

Veel van dat soort bedrijfjes haalt het derde levensjaar niet eens, maar dat weerhoudt degene die het systeem op een zolderkamertje in elkaar geprutst heeft er niet van om – geciteerd onder de pedante titel ‘CEO and founder, c.q. co-founder of’ puntje puntje puntje – de meest basale onzin uit te kramen over het nut van vastlegging en de reguleer- en/of voorspelbaarheid van de complexe werkelijkheid van het gedrag van mensen die met al hun idealen, wensen en frustraties proberen om zo goed mogelijk samen te werken. Een droom waarvan de mate van nattigheid reikt tot ver achter de oren van genoemde CEO and (co-)founder, want het zijn dit soort snotneuzen die niet snappen dat al die reguleer- en voorspelbaarheid maar tot op beperkte hoogte mogelijk zijn. Onzinnige rookgordijnen als de aanwezigheid van “rapid data integration using Hadoop-based technology for high-speed data alignment and readiness” klinken alsof er over is nagedacht en de gemiddelde onnozele ‘klant’ – slachtoffer is een beter woord – zal misschien denken: ik snap er geen moer van en als het zo ingewikkeld is moet het wel goed zijn en mijn business echt vooruit helpen. Maar data doen maar bar weinig als het er om gaat mensen vrolijker, blijer, gelukkiger of productiever te maken; daarvoor zijn vooral andere mensen nodig.